 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 20
Jaargang 21
5 september 2024
Nummer 1 verschijnt op
19 september 2024 |  |
|
| Bezigheden > Ontmoetingen |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
The Vatican dream |
Claude Aendenboom |
|
|
 Martin Luther King sprak ooit voor een grote menigte: ‘I have a dream.’ Voor mijn jonge grootoom Marcel die de historische toespraak toen op tv volgde, was het meteen een reden om een totaal andere wending te geven aan zijn leven: hij zou een witte pater worden, een missionaris in Afrika. Hij vertrok in alle geheim naar Carthago om daar de Arabische taal te leren lezen, schrijven en spreken. Hij studeerde daarna een tiental jaren in een klooster, waarna hij gewijd werd.
Niemand van onze familie wist waar oom Marcel vertoefde, maar in 1980 telefoneerde hij naar mijn moeder. Hij keerde na vele lange jaren voor het eerst weer terug naar België om samen het Paasfeest te komen vieren. Moeder reed met haar knalgele 2PK naar de drukke luchthaven van Zaventem om hem daar op te pikken. Ook onze moraalapostel oom Lucas was erbij. Die had ook een tijdje in een klooster vertoefd maar zat meer in de wijnkelder dan in de kapel.
Het leek wel een eeuwigheid geleden dat zij elkaar hadden gezien. Marcel werd bij ons thuis ontvangen als een koning. Onze familieleden waren er als de kippen bij om hem terug te zien. Zelfs mijn hondje sprong enthousiast op naar de goedheiligman. Mijn vader bakte intussen de vis maar blijkbaar had moeder te weinig gekocht en ja, op Paaszondag waren alle winkels in de stad gesloten. Maar Christus himself bleek aanwezig te zijn in ons appartement en hielp een handje want Marcel brak het brood en deelde de vis broederlijk zodat iedereen zijn buikje rond kon eten, ja zelfs onze hond. Sindsdien geloof ik in mirakels. Hij had voor ons ook souvenirs meegebracht uit de verre ontwikkelingslanden waar hij had gewerkt met veel bloed, zweet en tranen.
De hele avond liet Marcel ons via een dia-projector beelden zien van zijn missiewerk in Algerije, Ethiopië en de Soedan. We zagen hoe hij met z'n confraters schooltjes bouwden en we keken naar de mooie in uniform geklede Afrikaanse kinderen die hun witte tanden bloot lachten terwijl onze vrome oom hun les gaf: wiskunde en fysica. Ook had Marcel altijd een grote wereldbol met zich mee en zo vertelde hij deze leergierige jongeren over de wonderen van de natuur en de diverse culturen en de rijkdom van onze planeet.
Nadat mijn vader foto's had genomen en iedereen met een zalig gevoel naar z'n woonst liet terugkeren, bleef Marcel nog even alleen praten met moeder vooraleer een taxi hem zou terugrijden naar het Antwerpse klooster. Bij volle maan dronken zij een laatste glaasje rode wijn op de divan. Moeder vroeg wat zijn verdere plannen waren voor de nabije toekomst. Marcel fluisterde: ‘Wel nichtje, Ik heb een droom, ik wil werken als econoom.’ Moeder fronste de wenkbrauwen maar de man met het baardje ging verder: ‘Econoom bij het Vaticaan.’
Toen ze afscheid namen, wenste moeder hem dan ook veel succes met zijn Vatican Dream. Ach, oom Marcel moest zijn droom al snel opgeven vanwege te sterke concurrentie van zijn collega's. Hij werd wel tot Vaticaanbibliothecaris benoemd.
----------
De tekening is van Petra Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Ontmoetingen |
| The Vatican dream |
Claude Aendenboom |
Martin Luther King sprak ooit voor een grote menigte: ‘I have a dream.’ Voor mijn jonge grootoom Marcel die de historische toespraak toen op tv volgde, was het meteen een reden om een totaal andere wending te geven aan zijn leven: hij zou een witte pater worden, een missionaris in Afrika. Hij vertrok in alle geheim naar Carthago om daar de Arabische taal te leren lezen, schrijven en spreken. Hij studeerde daarna een tiental jaren in een klooster, waarna hij gewijd werd.
Niemand van onze familie wist waar oom Marcel vertoefde, maar in 1980 telefoneerde hij naar mijn moeder. Hij keerde na vele lange jaren voor het eerst weer terug naar België om samen het Paasfeest te komen vieren. Moeder reed met haar knalgele 2PK naar de drukke luchthaven van Zaventem om hem daar op te pikken. Ook onze moraalapostel oom Lucas was erbij. Die had ook een tijdje in een klooster vertoefd maar zat meer in de wijnkelder dan in de kapel.
Het leek wel een eeuwigheid geleden dat zij elkaar hadden gezien. Marcel werd bij ons thuis ontvangen als een koning. Onze familieleden waren er als de kippen bij om hem terug te zien. Zelfs mijn hondje sprong enthousiast op naar de goedheiligman. Mijn vader bakte intussen de vis maar blijkbaar had moeder te weinig gekocht en ja, op Paaszondag waren alle winkels in de stad gesloten. Maar Christus himself bleek aanwezig te zijn in ons appartement en hielp een handje want Marcel brak het brood en deelde de vis broederlijk zodat iedereen zijn buikje rond kon eten, ja zelfs onze hond. Sindsdien geloof ik in mirakels. Hij had voor ons ook souvenirs meegebracht uit de verre ontwikkelingslanden waar hij had gewerkt met veel bloed, zweet en tranen.
De hele avond liet Marcel ons via een dia-projector beelden zien van zijn missiewerk in Algerije, Ethiopië en de Soedan. We zagen hoe hij met z'n confraters schooltjes bouwden en we keken naar de mooie in uniform geklede Afrikaanse kinderen die hun witte tanden bloot lachten terwijl onze vrome oom hun les gaf: wiskunde en fysica. Ook had Marcel altijd een grote wereldbol met zich mee en zo vertelde hij deze leergierige jongeren over de wonderen van de natuur en de diverse culturen en de rijkdom van onze planeet.
Nadat mijn vader foto's had genomen en iedereen met een zalig gevoel naar z'n woonst liet terugkeren, bleef Marcel nog even alleen praten met moeder vooraleer een taxi hem zou terugrijden naar het Antwerpse klooster. Bij volle maan dronken zij een laatste glaasje rode wijn op de divan. Moeder vroeg wat zijn verdere plannen waren voor de nabije toekomst. Marcel fluisterde: ‘Wel nichtje, Ik heb een droom, ik wil werken als econoom.’ Moeder fronste de wenkbrauwen maar de man met het baardje ging verder: ‘Econoom bij het Vaticaan.’
Toen ze afscheid namen, wenste moeder hem dan ook veel succes met zijn Vatican Dream. Ach, oom Marcel moest zijn droom al snel opgeven vanwege te sterke concurrentie van zijn collega's. Hij werd wel tot Vaticaanbibliothecaris benoemd.
----------
De tekening is van Petra Busstra. |
| © 2024 Claude Aendenboom |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|