Ik ging meestal logeren bij een tante in Leiden of de oma die in Utrecht woonde, waar ook een nichtje binnen loopafstand was. Oma was niet rijk maar ze leek me wel tevreden. Ik herinner me dat ze trots was op haar tuintje achter het huis, waar allerlei soorten prachtige dahlia’s bloeiden. Haar huisje was klein en ik sliep op een ruime overloop met een raam dat op straat uitkeek. Het harmonicabed kraakte vreselijk, zodat ik altijd maar probeerde zo stil mogelijk te liggen.

Maar toen ik 16 jaar was, net na het behalen van mijn MULO-diploma, mocht ik met vriendinnen naar Nunspeet. Ja, ja, maar dan wel in een Christelijk Vakantieoord, dat men heel origineel ‘De Bijenkorf’ had gedoopt. En, niet onbelangrijk: alleen voor meisjes. Het was een belangrijk moment in onze levens: de school hadden we verlaten, de leerlingen zouden we niet of niet vaak meer ontmoeten. Van de leraren hadden we ook afscheid moeten nemen en het zag er naar uit dat wij meisjes veroordeeld waren tot het fornuis, met op regenachtige dagen een wasrekje er omheen … Verder leren? Ik had al alle moeite moeten doen om op de MULO te komen, mijn broers haalden de HBS maar ik was maar een meisje, waarom al die moeite, ik had dat niet nodig. Misschien nog eens een cursus koken?

Nunspeet, Christelijk Vakantieoord ‘De Bijenkorf’, slaappaviljoen ‘Zoemlust’…. Ik zie op deze foto stapelbedden, hiervoor had kennelijk een jeugdherberg model gestaan.. Uitzicht uit de slaapkamerramen was niet bepaald spannend. De horizon was verstopt achter de dennen en hoge heggen.

Waarmee amuseerden we ons daar? Een beetje rondhangen werd niet op prijs gesteld, Meegenomen nette boeken lezen op het terras onder de bomen was nog tot daar aan toe. Mens-erger-je-nieten, sjoelen, af en toe onder leiding volksdansen, wandelen in de bossen en op de hei als de zon scheen. Eten werd ‘thuis’ gedaan, nee, voor ons geen gezellig eethuisje met een loket voor een portie ‘patat-mèt’. Ik weet trouwens niet eens of we al patat-frites kenden, of dat het misschien niet christelijk genoeg was. Voer voor het volk. We hebben het hier over 1951.

Na wat dagen gewandeld te hebben stelde een soldaat voor om met onze fietsen de hei op te gaan, zij op het zadel en wij achterop. Nou, leuk toch? Eén van de mannen nam zijn gitaar mee en gezellig dat het was! Alle populaire Amerikaanse moppen kwamen langs. Maar gezelligheid kent geen tijd en plots was er paniek: we komen lopend niet meer op tijd in de kazerne. Snel dus weer op de fiets en karren maar. Totdat ik en mijn maatje een klapband hadden! Wat nu? De kazerne was al dichtbij maar ik moest nog naar onze Bijenkorf. Geen nood, één van de mannen had een motor en die haalde hij wel even op om mij te brengen. De lekke fiets werd meegenomen en zou door de mannen naar een fietsenmaker gebracht worden. Daar kwam de soldaat met zijn motor, een echte Norton Dominator, en ik mocht achterop. Ik ben nooit meer zo blij geweest met een lekke band. Wat een fantastisch ritje was dat! Ik genoot met volle teugen en vond het veel te kort.

Nog altijd weet ik de naam van die éne landverdediger die vond dat ik mooie tanden had. Hij was duidelijk verliefd en wilde schrijven, maar ik was gewoon nog helemaal niet toe aan een vast vriendje en bedankte voor de eer. Achteraf had ik daar wel spijt van.

 Wat waren wij toch onschuldig denk ik dan bij mezelf, maar we hadden gewoon zorgeloos plezier.

----------

De foto is geleverd door de auteur.