archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 22
28 november 2024
Nummer 7 verschijnt op
19 december 2024
Beschouwingen > Beelden uit soberder tijden delen printen terug
Vakantie toen en nu: in de ‘Bijenkorf’* Rie Minderhout

2120BS Toen en nu
Kan de jeugd van nu zich een beeld vormen van hoe wij vroeger vakantie vierden?

Ik ging meestal logeren bij een tante in Leiden of de oma die in Utrecht woonde, waar ook een nichtje binnen loopafstand was. Oma was niet rijk maar ze leek me wel tevreden. Ik herinner me dat ze trots was op haar tuintje achter het huis, waar allerlei soorten prachtige dahlia’s bloeiden. Haar huisje was klein en ik sliep op een ruime overloop met een raam dat op straat uitkeek. Het harmonicabed kraakte vreselijk, zodat ik altijd maar probeerde zo stil mogelijk te liggen.

Maar toen ik 16 jaar was, net na het behalen van mijn MULO-diploma, mocht ik met vriendinnen naar Nunspeet. Ja, ja, maar dan wel in een Christelijk Vakantieoord, dat men heel origineel ‘De Bijenkorf’ had gedoopt. En, niet onbelangrijk: alleen voor meisjes. Het was een belangrijk moment in onze levens: de school hadden we verlaten, de leerlingen zouden we niet of niet vaak meer ontmoeten. Van de leraren hadden we ook afscheid moeten nemen en het zag er naar uit dat wij meisjes veroordeeld waren tot het fornuis, met op regenachtige dagen een wasrekje er omheen … Verder leren? Ik had al alle moeite moeten doen om op de MULO te komen, mijn broers haalden de HBS maar ik was maar een meisje, waarom al die moeite, ik had dat niet nodig. Misschien nog eens een cursus koken?

Zoemlust

Nunspeet, Christelijk Vakantieoord ‘De Bijenkorf’, slaappaviljoen ‘Zoemlust’…. Ik zie op deze foto stapelbedden, hiervoor had kennelijk een jeugdherberg model gestaan.. Uitzicht uit de slaapkamerramen was niet bepaald spannend. De horizon was verstopt achter de dennen en hoge heggen.

Waarmee amuseerden we ons daar? Een beetje rondhangen werd niet op prijs gesteld, Meegenomen nette boeken lezen op het terras onder de bomen was nog tot daar aan toe. Mens-erger-je-nieten, sjoelen, af en toe onder leiding volksdansen, wandelen in de bossen en op de hei als de zon scheen. Eten werd ‘thuis’ gedaan, nee, voor ons geen gezellig eethuisje met een loket voor een portie ‘patat-mèt’. Ik weet trouwens niet eens of we al patat-frites kenden, of dat het misschien niet christelijk genoeg was. Voer voor het volk. We hebben het hier over 1951.

Maar, er was iets waar men geen rekening gehouden had: er was een kazerne vlakbij met leuke soldaatjes …. Als we gingen wandelen met de hele club jonge meisjes, dan waren de soldaten al gauw in de buurt en werd er druk geconverseerd en uiteraard geflirt … Dat was nog net niet verboden en daar wisten onze ouders niet van!
Na wat dagen gewandeld te hebben stelde een soldaat voor om met onze fietsen de hei op te gaan, zij op het zadel en wij achterop. Nou, leuk toch? Eén van de mannen nam zijn gitaar mee en gezellig dat het was! Alle populaire Amerikaanse moppen kwamen langs. Maar gezelligheid kent geen tijd en plots was er paniek: we komen lopend niet meer op tijd in de kazerne. Snel dus weer op de fiets en karren maar. Totdat ik en mijn maatje een klapband hadden! Wat nu? De kazerne was al dichtbij maar ik moest nog naar onze Bijenkorf. Geen nood, één van de mannen had een motor en die haalde hij wel even op om mij te brengen. De lekke fiets werd meegenomen en zou door de mannen naar een fietsenmaker gebracht worden. Daar kwam de soldaat met zijn motor, een echte Norton Dominator, en ik mocht achterop. Ik ben nooit meer zo blij geweest met een lekke band. Wat een fantastisch ritje was dat! Ik genoot met volle teugen en vond het veel te kort.

De volgende dag ging ik met mijn vriendinnen naar de fietsenmaker, maar de fiets was weg. Toen bleek dat de soldaten deze al hadden opgehaald en gezamenlijk de reparatie hadden betaald. En om de hoek stonden ze te posten met de weer berijdbare fiets, stiekem onze reactie afwachtend. Trots op de manier waarop zij het probleem voor mij hadden opgelost.
Nog altijd weet ik de naam van die éne landverdediger die vond dat ik mooie tanden had. Hij was duidelijk verliefd en wilde schrijven, maar ik was gewoon nog helemaal niet toe aan een vast vriendje en bedankte voor de eer. Achteraf had ik daar wel spijt van.

Gaan we vergelijken met de moderne tijd:

Lekker vakantie, eerst uitrusten van de vermoeienissen van de schooltijd met alle proefwerken of hoe men dat nu noemt. Bij de tv hangen in een luie stoel of liever nog liggend op de bank met de kat op schoot en naar soaps kijken, spelletjes doen op een tv-scherm met de apparaten die daarvoor uitgevonden zijn. Niet vergeten de zegeningen van de smartphone uitproberen waar men onafscheidelijk van is. En dan met het vliegtuig naar vaak verre oorden om een jungle in te trekken, of naar de Spaanse kust om te surfen. De wereld wordt met allerlei goedkope vliegreisjes steeds kleiner en het is heel gewoon als de jonge mensen van nu even naar Barcelona, Praag, of Londen gaan, als ze daar al niet geweest zijn met een schoolreisje. De poort naar de buitenwereld staat wijd open. Ook naar de Costa’s, waar flink gedronken wordt en seks heel gewoon lijkt te zijn.
 Wat waren wij toch onschuldig denk ik dan bij mezelf, maar we hadden gewoon zorgeloos plezier.

----------

De foto is geleverd door de auteur.



© 2024 Rie Minderhout meer Rie Minderhout - meer "Beelden uit soberder tijden"
Beschouwingen > Beelden uit soberder tijden
Vakantie toen en nu: in de ‘Bijenkorf’* Rie Minderhout
2120BS Toen en nu
Kan de jeugd van nu zich een beeld vormen van hoe wij vroeger vakantie vierden?

Ik ging meestal logeren bij een tante in Leiden of de oma die in Utrecht woonde, waar ook een nichtje binnen loopafstand was. Oma was niet rijk maar ze leek me wel tevreden. Ik herinner me dat ze trots was op haar tuintje achter het huis, waar allerlei soorten prachtige dahlia’s bloeiden. Haar huisje was klein en ik sliep op een ruime overloop met een raam dat op straat uitkeek. Het harmonicabed kraakte vreselijk, zodat ik altijd maar probeerde zo stil mogelijk te liggen.

Maar toen ik 16 jaar was, net na het behalen van mijn MULO-diploma, mocht ik met vriendinnen naar Nunspeet. Ja, ja, maar dan wel in een Christelijk Vakantieoord, dat men heel origineel ‘De Bijenkorf’ had gedoopt. En, niet onbelangrijk: alleen voor meisjes. Het was een belangrijk moment in onze levens: de school hadden we verlaten, de leerlingen zouden we niet of niet vaak meer ontmoeten. Van de leraren hadden we ook afscheid moeten nemen en het zag er naar uit dat wij meisjes veroordeeld waren tot het fornuis, met op regenachtige dagen een wasrekje er omheen … Verder leren? Ik had al alle moeite moeten doen om op de MULO te komen, mijn broers haalden de HBS maar ik was maar een meisje, waarom al die moeite, ik had dat niet nodig. Misschien nog eens een cursus koken?

Zoemlust

Nunspeet, Christelijk Vakantieoord ‘De Bijenkorf’, slaappaviljoen ‘Zoemlust’…. Ik zie op deze foto stapelbedden, hiervoor had kennelijk een jeugdherberg model gestaan.. Uitzicht uit de slaapkamerramen was niet bepaald spannend. De horizon was verstopt achter de dennen en hoge heggen.

Waarmee amuseerden we ons daar? Een beetje rondhangen werd niet op prijs gesteld, Meegenomen nette boeken lezen op het terras onder de bomen was nog tot daar aan toe. Mens-erger-je-nieten, sjoelen, af en toe onder leiding volksdansen, wandelen in de bossen en op de hei als de zon scheen. Eten werd ‘thuis’ gedaan, nee, voor ons geen gezellig eethuisje met een loket voor een portie ‘patat-mèt’. Ik weet trouwens niet eens of we al patat-frites kenden, of dat het misschien niet christelijk genoeg was. Voer voor het volk. We hebben het hier over 1951.

Maar, er was iets waar men geen rekening gehouden had: er was een kazerne vlakbij met leuke soldaatjes …. Als we gingen wandelen met de hele club jonge meisjes, dan waren de soldaten al gauw in de buurt en werd er druk geconverseerd en uiteraard geflirt … Dat was nog net niet verboden en daar wisten onze ouders niet van!
Na wat dagen gewandeld te hebben stelde een soldaat voor om met onze fietsen de hei op te gaan, zij op het zadel en wij achterop. Nou, leuk toch? Eén van de mannen nam zijn gitaar mee en gezellig dat het was! Alle populaire Amerikaanse moppen kwamen langs. Maar gezelligheid kent geen tijd en plots was er paniek: we komen lopend niet meer op tijd in de kazerne. Snel dus weer op de fiets en karren maar. Totdat ik en mijn maatje een klapband hadden! Wat nu? De kazerne was al dichtbij maar ik moest nog naar onze Bijenkorf. Geen nood, één van de mannen had een motor en die haalde hij wel even op om mij te brengen. De lekke fiets werd meegenomen en zou door de mannen naar een fietsenmaker gebracht worden. Daar kwam de soldaat met zijn motor, een echte Norton Dominator, en ik mocht achterop. Ik ben nooit meer zo blij geweest met een lekke band. Wat een fantastisch ritje was dat! Ik genoot met volle teugen en vond het veel te kort.

De volgende dag ging ik met mijn vriendinnen naar de fietsenmaker, maar de fiets was weg. Toen bleek dat de soldaten deze al hadden opgehaald en gezamenlijk de reparatie hadden betaald. En om de hoek stonden ze te posten met de weer berijdbare fiets, stiekem onze reactie afwachtend. Trots op de manier waarop zij het probleem voor mij hadden opgelost.
Nog altijd weet ik de naam van die éne landverdediger die vond dat ik mooie tanden had. Hij was duidelijk verliefd en wilde schrijven, maar ik was gewoon nog helemaal niet toe aan een vast vriendje en bedankte voor de eer. Achteraf had ik daar wel spijt van.

Gaan we vergelijken met de moderne tijd:

Lekker vakantie, eerst uitrusten van de vermoeienissen van de schooltijd met alle proefwerken of hoe men dat nu noemt. Bij de tv hangen in een luie stoel of liever nog liggend op de bank met de kat op schoot en naar soaps kijken, spelletjes doen op een tv-scherm met de apparaten die daarvoor uitgevonden zijn. Niet vergeten de zegeningen van de smartphone uitproberen waar men onafscheidelijk van is. En dan met het vliegtuig naar vaak verre oorden om een jungle in te trekken, of naar de Spaanse kust om te surfen. De wereld wordt met allerlei goedkope vliegreisjes steeds kleiner en het is heel gewoon als de jonge mensen van nu even naar Barcelona, Praag, of Londen gaan, als ze daar al niet geweest zijn met een schoolreisje. De poort naar de buitenwereld staat wijd open. Ook naar de Costa’s, waar flink gedronken wordt en seks heel gewoon lijkt te zijn.
 Wat waren wij toch onschuldig denk ik dan bij mezelf, maar we hadden gewoon zorgeloos plezier.

----------

De foto is geleverd door de auteur.

© 2024 Rie Minderhout
powered by CJ2