 |
 Mijn zoon koopt altijd hazelnootpasta als hij bij mij verblijft. Kaas, hazelnootpasta en pindakaas zijn zijn favoriete broodbeleg. Hij heeft er zelf niets van gebruikt hier in mijn huis in Guerreiros. Maar ik, die geen brood eet, nam af en toe een schepje met een theelepel of soms gewoon een lik met mijn vinger. De pot was nu nog halfvol. Ik bewaar hem in de ijskast tegen de mieren. Om een lik of schepje te nemen moet ik wel eerst de inhoud van de pot ontdooien.
Na een uurtje pakte ik de pot van het aanrecht en schroefde de deksel los. Bij die actie viel de pot uit mijn handen op de betegelde keukenvloer. Je kunt je de ravage voorstellen! Gelukkig zijn er stoffer en blik, keukenpapier, water en een mop voorhanden. Het was wel het laatste waar ik zin in had om te doen met een hitte van 40 graden in Portugal. Zoiets kan je 'echt' niet op zijn beloop laten. De legers mieren en wespen staan op de loer.
Oorlogsheriinering
Bij het opruimen moest ik terugdenken aan het veel vertelde verhaal dat met mijn geboorte in de oorlog te maken had. Daar was ook veel glas bij betrokken. Een Engels vliegtuig was aangeschoten en moest zijn last kwijt. Hij liet bommen vallen. Een bom viel op een paar huizen aan de overkant van de sloot achter mijn geboortehuis. Het was 12 dagen voordat ik geboren werd: 1 Maart 1941. In totaal waren er zeven doden en enkele zwaargewonden te betreuren. Mijn moeder kon wegens haar bijna voldragen zwangerschap niet slapen en zat beneden in de verduisterde huiskamer te breien. Door het lawaai en de ravage die het gebeuren, teweegbracht, waren mijn veel oudere broers en zussen wakker geworden. Mijn oudste broer had een stuk glas plat op zijn gezicht gekregen en had geen schrammetje. Ook de trap naar beneden lag vol met glas. Mijn moeder vroeg zich af bij het zien van die trap vol met puin en glas, hoe haar familie zonder zich te verwonden, beneden was gekomen. Mijn broers van 18 en 20 jaar oud sprongen in de jol die achter het huis lag en begonnen een reddingsactie daar waar niet veel meer te redden viel!
Ik kan me er uiteraard niets van herinneren. Ik ken alleen een woonhuis waarin alles functioneerde. Foto's van mijn nog aangedaan kijkende twaalfjarige jongste zuster tussen de dichtgetimmerde ruiten van ons huis waren er wel!
Over onze waslijn en in de tuin moet ook kleding die nog resten van de buren bevatte gevonden zijn. Bij de gedachte aan die ravage,was de rommel van het potje hazelnootpasta ineens niet meer zo belangrijk.
Er is nu, anno 2024, niemand van de familie meer in leven die mij kan vertellen wie in ons huis al die rommel en glas heeft opgeruimd. Mijn moeder met haar dikke buik? Ik ben er ineens razend nieuwsgierig naar. Wat er in de tuin lag zal wel door de één of andere bergingsdienst zijn geruimd.
Ik schommelde, als driejarige, onbekommerd onder de appelboom met zicht op konijnen in een hok zoals ik eens op een foto zag.
---------
De foto komt van de auteur zelf.
|
|
