 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 20
Jaargang 21
5 september 2024
Nummer 1 verschijnt op
19 september 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Brief uit ... |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vakantie: Cornwall* |
Arie de Jong |
|
|
 De redactie van De Leunstoel heeft als thema vakantie genomen. Een vreemde keuze, want een groot deel van de vaste schrijvers is voortdurend met vakantie (of beter: ze zijn het nooit). Immers, vakantie heb je om even uit je werk te ontsnappen. Wie geen werk (meer) heeft, hoeft niet te ontsnappen.
Toch behoor ik ook zelf tot de mensen die dan maar ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Ik hoef echter geen vakantiedagen op te nemen of inkomen in te leveren om mij enige weken vrij te kopen. Mijn pensioenfonds, het ABP, heeft dat goed begrepen. Die verdelen mijn pensioen in twaalf gelijke maandelijkse porties, zodat het elke maand evenveel is. Niks vakantiegeld of dertiende maand. Ik hoef ook geen vakantiekaart te laten paraferen door mijn chef, of hoe dat tegenwoordig gaat in het digitale tijdperk. Weg zijn ook de verplichte brugdagen (zoals tussen Hemelvaart en het weekend) of gemor, omdat Kerst en Nieuwjaar in het weekend vallen. Dat gemor hoor ik wel van mijn kinderen, die nog lang het vrije bestaan van de gepensioneerde niet hebben bereikt.
Drie weken Engeland
Het werden voor mij en mijn echtvriendin in de zomer weer drie weken Engeland. Nadat we eerder in het voorjaar daar ook al drie weken hadden doorgebracht, maar daarover heb ik al een stukje geschreven. Deze keer een bericht over Cornwall. Geliefd in de zomer, veel Britten brengen daar graag hun vakantie door, maar er komen ook veel buitenlanders. Wij zaten er een week en ik wilde graag weer eens een bezoek brengen aan St. Michaels Mount. Dat is een eilandje vlak voor de zuidkust, dat je bij eb lopend over een dam kunt bereiken en bij vloed moet je mee met een bootje. Het eiland spreekt tot de verbeelding, want het is een rotsige heuvel met bovenop een kasteel en op de zuidhelling is een geweldige subtropische tuin.
Op een mooie zonnige maar niet te hete dag ben ik erheen geweest. Tevoren moest je online een tijd reserveren, want op drukke dagen moet het aantal bezoekers gelimiteerd worden.
Zoals bijna alles buiten de Britse steden was St. Michaels Mount alleen goed te bezoeken met een auto. De parkeerterreinen op het strand waren al tevoren volgeboekt, want veel bezoekers komen niet voor het eiland maar voor het mooie strand. Gelukkig was er nog wel plaats in de overloop parkeerterreinen, ook niet goedkoop. Rugtas om met leeftocht, petje op, en eerst eens een flinke wandeling naar het begin van de dam. Gelukkig was ik op een tijd dat het eb was. Ooit was ik er op een drukke dag en iedereen moest met de bootjes, dat vergde geduld. Al is die dam, gelegd met grote keien die niet overal mooi zijn afgeplat, niet gemakkelijk om overheen te lopen. Met goede wandelschoenen gaat het wel, maar ik zag ook mensen op slippers en slappe schoenen. Op het eiland was het behoorlijk druk. Ik koos ervoor eerst het kasteel te bezoeken en dat betekende een pittige klim over de toegangsweg, omringd door een menigte. Ik gaf mijn oren de kost. Veel Nederlands en Vlaams, veel Duits, Frans, Italiaans, Spaans, en soms iemand die Engels bleek te spreken. Wie naar Cornwall komt, moet nu eenmaal St. Michaels Mount bezoeken, en uiteraard ook het havenstadje St. Ives en het nutteloze puntje van het Britse eiland, Land’s End. Schouder aan schouder op weg naar de kasteelingang, waar de bezoekers mondjesmaat konden worden toegelaten, na ongemakkelijk in een rij op een ongelijke trap omhoog te hebben gestaan, in verband met de krappe ruimten in het begin van de tocht door het kasteel. Je moet er wat moeite voor doen, maar het is een bezoek waard. Op de terrassen van het kasteel heb je mooi uitzicht op zee en de kust.
St Michaels Mount en Mont St Michel
Ik kan begrijpen dat de lezer wil weten: hoe zit het met St. Michaels Mount in relatie tot het Franse eilandje Mont St. Michel? Het klopt, de namen komen overeen en de eilandjes zien er ongeveer hetzelfde uit. Al is het in Frankrijk nog veel drukker en is dat nog veel beroemder in de toeristengidsen. Bij Mont St. Michel staat een abdij bovenop de heuvel, terwijl bij St. Michaels Mount het om een kasteel gaat. Vanaf de 8ste tot aan de 11de eeuw was er ook op St. Michaels Mount een klooster. Er waren banden met de Franse evenknie. Na de 12de eeuw waren er veel verwikkelingen, was er sprake van een aardbeving waardoor de kapel instortte, was het een pelgrimsoord, werd er om gevochten en verviel het blijkbaar. In 1659 werd het eiland en toebehoren gekocht door kolonel John St. Aubin en die creëerde een kasteel, waarin de nazaten tot op de dag van vandaag wonen, al is een en ander overgedragen aan de National Trust, de geweldige Britse organisatie om erfgoed en natuur te behouden en te beschermen.
Na het kasteel bezocht te hebben, moest ik eerst weer omlaag. Viel niet mee, ik begin me een oudere te voelen en besloot ter plekke dat het helaas de laatste keer was dat ik deze plek bezocht.
Op naar de tuin. Eerst kom je langs een goed bezocht eet- en drankhuis, dan over een groot glooiend grasveld, om terecht te komen bij de ingang van de tuin. Ook daar was het stervensdruk, zodat je in ganzenpas over de op- en aflopende paden langs de terrassen moest schuifelen. Het was wel prettig om op een muurtje mijn boterhammen en druiven te eten, terwijl je de aanhoudende mensenstroom langs je liet gaan, pratend in alle talen. Mooie tuin, een bezoek zeker waard, maar ook wel vermoeiend door het hoogteverschil.
----------
Het plaatje is uitgezocht door de redactie. Komt van Wikimedia.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Brief uit ... |
| Vakantie: Cornwall* |
Arie de Jong |
De redactie van De Leunstoel heeft als thema vakantie genomen. Een vreemde keuze, want een groot deel van de vaste schrijvers is voortdurend met vakantie (of beter: ze zijn het nooit). Immers, vakantie heb je om even uit je werk te ontsnappen. Wie geen werk (meer) heeft, hoeft niet te ontsnappen.
Toch behoor ik ook zelf tot de mensen die dan maar ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Ik hoef echter geen vakantiedagen op te nemen of inkomen in te leveren om mij enige weken vrij te kopen. Mijn pensioenfonds, het ABP, heeft dat goed begrepen. Die verdelen mijn pensioen in twaalf gelijke maandelijkse porties, zodat het elke maand evenveel is. Niks vakantiegeld of dertiende maand. Ik hoef ook geen vakantiekaart te laten paraferen door mijn chef, of hoe dat tegenwoordig gaat in het digitale tijdperk. Weg zijn ook de verplichte brugdagen (zoals tussen Hemelvaart en het weekend) of gemor, omdat Kerst en Nieuwjaar in het weekend vallen. Dat gemor hoor ik wel van mijn kinderen, die nog lang het vrije bestaan van de gepensioneerde niet hebben bereikt.
Drie weken Engeland
Het werden voor mij en mijn echtvriendin in de zomer weer drie weken Engeland. Nadat we eerder in het voorjaar daar ook al drie weken hadden doorgebracht, maar daarover heb ik al een stukje geschreven. Deze keer een bericht over Cornwall. Geliefd in de zomer, veel Britten brengen daar graag hun vakantie door, maar er komen ook veel buitenlanders. Wij zaten er een week en ik wilde graag weer eens een bezoek brengen aan St. Michaels Mount. Dat is een eilandje vlak voor de zuidkust, dat je bij eb lopend over een dam kunt bereiken en bij vloed moet je mee met een bootje. Het eiland spreekt tot de verbeelding, want het is een rotsige heuvel met bovenop een kasteel en op de zuidhelling is een geweldige subtropische tuin.
Op een mooie zonnige maar niet te hete dag ben ik erheen geweest. Tevoren moest je online een tijd reserveren, want op drukke dagen moet het aantal bezoekers gelimiteerd worden.
Zoals bijna alles buiten de Britse steden was St. Michaels Mount alleen goed te bezoeken met een auto. De parkeerterreinen op het strand waren al tevoren volgeboekt, want veel bezoekers komen niet voor het eiland maar voor het mooie strand. Gelukkig was er nog wel plaats in de overloop parkeerterreinen, ook niet goedkoop. Rugtas om met leeftocht, petje op, en eerst eens een flinke wandeling naar het begin van de dam. Gelukkig was ik op een tijd dat het eb was. Ooit was ik er op een drukke dag en iedereen moest met de bootjes, dat vergde geduld. Al is die dam, gelegd met grote keien die niet overal mooi zijn afgeplat, niet gemakkelijk om overheen te lopen. Met goede wandelschoenen gaat het wel, maar ik zag ook mensen op slippers en slappe schoenen. Op het eiland was het behoorlijk druk. Ik koos ervoor eerst het kasteel te bezoeken en dat betekende een pittige klim over de toegangsweg, omringd door een menigte. Ik gaf mijn oren de kost. Veel Nederlands en Vlaams, veel Duits, Frans, Italiaans, Spaans, en soms iemand die Engels bleek te spreken. Wie naar Cornwall komt, moet nu eenmaal St. Michaels Mount bezoeken, en uiteraard ook het havenstadje St. Ives en het nutteloze puntje van het Britse eiland, Land’s End. Schouder aan schouder op weg naar de kasteelingang, waar de bezoekers mondjesmaat konden worden toegelaten, na ongemakkelijk in een rij op een ongelijke trap omhoog te hebben gestaan, in verband met de krappe ruimten in het begin van de tocht door het kasteel. Je moet er wat moeite voor doen, maar het is een bezoek waard. Op de terrassen van het kasteel heb je mooi uitzicht op zee en de kust.
St Michaels Mount en Mont St Michel
Ik kan begrijpen dat de lezer wil weten: hoe zit het met St. Michaels Mount in relatie tot het Franse eilandje Mont St. Michel? Het klopt, de namen komen overeen en de eilandjes zien er ongeveer hetzelfde uit. Al is het in Frankrijk nog veel drukker en is dat nog veel beroemder in de toeristengidsen. Bij Mont St. Michel staat een abdij bovenop de heuvel, terwijl bij St. Michaels Mount het om een kasteel gaat. Vanaf de 8ste tot aan de 11de eeuw was er ook op St. Michaels Mount een klooster. Er waren banden met de Franse evenknie. Na de 12de eeuw waren er veel verwikkelingen, was er sprake van een aardbeving waardoor de kapel instortte, was het een pelgrimsoord, werd er om gevochten en verviel het blijkbaar. In 1659 werd het eiland en toebehoren gekocht door kolonel John St. Aubin en die creëerde een kasteel, waarin de nazaten tot op de dag van vandaag wonen, al is een en ander overgedragen aan de National Trust, de geweldige Britse organisatie om erfgoed en natuur te behouden en te beschermen.
Na het kasteel bezocht te hebben, moest ik eerst weer omlaag. Viel niet mee, ik begin me een oudere te voelen en besloot ter plekke dat het helaas de laatste keer was dat ik deze plek bezocht.
Op naar de tuin. Eerst kom je langs een goed bezocht eet- en drankhuis, dan over een groot glooiend grasveld, om terecht te komen bij de ingang van de tuin. Ook daar was het stervensdruk, zodat je in ganzenpas over de op- en aflopende paden langs de terrassen moest schuifelen. Het was wel prettig om op een muurtje mijn boterhammen en druiven te eten, terwijl je de aanhoudende mensenstroom langs je liet gaan, pratend in alle talen. Mooie tuin, een bezoek zeker waard, maar ook wel vermoeiend door het hoogteverschil.
----------
Het plaatje is uitgezocht door de redactie. Komt van Wikimedia.
|
| © 2024 Arie de Jong |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|