Ik las teksten als: 'voor altijd altijd in ons hart' en 'we zullen je nooit vergeten'. Ook zelf gemaakte gedichtjes. Enfin, van alles dat in de krant bij de overlijdensberichten te doen gebruikelijk is. Ik keek ook naar de leeftijden en toen viel mijn oog op een graf voor drie kinderen uit één gezin. Zeven, vijf en twee jaar jong. Gestorven op 28 maart 1979. Wat zou daar gebeurd zijn? Wat een smart! Vier kinderen uit één gezin.

Naast een klein afgezonderd paadje zag ik kindergrafjes. Er lagen kindjes die helemaal het zonlicht niet hadden mogen zien tot enkele jaartjes jong.

Toen zag ik het ineens weer duidelijk vóór me, al is het inmiddels ruim 83 jaar geleden. Mijn zusje van twee jaar zat in de teil op het aanrecht te badderen en ze keek over de rand naar mij. Ik zag een droeve blik en zei tegen onze moeder dat zusje zulke paarse lipjes had. Het bleek kort nadien dat ze leukemie had. Zes weken later moesten wij afscheid van haar nemen. Ik hoef niet te beschrijven wat dit voor ons als gezin betekende. Dat verdriet kwam weer helemaal terug op het Vlissingse kerkhof en ik hield het niet helemaal.

Als kind had ik het idee dat ze ergens in de lucht zat en ons nog kon zien. De Sinterklaascadeautjes die ik een paar maanden later kreeg zette ik op de vensterbank, zodat zij ze zou kunnen bekijken. Voor mij was ze niet echt dood, maar dat zusje waarmee ik gezellig samen op had kunnen groeien, was er niet meer.

Wij hebben de keus: willen we worden begraven of gecremeerd? Een graf is een plek waar je nog eens naartoe kunt gaan, ik zag graven die al jaren oud waren en waar toch nog een bloemetje of een verzorgd plantje stond. Ik vind niets droeviger dan een totaal verwaarloosd, vergeten graf, hoewel dat niet hoeft te betekenen dat de overledene echt vergeten is. Er zijn vast wel redenen waarom men een graf niet bezoekt. Ik herinner me dat mijn moeder op een dag totaal overstuur thuis kwam, ze wilde naar het grafje van haar dochtertje, maar dat bleek inmiddels geruimd… Zonder waarschuwing, zomaar, harteloos.

Het was wel een wandeling die weer allerlei herinneringen en gedachten opriep, op deze eerste warme zomerdag van het jaar.

PS: De gepensioneerde politieman Leo Kuijl meldt dat de vier kinderen die op 28 maart 1979 gestorven zijn, zijn omgekomen tijdens een grote brand in de Vlissingse Beursstraat. Leo was getuige van die brand: 'een drama om nooit te vergeten, dat diepe sporen heeft achtergelaten.'  

----------

De illustratie is van de auteur.