Inmiddels zou ik een heleboel over Elvis Costello moeten weten, want ik ben al een heel eind in zijn boek: 'Unfaithful Music & Disappearing Ink' uit 2015. Het is een leuk boek, maar niet overal even toegankelijk. Het staat bol van feiten. Feiten waardoor iemand die niet ‘tot in de haarvaten’ vertrouwd is met de diverse Britse artiesten, groepen en bandjes over een periode van tientallen jaren nog wel eens de weg kwijt raakt. Ik wel tenminste en dan ben ik nog wel een geïnteresseerde. Maar als je wordt overdonderd door een groot aantal feiten, die je niet meteen een plaats kunt geven binnen je geheugen dan ben je ze zo weer kwijt. Tsja, ik ben ook aan het lezen in de boeken van de Groningse geheugenprofessor Douwe Draaisma.

Onze held heet natuurlijk niet echt Elvis Costello. Zijn naam is Declan Patrick MacManus. Elvis komt natuurlijk van Presley en Costello van de artiestennaam van zijn vader Ross: Day Costello. En die had Costello weer van familie in de matriliniale lijn. Pa was ook muzikant. Belangrijk voor Elvis want hij zong (en speelde trompet) in de big band van Joe Loss. Die trad wekelijks op voor de radio. Dat waren nog eens tijden. Bij ons bestond dat ook: The Ramblers en The Skymasters. Het ging bij die big bands meer om het orkest dan om de zang. Pa MacManus moest dan de bekende nummers van de dag instuderen met behulp van demo-singeltjes en die kreeg de kleine Declan dan weer. De muzikaliteit zat al vroeger in de familie, want opa Pat was ook al trompettist.

Elvis heeft een enorm brede belangstelling voor muziek. Zijn oorspronkelijke eigen muziek wordt wel in relatie gebracht met punk en new wave, maar hij heeft ook stappen gezet in jazz, klassieke muziek en opera. Zo heeft hij opgetreden met het Metropole Orkest op North Sea Jazz. Daar is een live album van uitgebracht: 'My Flame Burns Blue'. Hij heeft ook nog samengewerkt met Paul McCartney, Burt Bacharach en Nick Lowe, om er maar enkele te noemen. Ook country muziek is hem niet vreemd. Dat komt misschien wel omdat collega en vriend Nick Lowe een relatie had met Carlene Carter. Die hoorde bij de Carter familie. June Carter was natuurlijk weer de vrouw van Johnny Cash. 

Een fraaie anekdote uit die sfeer: hij mocht een keer meedoen met zo’n country concert met allerlei artiesten, waaronder de Carter familie. Zulke concerten worden vaak afgesloten met de country klassieker 'Will the Circle be Unbroken'. Dan zingt het hele ensemble het refrein en de solisten doen om de beurt een coupletje. Tijdens een van de refreinen stootte June Carter onze held aan met: volgende couplet is voor jou. Elvis mopperde terug dat alle coupletten die hij kende al geweest waren waarop June hem toevoegde dat hij dan maar een nieuwe moest verzinnen. Zo gezegd zo gedaan.
Zelfde nummer, ander moment.

Meer informatie: https://www.helenenjille.nl/