 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 18
Jaargang 21
27 juni 2024
Nummer 19 verschijnt op
11 juli 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Een onvergetelijke dag |
Carlo van Praag |
|
|
 Wij ontvingen gelukwensen van het koninklijk paar met een bloemstuk erbij. Nadat ik dit van onkruid had ontdaan, was het aanmerkelijk geslonken maar toonbaar. Enkele dagen later kwam een uitnodiging van de burgemeester voor een lunch op een luisterrijke (letterlijk zoals zal blijken) locatie. Toen wij arriveerden waren de meeste lotgenoten, i.c. paren met een 60-jarig of langer aangehouden huwelijk, reeds aanwezig. Wij voegden ons bij het eerste de beste gezelschap en stelden ons voor. Plannen tot enige verdere conversatie werden echter meteen verijdeld door de nu inzettende zwaar versterkte muziek. Het genre, gouwe ouwe, was duidelijk toegesneden op de veronderstelde preferentie van de oudjes, maar het volume was eerder besteed aan een jeugdig publiek.
Ik heb je voor het eerst ontmoet
daarbij de waterkant
daarbij de waterkant….
Galmde de zanger.
‘Wij hebben elkaar inderdaad ontmoet bij de waterkant’, schreeuwde mijn buurman mij in het oor.
'Wij ook', riep ik terug. 'Gelukkig had ik net mijn diploma reddend zwemmen'.
De burgemeester
De muziek stopte om plaats te maken voor de welkomstspeech van de burgemeester. Hij was erg blij met ons, volhouders als wij waren, en dat verbaasde mij niet, Door niet onderweg te scheiden, deden wij immers een relatief gering beroep op de krappe woningmarkt.
De burgemeester was zelf ook een volhouder. Na zijn speech ging hij bij alle tafels langs om met alle 59 paren afzonderlijk te babbelen en met ze op de foto te gaan. Zo deed hij ook onze tafel aan. Ik had mijn grap al klaar. Ik kan het niet laten, het is een compulsie waarvan wij allemaal weten dat zij een diepgeworteld onbehagen verhult.
'Eerwaarde', zei ik.´Deze uitnodiging moet op een misverstand berusten. Ik ken deze mevrouw niet. Ik zie haar voor het eerst. Het klikt overigens wel'.
Ik zag hem even nadenken. Moest hij dit met de organisatie opnemen?
'Dan viert u maar dat u elkaar nu 60 minuten kent', zei hij.
Dat zei hij trouwens niet echt. Ik hem hem deze woorden in de mond gelegd omdat het mij zo'n passend antwoord leek In werkelijkheid klopte hij me op de schouder en ging zijns weegs.
De lunch
De muziek begon weer, terwijl de lunch werd geserveerd. Ik had gerekend op kroketten met brood en banaan toe, maar het gebodene had meer pretentie: mini-sandwiches met moeilijk te determineren beleg. Een grote kom met geelgroene soep.
O, o, o Johny
zing een liedje voor mij alleen....
'Hebt u ook een lepel voor ons', brulde ik tegen de serveerster.
'Hoe zegt u?'
Ik wees op de soep en op het mes en de vork voor ons op tafel en toen weer op de soep en maakte er een vragend gebaar bij.
'Het is drinksoep', schreeuwde ze.
De voorgeschreven wijze van nuttiging viel niet mee, want er dreven harde partikels in de vloeistof.
Huiswaarts
We hebben het festijn niet helemaal uitgezeten en met een zwaaibeweging naar onze tafelgenoten keerden wij huiswaarts, geen gebruik makend van de taxi die ons werd aangeboden. Door onze binnenstad verplaats je je lopend sneller. Trouwens ook voor de heenweg had zich al een taxichauffeur bij ons gemeld. Zulks was ook aangekondigd in de uitnodigingsbrief. Er stonden twee telefoonnummers bij van communicatieadviseurs tot wie je je kon wenden met vragen. Deze bleken definitief onbereikbaar. Wij hebben de rit dus maar gemaakt. Daarom weet ik dat het traject te voet sneller wordt afgelegd.
Ontevreden zijn wij met dat al heus niet. De gemeente heeft alles gedaan om ons een onvergetelijke dag te bezorgen. Alle zestigjarige huwelijksjubileumparen bijeengebracht, gefêteerd en persoonlijk toegesproken door de burgemeester.. Kom daar maar eens om in Amsterdam! Leve onze provinciestad!
----------
De tekening is van Coc van Duijn.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Een onvergetelijke dag |
Carlo van Praag |
Wij ontvingen gelukwensen van het koninklijk paar met een bloemstuk erbij. Nadat ik dit van onkruid had ontdaan, was het aanmerkelijk geslonken maar toonbaar. Enkele dagen later kwam een uitnodiging van de burgemeester voor een lunch op een luisterrijke (letterlijk zoals zal blijken) locatie. Toen wij arriveerden waren de meeste lotgenoten, i.c. paren met een 60-jarig of langer aangehouden huwelijk, reeds aanwezig. Wij voegden ons bij het eerste de beste gezelschap en stelden ons voor. Plannen tot enige verdere conversatie werden echter meteen verijdeld door de nu inzettende zwaar versterkte muziek. Het genre, gouwe ouwe, was duidelijk toegesneden op de veronderstelde preferentie van de oudjes, maar het volume was eerder besteed aan een jeugdig publiek.
Ik heb je voor het eerst ontmoet
daarbij de waterkant
daarbij de waterkant….
Galmde de zanger.
‘Wij hebben elkaar inderdaad ontmoet bij de waterkant’, schreeuwde mijn buurman mij in het oor.
'Wij ook', riep ik terug. 'Gelukkig had ik net mijn diploma reddend zwemmen'.
De burgemeester
De muziek stopte om plaats te maken voor de welkomstspeech van de burgemeester. Hij was erg blij met ons, volhouders als wij waren, en dat verbaasde mij niet, Door niet onderweg te scheiden, deden wij immers een relatief gering beroep op de krappe woningmarkt.
De burgemeester was zelf ook een volhouder. Na zijn speech ging hij bij alle tafels langs om met alle 59 paren afzonderlijk te babbelen en met ze op de foto te gaan. Zo deed hij ook onze tafel aan. Ik had mijn grap al klaar. Ik kan het niet laten, het is een compulsie waarvan wij allemaal weten dat zij een diepgeworteld onbehagen verhult.
'Eerwaarde', zei ik.´Deze uitnodiging moet op een misverstand berusten. Ik ken deze mevrouw niet. Ik zie haar voor het eerst. Het klikt overigens wel'.
Ik zag hem even nadenken. Moest hij dit met de organisatie opnemen?
'Dan viert u maar dat u elkaar nu 60 minuten kent', zei hij.
Dat zei hij trouwens niet echt. Ik hem hem deze woorden in de mond gelegd omdat het mij zo'n passend antwoord leek In werkelijkheid klopte hij me op de schouder en ging zijns weegs.
De lunch
De muziek begon weer, terwijl de lunch werd geserveerd. Ik had gerekend op kroketten met brood en banaan toe, maar het gebodene had meer pretentie: mini-sandwiches met moeilijk te determineren beleg. Een grote kom met geelgroene soep.
O, o, o Johny
zing een liedje voor mij alleen....
'Hebt u ook een lepel voor ons', brulde ik tegen de serveerster.
'Hoe zegt u?'
Ik wees op de soep en op het mes en de vork voor ons op tafel en toen weer op de soep en maakte er een vragend gebaar bij.
'Het is drinksoep', schreeuwde ze.
De voorgeschreven wijze van nuttiging viel niet mee, want er dreven harde partikels in de vloeistof.
Huiswaarts
We hebben het festijn niet helemaal uitgezeten en met een zwaaibeweging naar onze tafelgenoten keerden wij huiswaarts, geen gebruik makend van de taxi die ons werd aangeboden. Door onze binnenstad verplaats je je lopend sneller. Trouwens ook voor de heenweg had zich al een taxichauffeur bij ons gemeld. Zulks was ook aangekondigd in de uitnodigingsbrief. Er stonden twee telefoonnummers bij van communicatieadviseurs tot wie je je kon wenden met vragen. Deze bleken definitief onbereikbaar. Wij hebben de rit dus maar gemaakt. Daarom weet ik dat het traject te voet sneller wordt afgelegd.
Ontevreden zijn wij met dat al heus niet. De gemeente heeft alles gedaan om ons een onvergetelijke dag te bezorgen. Alle zestigjarige huwelijksjubileumparen bijeengebracht, gefêteerd en persoonlijk toegesproken door de burgemeester.. Kom daar maar eens om in Amsterdam! Leve onze provinciestad!
----------
De tekening is van Coc van Duijn.
|
| © 2024 Carlo van Praag |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|