Ik las de krant en zag dat er een film kwam over folklegende Joan Baez, een documentaire over haar leven met persoonlijke onthullingen en prachtige beelden. Joan Baez was de eerste zangeres waarvan ik een elpee kocht. Waarschijnlijk had ik haar gezien op een 'Grand Gala du Disque' want in 1965 won ze met Joan Baez 5 de Edison in de categorie Volksmuziek/Folklore. Na die tijd was ik jarenlang een trouwe volger. 

Ik zocht direct op wanneer de film in Leeuwarden kwam en de première bleek dezelfde avond te zijn. Kaartjes gekocht – met premièrekorting - en wij ’s avonds naar de film. We waren er al vroeg. Kennelijk te vroeg want de organisatie raakte daar wat van in de war. Ongeveer alles ging mis. We werden naar een zaal gestuurd en gingen lekker achteraan zitten. Het werd steeds voller. Er werd verder niets meer gezegd maar op tijd ging het licht uit en begon een voorfilm. Althans, dat dachten wij.

Die voorfilm was best goed. Het ging over een dochter die een reis door Polen maakte omdat haar familie daar vandaan kwam. Haar rijke vader dook er tegen haar zin ook op en ze begonnen samen aan de reis met een door de vader ingehuurde Poolse taxichauffeur. Titel en spelers waren niet aangegeven en de film ging zolang door dat we beseften dat we in een verkeerde zaal zaten. In het donker opstaan en iedereen lastig vallen om erlangs te mogen, nee dat wilden we niet. We hebben gefascineerd de hele film gezien en het eindoordeel bleef hetzelfde: gewoon een prima film over een joodse dochter die wilde weten wat er met haar familie in de oorlog gebeurd was en een vader die het niet nog een keer wilde meemaken, maar wel moest. Ze vonden het huis terug in Lodz waar ze gewoond hadden en waar de nieuwe bewoners de inventaris nog bewaard hadden. De dochter kocht het ouderlijke servies en de overjas van haar grootvader (die ze later aan haar vader cadeau deed). Samen gingen ze naar Auschwitz-Birkenau waar de vader de fundamenten terug vond van de barak waar hij in gelegen had. 

Indrukwekkende beelden

Het einde haalt mijns inziens niet helemaal het niveau van het grootste deel van de film maar de film werd wel overeind gehouden door de twee geweldige hoofdrollen van de Engelsman Stephen Fry en de Amerikaanse Lena Dunham met ook een erg goede Poolse taxichauffeur van Zbigniew Zamachowski. De film is naar een Amerikaans boek gemaakt onder regie van de Duitse Julia von Heinz.

Twee dagen later zijn we alsnog naar de voorstelling geweest van de Joan Baez-documentaire ‘I am noise’. Hij was aangekondigd als première maar ik denk dat hij ook al vertoond was op het Idfa van vorig jaar. Niet echt van belang want de film verdient zeker een breder publiek.  Je moet er echter niet heengaan met het idee dat het een muziekfilm is omdat het over een zangeres gaat. Muziek was voor haar belangrijk toen ze jong was en gepest werd vanwege haar donkere uiterlijk – haar vader was een Mexicaan. Zodra ze de gitaar kon bespelen zong ze en was daarin zichzelf. De uitspraak 'I am noise' stamt uit die tijd. Ze wordt vroeg ontdekt als zangeres en was al bekend toen ze Bob Dylan ontmoette en  heel erg onder de indruk was van zijn teksten. Later loopt die verhouding helemaal stuk als Dylan de grotere naam krijgt. 

Daarna gaat het vooral over de actievoerster Joan Baez die zich inzette voor rassengelijkheid die – met Bob Dylan toen nog - erbij was toen Martin Luther King ‘I had a dream’ uitsprak en meeliep in de Mars van Selma naar Montgomery. Ze verzette zich tegen de Oorlog in Vietnam en was bijna twee jaar alleenstaande moeder omdat haar man als dienstweigeraar in de gevangenis zat. Tussendoor leefde ze met haar angststoornissen en depressies en de moeizame verhouding met haar twee zusters. 

In het laatste gedeelte van de film gaat het over de vraag of de dochters door hun vader misbruikt zijn. Zus Mimi was er van overtuigd, zus Paula vond van niet, net als de ouders. Een oudere en wijzere Joan Baez vertelt er over, zelf weet ze het eigenlijk niet meer.

Ook een indrukwekkende film.

----------

De foto's komen van filmdepot.nl