Even was ik de wanhoop nabij, toen ik zag dat de half-fascistische AfD in Duitsland toch een grote overwinning behaald had. En dat nadat massale demonstraties tegen die partij de straten in de Duitse steden hadden opgevrolijkt: ‘Stem niet op fascisten!’ Maar toch deed 16% van de Duitse kiezers dat wel.

Ondanks het feit dat de lijsttrekker Maximilan Krah erop betrapt is dat hij zich door Poetin geld had laten toestoppen zag ik dat hij, bij de bekendmaking van de uitslag, omhelsd werd door zijn juichende partijgenoten, alsof hij de onschuld zelve is. In de voormalige DDR-landen scoorde de partij gemiddeld wel ongeveer 40%. Angstaanjagend.

Gelukkig blijven Die Grünen wel in de grote steden de sterkste, maar dat neemt mijn ontsteltenis niet weg.

Interesseert het de kiezers niet of hun favoriete partij corrupt is? Nee, veel kiezers interesseert het geen zier.

Nog dieper werd mijn wanhoop en hoger laaide mijn woede op toen bleek dat in Frankrijk de partij van Marine Le Pen met gemak de partij van de visionaire Macron verpletterde. Ruim twee keer zoveel kiezers hebben de voorkeur gegeven aan een anti-Europese partij, die ‘gematigd’ wil lijken maar wel de Europese vlag wil laten strijken. En bovendien aan een politieke voorvrouw die vele malen haar bewondering heeft uitgesproken voor de misdadige Poetin. 'Ik verberg niet dat ik Vladimir Poetin tot op zekere hoogte bewonder. We moeten een relatie met Moskou opbouwen, we delen veel gemeenschappelijke belangen, zowel op maatschappelijk als op strategisch nivo’, zei ze in 2011.

Zo gezegd, zo gedaan. In 2017 bezocht de voorzitster van Rassemblement National Poetin in Moskou voor een vriendschappelijk gesprek. Weliswaar distantieerde zij zich (net als Wilders) van hem toen hij in 2022 Oekraïne van alle kanten binnendenderde, maar de heimelijke sympathie duurt voort.

Op een verkiesbare plaats op de RN-lijst staat bijvoorbeeld Thierry Mariani, die als waarnemer op de Krim het ‘referendum’ over de Russische annexatie prees. Ook na de inval wil Le Pen niet weten van al te ruime militaire steun aan Oekraïne, een land dat van hen nooit de EU – laat staan de NAVO, in mag.

In een debat met Le Pen noemde Macron Poetin ooit 'uw bankier', wegens de lening van een Russische bank aan haar partij. Volgens een onderzoek van The Washington Post beschouwt Rusland Le Pens partij als een bondgenoot om Frankrijk en Europa te destabiliseren. Frankrijks premier Attal noemde de RN-parlementariërs in het nationaal parlement 'de troepen van Poetin'. Wat een klap zal het zijn als over een paar weken de overwinning van het zwarte gespuis zich herhaalt in het Franse parlement en de hulp aan Oekraïne verlamt en in 2027 Le Pen de wakkere Macron als president opvolgt. Dan slaat het hart van Europa politiek en militair aan de verkeerde kant. Dan lacht Poetin. Hij lacht dan ook als iemand hem zou waarschuwen dat hij, na zijn overwinning in Oekraïne, beter niet de Baltische staten kan aanvallen omdat er een Europese staat met atoombommen klaar staat om hen te beschermen. Met Marine Le Pen als staatshoofd heeft de Russische tiran niets meer van de Franse atoommacht te vrezen. Wanneer dan ook nog vriend Trump regeert is het een eitje voor Poetin om landen van de EU aan te vallen.

Toen ik naar het nieuws bleef luisteren veerde ik op toen ik hoorde dat in Zweden de sociaaldemocraten toch weer de grootste waren geworden, gevolgd door De Groenen. Dat in een land waar nog kortgeleden extreemrechts de regering kon vormen. Blijkbaar is het mogelijk dat kiezers op extreemrechts afknappen wanneer die de macht gekaapt heeft.

Mogelijk hebben de kiezers in Scandinavië ingezien dat grote problemen als de dreiging van Poetin en klimaatverandering bij links in betere handen zijn dan bij het blinde rechts.

En vanochtend werd ik wakker met de blije mededeling dat Volt een zetel van uitgerekend Wilders heeft weggekaapt en nu met 2 zetels Europa gaat versterken. Hoera, wat een goed begin van de dag en wat gun ik dat die jongens en meisjes van Dassen! Nederland heeft het uiteindelijk niet zo beroerd gedaan dit keer.

Troost is ook dat uit de uiteindelijke zetelverdeling blijkt dat de pro-Europese grote partijen nog steeds grotendeels de koers bepalen kunnen. Maar er is definitief iets veranderd. Ik herinner mij dat ik in 1985, in mijn dagen bij het Europarlement, eens met een aantal babbelende mensen in de lift stond, en dat bij een étagestop ook Jean-Marie Le Pen, de vader van Marine instapte en dat plots het gebabbel verstomde.

Zo zal het nu niet meer zijn als zijn dochter instapt, men zal vrolijk voortbabbelen. Misschien zullen sommigen zich vereerd voelen om met de aanstaande presidente van het militair machtigste land van Europa samen in de lift te staan.

----------

De foto komt van Wikimedia Commons: Marine Le Pen en Poetin hebben een fijn gesprek in Moskou, 2017. Valt me op dat Poetin maar een klein mannetje is naast Marine!