Hoe oud was ik? Ik denk 9 of 10. Toen las ik het stripboek 'Rik Ringers en het Raadsel van Porquerolles'. De titel las ik niet helemaal uit, na de q stopte ik en dacht: en nu wordt het moeilijk. Dat deed ik in mijn jeugd, dat doe ik nog steeds bij moeilijke namen. Ourialaghli, Banasiewisz of Ryunosoke, ik lees de eerste letters en onthoud verder de structuur van de naam. Die herken ik dan later als de naam terugkomt. Als namen gemeengoed worden zoals Zbigniew Brzezinski en Mahmoud Ahmadinejad dan leer ik ze uit het hoofd.

Van ons vakantiehuisje naar de pont is een kleine vijf kilometer. We resideren op het schiereiland van Hyères en er is maar één weg naar de haven van La Tour Fondue. Het tarief voor deux adultes et les vélos is zo godsgruwelijk hoog dat ik de term 'hufters' niet kan onderdrukken. De française achter de kassa overhandigt glimlachend de kaartjes, weet zij veel. Voor we de loopplank oplopen worden we gecontroleerd door drie strenge gendarmes. Met metaaldetector en al. Als ik vraag of dit te maken heeft met de aankomende Olympische Spelen, kijkt de vrouwelijke gendarme mij strak aan en zegt gedecideerd: ‘Embarquez, monsieur.’

De prijs voor de kaartjes wordt nog absurder als blijkt dat het eiland op spuugafstand ligt, na 10 minuten varen zijn we er. We ontschepen en met de fiets aan de hand lopen we het dorpje in. Postkantoor, brandweerkazerne, mairie, bar-tabac, politiebureau en een kerkje, Frankrijk zoals we het kennen.

We stappen op onze fietsen en verlaten het dorp, de natuur in. En die is schitterend. Het pad is gravel, tegenwoordig heel populair bij de sportieve fietsers. Meteen omhoog ook, lekker begin. Maar dan, boven aangekomen opent het paradijs zijn poorten. Als plaatjes in vakantiefolders: baaitjes met witte stranden, omzoomd door parasoldennen. Het water in drie kleuren blauw met daarin geankerde witte jachten. De ene baai is nog oogverblindender dan de andere.

Na een halfuurtje fietsen besluiten we een duik te nemen. We dalen af naar het Robinson Crusoe-achtige strand, alleen Vrijdag ontbreekt. We plonzen meteen te water, ik doe mijn dolfijnduiken terwijl Belinda haar baantjes trekt. Als altijd ver in zee, verder dan ik mij ooit waag. Als de dood als ik ben voor een koraalduivel of brute barracuda. Terug op het strand droogt de zon ons sneller dan een handdoek. Zout op onze huid, Blue Lagoon voor gevorderden.

We fietsen nog verder het eiland op maar zo mooi als eerder wordt het niet. In een boog keren we terug in het dorpje. Op het plein eten we een sandwich onder de eucalyptusbomen. De kerk aan de overkant ziet er haveloos uit. Toch gaan we naar binnen, al was het maar voor een beetje verkoeling. Vanuit het zonlicht moeten onze ogen wennen aan het donker. Een echtpaar zit op de voorste rij bij het altaar. De man staat op, draait zich om begint het Ave Maria te zingen. Als het in een film zou gebeuren zou je denken: 'ja, tuurlijk joh, geloof je het zelf?' Maar in Porquerolles kan alles.

---------

De foto is geleverd door de schrijver.