In de vorige Leunstoel stond deel 1 van dit verhaal. Daarin werd – nogal omstandig ben ik bang – uitgelegd waarom ik in aanmerking kwam om uitgezonden te worden naar het congres van de INTA, de International New Towns Association. Ik denk er om allerlei redenen nog altijd met plezier aan terug al is het toch even geleden. Ergens in de eerste helft van de jaren tachtig van de vorige eeuw denk ik. Waar blijft de tijd nietwaar, wat u zegt meneer. Er gebeurde van alles, nog afgezien van de lezingen. Dronken zingende Denen. Een ritje met een historische trein, getrokken door een locomotief met de schitterende naam The Union of South Africa. Die loc was toen nog steeds de houder van het snelheidsrecord per trein tussen Londen en Edinburgh werd mij verteld.

Een dinertje met de Nederlanders, onder wie de toenmalige Staatssecretaris Brokx, met luidruchtige Schotse volksmuziek op een houten podium (het danseresje had hele harde houten hakken) en hand in hand zingen van 'Auld Lang Syne' aan het eind van de avond. In de pauze naar buiten omdat de organisatie mededeelde dat ‘the Scottish sun’ scheen. Da’s dus regen. Wist ik veel. Veel drank, ja, ook dat.

Maar dat allemaal – en het gore eten bij het officiële slotdiner – was niet de bedoeling om te vertellen. De aanleiding om het allemaal op te halen was het hierna volgende. Het congres – met tussen haakjes deelnemers uit de hele wereld – duurde wel een week en dus hadden ze een dagje gereserveerd voor uitjes. De boog kan niet altijd ... natuurlijk. De meeste activiteiten waar je je voor kon inschrijven waren ritjes door de hooglanden met een bus. Maar er was er één die mij wel wat leek: met een vliegtuigje naar Belfast waar we zouden worden ontvangen door en rondgeleid namens het gemeentebestuur. Dus ik naar de balie om mij in te schrijven. Maar ja, er konden maar een stuk of 11 of 12 passagiers mee en het was volgeboekt. Toen ik nog een beetje stond te balen kwam er een Chinees langs om te vertellen, dat de voor het reisje ingeschreven Chinees niet zou komen en mocht ik mee. Ik stond daar nou eenmaal en de juffrouw die er over ging deed mij dus maar een lol.

Het was dus maar een klein vliegtuigje. Het was gebouwd door de Noord-Ierse vliegtuigfabriek Short Brothers. De vleugels waren geleverd door Fokker, zei men. Het was recent afgebouwd en zou de volgende dag geleverd worden aan een Canadese klant. Er was dus een dagje over voor een tripje van Glasgow naar Belfast en terug. Er werd ons door de gemeente een lunch aangeboden. Daarvoor waren ook gemeenteraadsleden uitgenodigd en de tafelschikking was zo, dat de congresgasten werden gemengd met de gemeenteraadsleden. Die legden ons al snel uit dat ze protestants waren en dat ze nooit zouden zijn gekomen als er katholieken zouden zijn komen opdagen. Ze legden ook uit dat Belfast de veiligste Europese hoofdstad was. Maar toen de locoburgemeester een toespraak hield vertelden ze dat hij net uit het ziekenhuis was ontslagen. Daar had hij met een schotwond gelegen. Kortom, vreselijke tafelgesprekken. Dat het eten ook nog vies was deed er niet zo toe. Onze tafelgenoten vonden het heerlijk trouwens.

We kregen nog een rondrit per bus door de stad. Het was tijdens The Troubles. We zagen de muren tussen de vijandelijke wijken, het tot een soort vesting omgebouwde politiebureau, de bewaakte rode hekken rond het centrum. Allemaal nogal deprimerend. We liepen door die hekken naar een bijzondere pub. Ja, die was schitterend, maar ook de pint kon het rotgevoel niet verdrijven.

We kregen allerlei relatiegeschenken. Ik heb nog steeds een groen aardewerken huisje, zie plaatje. En een stropdas, die heb ik onlangs weggegeven. Ik droeg in die tijd geen das, ook niet bij gelegenheden, maar het leek me wel charmant om die gemeente das ter plekke om te strikken. Maar toen we naar de bus liepen was ik eigenlijk nog zo kwaad dat ik de das bozig afdeed. Ik zei daarbij iets in de trant van dat ik de das van zo’n stelletje lui bij nader inzien eigenlijk niet wilde dragen. Achter mij liep Jan Schaefer, toen wethouder in Amsterdam. Hij had het gehoord en beloofde mij een das van zijn gemeente. En de volgende dag bij het ontbijt kreeg ik die. Vond ik leuk.

---------

De fraaie illustratie is van Han Busstra. De foto is van de auteur.