 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 17
Jaargang 21
13 juni 2024
Nummer 19 verschijnt op
11 juli 2024 |  |
|
| Beschouwingen > In de polder |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Het uitzichtloze drugsbeleid |
Arie de Jong |
|
|
 In NRC/Handelsblad van 18 mei 2024 stond een reportage over de wereld van de drugs in IJmuiden, onderdeel van de gemeente Velsen. In IJmuiden wonen ongeveer 30.000 inwoners. Wat was er aan de hand?
De drugshandel, vooral in xtc en cocaïne, werd beheerst door een aantal Turks-Nederlandse broers. Die verdienden er goed aan, maar ze deden hun werk blijkbaar naar behoren. Wie drugs nodig had, stuurde een berichtje en dan werd dat snel afgeleverd tegen contante betaling of, voor de vaste klanten, door overschrijving. Acht politieagenten waren maanden bezig om het bewijsmateriaal op orde te krijgen, inclusief afgeluisterde telefoongesprekken. Op een dag werden alle broers ingerekend, later werden ze veroordeeld tot gevangenisstraffen van enkele jaren.
Waar het echter om gaat is dat binnen een paar uur de handel werd overgenomen door de concurrentie. Die was niet homogeen, maar bestond uit rivaliserende dealergroepen en die gingen elkaar bestrijden om de hegemonie te krijgen. Er gingen bommen af, er werd iemand vermoord, maar uiteindelijk kwam het er op neer dat de handel als vanouds doorging.
De betrokken politieagenten liepen aan tegen de vraag: wat heeft ons werk opgelost? Behalve dat die broers waren ingerekend en veroordeeld, was er niets veranderd. Bovendien was het maanden onrustig geweest en hadden veel inwoners zich uiterst onveilig gevoeld.
Effectief drugsbeleid
Dat brengt ons bij de vraag: is er effectief drugsbeleid mogelijk? Het voorbeeld staat voor het dweilen met de kraan open. Je kunt blijven dweilen, maar je lost het nooit op. Grofweg zijn er dan drie opties mogelijk. De gemakkelijkste is: stop er geen energie meer in, laat het officieel of feitelijk vrij om drugs te maken, te verhandelen en te gebruiken. De tweede mogelijkheid is om te blijven dweilen en zoals met veel vervelende dingen je erbij neer te leggen dat je het verbod in stand houdt en min of meer actief probeert te handhaven. Ook diefstal, oplichting, moord, corruptie, aanranding en verkrachting, noem maar op, zijn niet uit te bannen, maar je geeft dat soort zaken ook niet vrij. De derde mogelijkheid is om goed te analyseren hoe je drugsgebruik kunt terugdringen en zodoende maken dat de vraag instort. Elke keuze is onbevredigend en op een of andere wijze ongeloofwaardig. Ga maar na.
Als je drugsgebruik helemaal vrij geeft, een beslissing die je voor Nederland kunt maken, dan ben je een eiland geworden in een wereld waarin drugsgebruik overal verboden is (en soms gedoogd). Je maakt er in de omringende landen geen vrienden mee. Erger is, dat het drugsgebruik nog massaler wordt en dat dit ontwrichtend op de samenleving werkt. Dat kun je moeilijk voor je verantwoording nemen.
Vervolgen is een heilloze weg: zo lang de vraag op peil blijft zijn er altijd illegale wegen om daaraan tegemoet te komen. En juist dat stimuleert de criminaliteit, te meer omdat er belachelijk goed mee wordt verdiend.
Het terugdringen van de vraag is een mooie intentie, maar dat trekt de overheid niet. Het drugsgebruik zit ingebakken in allerlei subculturen (nachtelijke feesten, hoog opgeleide goed verdienende jonge mensen) en om het drugsgebruik te ondermijnen moet je kans zien om die subculturen terug te dringen.
De keuze gaat dus om het minst erge kwaad. En dan vrees ik dat dit legalisering is. Kun je ook zonder morele wroeging belastingen heffen op de verkoop. Maar uitzichtloos blijft het.
----------
De illustratie is van Coc van Duijn.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > In de polder |
| Het uitzichtloze drugsbeleid |
Arie de Jong |
In NRC/Handelsblad van 18 mei 2024 stond een reportage over de wereld van de drugs in IJmuiden, onderdeel van de gemeente Velsen. In IJmuiden wonen ongeveer 30.000 inwoners. Wat was er aan de hand?
De drugshandel, vooral in xtc en cocaïne, werd beheerst door een aantal Turks-Nederlandse broers. Die verdienden er goed aan, maar ze deden hun werk blijkbaar naar behoren. Wie drugs nodig had, stuurde een berichtje en dan werd dat snel afgeleverd tegen contante betaling of, voor de vaste klanten, door overschrijving. Acht politieagenten waren maanden bezig om het bewijsmateriaal op orde te krijgen, inclusief afgeluisterde telefoongesprekken. Op een dag werden alle broers ingerekend, later werden ze veroordeeld tot gevangenisstraffen van enkele jaren.
Waar het echter om gaat is dat binnen een paar uur de handel werd overgenomen door de concurrentie. Die was niet homogeen, maar bestond uit rivaliserende dealergroepen en die gingen elkaar bestrijden om de hegemonie te krijgen. Er gingen bommen af, er werd iemand vermoord, maar uiteindelijk kwam het er op neer dat de handel als vanouds doorging.
De betrokken politieagenten liepen aan tegen de vraag: wat heeft ons werk opgelost? Behalve dat die broers waren ingerekend en veroordeeld, was er niets veranderd. Bovendien was het maanden onrustig geweest en hadden veel inwoners zich uiterst onveilig gevoeld.
Effectief drugsbeleid
Dat brengt ons bij de vraag: is er effectief drugsbeleid mogelijk? Het voorbeeld staat voor het dweilen met de kraan open. Je kunt blijven dweilen, maar je lost het nooit op. Grofweg zijn er dan drie opties mogelijk. De gemakkelijkste is: stop er geen energie meer in, laat het officieel of feitelijk vrij om drugs te maken, te verhandelen en te gebruiken. De tweede mogelijkheid is om te blijven dweilen en zoals met veel vervelende dingen je erbij neer te leggen dat je het verbod in stand houdt en min of meer actief probeert te handhaven. Ook diefstal, oplichting, moord, corruptie, aanranding en verkrachting, noem maar op, zijn niet uit te bannen, maar je geeft dat soort zaken ook niet vrij. De derde mogelijkheid is om goed te analyseren hoe je drugsgebruik kunt terugdringen en zodoende maken dat de vraag instort. Elke keuze is onbevredigend en op een of andere wijze ongeloofwaardig. Ga maar na.
Als je drugsgebruik helemaal vrij geeft, een beslissing die je voor Nederland kunt maken, dan ben je een eiland geworden in een wereld waarin drugsgebruik overal verboden is (en soms gedoogd). Je maakt er in de omringende landen geen vrienden mee. Erger is, dat het drugsgebruik nog massaler wordt en dat dit ontwrichtend op de samenleving werkt. Dat kun je moeilijk voor je verantwoording nemen.
Vervolgen is een heilloze weg: zo lang de vraag op peil blijft zijn er altijd illegale wegen om daaraan tegemoet te komen. En juist dat stimuleert de criminaliteit, te meer omdat er belachelijk goed mee wordt verdiend.
Het terugdringen van de vraag is een mooie intentie, maar dat trekt de overheid niet. Het drugsgebruik zit ingebakken in allerlei subculturen (nachtelijke feesten, hoog opgeleide goed verdienende jonge mensen) en om het drugsgebruik te ondermijnen moet je kans zien om die subculturen terug te dringen.
De keuze gaat dus om het minst erge kwaad. En dan vrees ik dat dit legalisering is. Kun je ook zonder morele wroeging belastingen heffen op de verkoop. Maar uitzichtloos blijft het.
----------
De illustratie is van Coc van Duijn.
|
| © 2024 Arie de Jong |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|