Hoeveel vrienden
kan een mens hebben? Ik meen mij te herinneren dat de onlangs overleden primatoloog
Frans de Waal daar verstandige dingen over heeft gezegd. Ik zal dat nog eens
uitzoeken, maar het zijn er niet zo veel. Vriendschap kost tijd, want
vriendschap moet groeien. Ik prijs mij gelukkig met een aantal vrienden dat ik
al vanaf het begin van mijn middelbareschooltijd ken. In de loop van de tijd
zijn er natuurlijk veel vrienden bijgekomen, en weer afgevallen, maar ik denk dat je na een jaar of tien pas kunt concluderen of iemand inderdaad tot de categorie vrienden en vriendinnen 'voor altijd en door dik en dun' gerekend kan worden. Ik heb ook weer voormalige vrienden
teruggevonden dankzij de wondere wereld van de sociale media. Sommigen zie ik
nooit, maar ik houd op die manier toch een vorm van oppervlakkig maar aangenaam
contact. Als docent vind ik het ook leuk om via Facebook de avonturen van
voormalige studenten te kunnen volgen.
Hoeveel vrienden
ik heb? Volgens het tellertje van Facebook heb ik er 2.100! Dat is natuurlijk
gekkenwerk, want zoveel mensen ken ik helemaal niet. Bovendien zijn veel van
mijn echte vrienden (in beide betekenissen van het woord) niet of nauwelijks
actief op de sociale media. Ik wel. Iedere dag ben ik wel op Twitter of Facebook
te vinden.
Mijn Facebook is
een soort rijk geïllustreerd dagboek. Ik zet er iedere dag wel een paar (of een
heleboel) foto’s op. Soms levert dat leuke reacties op. Eigenlijk heb ik nooit
last van onaangename mensen, trollen en dergelijke. Gelukkig reageren ze niet
alle 2.100 en ik reageer ook niet op iedereen.
Ik merk dat ik
steeds meer ‘vriendschapsverzoeken’ van onbekenden afwijs. Tot voor kort was ik
als provinciaal politicusje van mening dat ik voor iedereen via Facebook bereikbaar
moest zijn. Sommige collegae begonnen
voor die ‘publieksfunctie’ een aparte pagina. Dat heb ik nooit gedaan. Werk, privé,
politiek: alles door elkaar. En veel muziek, natuurlijk. Als u vindt dat dat
een vorm van exhibitionisme is, dan zal ik u niet tegenspreken.
Misschien dat ik
eens flink moet gaan wieden in mijn online vriendenkring. Iedereen die ik niet
persoonlijk ken er uitgooien, of zoiets. Maar iets weerhoudt mij. Er zijn
namelijk ook contacten die geheel of grotendeels elektronisch zijn, die ik zeer
op prijs ben gaan stellen. Je zou zelfs van vriendschap kunnen spreken. Misschien
moet ik mijn uit de hand gelopen dorpsplein op het wereldwijde web dan toch
maar handhaven. Al is het maar omdat het een handige manier is om al mijn ‘vrienden’
op de hoogte te stellen van het verschijnen van een nieuwe Leunstoel.
|