archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Het zijn maar woorden delen printen terug
Chick versus leuk grietje Bram Schilperoord

2011BS Chickies
Wat zagen de meisjes er tegenwoordig toch mooi uit, was mijn gedachte toen ik op vrijdagavond een willekeurig café binnenstapte. En wat hadden ze elkaar veel te vertellen. En ze keken ook niet op een centje bij het bestelleen van cocktails, want de prijzen begonnen bij 12 euro. Waar gingen de gesprekken over? Ik kon slechts flarden verstaan. Het merendeel kon je gemakkelijk rangschikken onder het hoofdstuk emancipatie. Daar hadden de aanwezige jongemannen op hun beurt, gezien hun uitlatingen, geen boodschap aan. Het woord meisje was in hun gesprekken vervangen door chick.


Aantrekkelijke dames

Hoe zou mijn vader zich hier, in dit café hebben gevoeld, dacht ik een beetje weemoedig. M'n pa die nu toch al zo'n 40 jaar 'onder de grond leit', zoals mijn vader een begrafenis placht te noemen. Zou-ie ook wel eens op zoek zijn geweest naar een leuke chick? Absoluut, daar was ik van overtuigd, hoewel het woord 'chick' in die tijd niet in zwang was. 'Leuk grietje', had ik hem wel eens horen zeggen.

Ik was 16 jaar oud toen ik mijn vader eens zag lopen in de hal van het Centraal Station in Amsterdam, met aan beide armen een aantrekkelijke dame. Niet helemaal zeker dat de man die daar tussen die dames in liep mijn bloedeigen vader was, versnelde ik mijn pas en passeerde het innig verstrengelde drietal, zag mijn vermoeden bewaarheid en zei: 'Dag pa, waar ga jij heen?' 'Dag zoon', groette mijn vader mij vriendelijk, 'ja, we zijn op weg naar een EHBO oefening maar we hebben haast, dág', en liet mij min of meer verbouwereerd achter. Mijn vader was een fervent EHBO'er, dat was waar, maar dat hij zo gepassioneerd was dat was nieuw voor mij.

Welverdiende rust

Uiteraard had ik het voorval niet gemeld aan het thuisfront. Maar waarschijnlijk had mijn moeder er niet eens van opgekeken.
De plichtmatige bemoeienissen, als ik het zo mag omschrijven, waarmee echtparen tegenwoordig soms hun huwelijk in stand proberen te houden, bestonden minder in de jaren zestig. Niet zelden verruilde mijn vader bij thuiskomst van zijn werk op vrijdagavond (friday night!) zijn ‘werkkostuum' voor een iets gemakkelijker dracht, deponeerde het huishoudgeld voor die week in het daartoe bestemde busje op het dressoir, en verdween naar de kroeg. Eten hoefde hij niet, om ‘s avonds laat maar ook wel eens de volgende dag, vroeg in de middag, thuis terug te keren voor een welverdiende rust.

Jumelage

Was ons gezin daardoor ontwricht en rijp voor een hulpverleningsinstantie? Niet dat ik weet. Er vielen wel eens harde woorden, en daarna hield mijn vader soms een paar dagen zijn kiezen op elkaar, maar dat was het dan ook. Ook mijn moeder had haar affaires, en niet uit rancune, daar was ze veel te lief voor. Ze was met mijn vader in onze woonplaats Zaandam lid van een stedenclub, ‘Jumelage’ genaamd, waarvan de leden contact onderhielden met bewoners van enkele andere Europese steden. Zo logeerden bij ons zo af en toe een paar dametjes uit Boulange Bilancourt, nabij Parijs. Ook een enigszins alcoholistische vrouw uit Hammersmith, Londen, was regelmatig te gast. Toen ik een een keer voor een weekendje thuis kwam, zat er een charmante man in de huiskamer die zich beleefd voorstelde als Heinrich. Hij was helemaal op de fiets uit Berlijn gekomen. Niet zozeer als bewonderaar van de Zaanstreek maar waarschijnlijk meer voor de charmes van mijn moeder. Het had daar tenminste alle schijn van. Maar of ze daar op inging heb ik haar nooit gevraagd.

----------

En Marcia Meerum Terwogt laat zien hoe dat er uitziet.
Meer informatie: marciamt72@gmail.com



© 2023 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Het zijn maar woorden"
Beschouwingen > Het zijn maar woorden
Chick versus leuk grietje Bram Schilperoord
2011BS Chickies
Wat zagen de meisjes er tegenwoordig toch mooi uit, was mijn gedachte toen ik op vrijdagavond een willekeurig café binnenstapte. En wat hadden ze elkaar veel te vertellen. En ze keken ook niet op een centje bij het bestelleen van cocktails, want de prijzen begonnen bij 12 euro. Waar gingen de gesprekken over? Ik kon slechts flarden verstaan. Het merendeel kon je gemakkelijk rangschikken onder het hoofdstuk emancipatie. Daar hadden de aanwezige jongemannen op hun beurt, gezien hun uitlatingen, geen boodschap aan. Het woord meisje was in hun gesprekken vervangen door chick.


Aantrekkelijke dames

Hoe zou mijn vader zich hier, in dit café hebben gevoeld, dacht ik een beetje weemoedig. M'n pa die nu toch al zo'n 40 jaar 'onder de grond leit', zoals mijn vader een begrafenis placht te noemen. Zou-ie ook wel eens op zoek zijn geweest naar een leuke chick? Absoluut, daar was ik van overtuigd, hoewel het woord 'chick' in die tijd niet in zwang was. 'Leuk grietje', had ik hem wel eens horen zeggen.

Ik was 16 jaar oud toen ik mijn vader eens zag lopen in de hal van het Centraal Station in Amsterdam, met aan beide armen een aantrekkelijke dame. Niet helemaal zeker dat de man die daar tussen die dames in liep mijn bloedeigen vader was, versnelde ik mijn pas en passeerde het innig verstrengelde drietal, zag mijn vermoeden bewaarheid en zei: 'Dag pa, waar ga jij heen?' 'Dag zoon', groette mijn vader mij vriendelijk, 'ja, we zijn op weg naar een EHBO oefening maar we hebben haast, dág', en liet mij min of meer verbouwereerd achter. Mijn vader was een fervent EHBO'er, dat was waar, maar dat hij zo gepassioneerd was dat was nieuw voor mij.

Welverdiende rust

Uiteraard had ik het voorval niet gemeld aan het thuisfront. Maar waarschijnlijk had mijn moeder er niet eens van opgekeken.
De plichtmatige bemoeienissen, als ik het zo mag omschrijven, waarmee echtparen tegenwoordig soms hun huwelijk in stand proberen te houden, bestonden minder in de jaren zestig. Niet zelden verruilde mijn vader bij thuiskomst van zijn werk op vrijdagavond (friday night!) zijn ‘werkkostuum' voor een iets gemakkelijker dracht, deponeerde het huishoudgeld voor die week in het daartoe bestemde busje op het dressoir, en verdween naar de kroeg. Eten hoefde hij niet, om ‘s avonds laat maar ook wel eens de volgende dag, vroeg in de middag, thuis terug te keren voor een welverdiende rust.

Jumelage

Was ons gezin daardoor ontwricht en rijp voor een hulpverleningsinstantie? Niet dat ik weet. Er vielen wel eens harde woorden, en daarna hield mijn vader soms een paar dagen zijn kiezen op elkaar, maar dat was het dan ook. Ook mijn moeder had haar affaires, en niet uit rancune, daar was ze veel te lief voor. Ze was met mijn vader in onze woonplaats Zaandam lid van een stedenclub, ‘Jumelage’ genaamd, waarvan de leden contact onderhielden met bewoners van enkele andere Europese steden. Zo logeerden bij ons zo af en toe een paar dametjes uit Boulange Bilancourt, nabij Parijs. Ook een enigszins alcoholistische vrouw uit Hammersmith, Londen, was regelmatig te gast. Toen ik een een keer voor een weekendje thuis kwam, zat er een charmante man in de huiskamer die zich beleefd voorstelde als Heinrich. Hij was helemaal op de fiets uit Berlijn gekomen. Niet zozeer als bewonderaar van de Zaanstreek maar waarschijnlijk meer voor de charmes van mijn moeder. Het had daar tenminste alle schijn van. Maar of ze daar op inging heb ik haar nooit gevraagd.

----------

En Marcia Meerum Terwogt laat zien hoe dat er uitziet.
Meer informatie: marciamt72@gmail.com

© 2023 Bram Schilperoord
powered by CJ2