archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Gezicht vanaf de Domtoren Henk Klaren

2011VG JanskerhofHet moment begint te naderen dat mijn huidige adres in Den Haag het adres is waar ik het langst heb gewoond. Het is een kwestie van een paar maanden dan wordt mijn ouderlijk huis op dat gebied gepasseerd. Dat wil niet zeggen dat ik me nou meteen maar Hagenaar voel, laat staan Hagenees.

Ik heb twee ongeveer gelijke periodes van samen zo’n 25 jaar in Utrecht gewoond en als ik daar de trein uitstap (nou ja stukje verderop) kom ik in mien stâdsjie. Toen we naar Den Haag verhuisden (vanwege de zee en het netwerk) hebben we onze tandarts aangehouden. In de eerste plaats omdat ze een heel fijne tandarts is, maar ook omdat dat één of twee keer per jaar een aanleiding is om de stad weer eens met een bezoek te vereren. We wandelden, sinds kort moet ik zeggen: ‘ik wandel’, dan van het Centraal Station (soms, maar soms ook liever niet, door Hoog Catharijne) naar de Maliebaan. Tussen die twee punten op de kaart zijn diverse routes uit te zetten, de één nog toeristischer dan de ander. Ik zorg dan meestal voor een afspraak met de tandarts tegen het eind van de ochtend. Dat biedt de mogelijkheid om op de terugweg naar het station te stoppen voor de lunch. Mogelijkheden te over: de Neude (denk er om: niet het Neude), de terrasjes aan de Werven of als ik puf heb voor een klein omweggetje: ons oude stamcafé aan het Ledig Erf.

Bestrating

En zo kom ik nog weleens op het Janskerkhof. Ik verbaas me al een hele poos over het patroon van de bestrating aldaar. Het is een flinke verzameling van zeshoeken. Wat daar nou precies de achtergrond van is? Ik heb geen idee.

Misschien vond de ontwerper het lang geleden wel gewoon mooi. Kort voor de ingang van de Janskerk bevindt zich ook nog een zogenaamde analemmatische zonnewijzer. Als je op de datum van de kalender die erbij hoort gaat staan, dan geeft je schaduw de tijd aan. Leuk, maar daar wou ik het nu niet over hebben.

Nee, de bestrating. Sinds de zomer van 2022 zijn de randen van de zeshoeken helder wit geschilderd. Dat moest naar mijn gevoel iets te betekenen hebben. Even zoeken op internet leverde het antwoord op. Het lijnenspel op het Janskerkhof is een onderdeel van een kunstwerk van Krijn de Koning. Enigma's heet het. Het is gemaakt in opdracht van de gemeente ter gelegenheid van de restauratie van de Domtoren. Het bestaat uit vier onderdelen, naast het Janskerkhof zijn ook de Zadelstraat, het Lepelenburg en het dak van de parkeergarage Springweg onder handen genomen. Op de begane grond is het allemaal niet zoveel bijzonders. Maar vanaf de Domtoren wordt het duidelijk. Het zijn een soort driedimensionale ‘gebouwen’. Zie de link: Enigma's . Zolang de restauratie duurt blijft het mogelijk de werken vanaf de toren te bewonderen. In mei moet ik weer naar mijn tandarts. Ik ga niet op de Domtoren klimmen. Ik heb een ernstige vorm van hoogtevrees. Maar ik ben wel van plan om op de begane grond ook even langs de andere plekken te wandelen.

De toren

De gedachte om het perspectief vanaf de Domtoren een rol te laten spelen in de beeldende kunst is niet nieuw. In 1999 was er Panorama 2000 . Over de stad verspreid waren er 24 kunstwerken, die vanaf de toren bekeken konden worden. Eén ervan behelsde grote ramen in het dak van enkele gezinnen, wier dagelijkse beslommeringen zo van bovenaf gevolgd konden worden. Een ander was een vliegende schotel die geland leek te zijn op het hoofdgebouw van de NS: de Inktpot. Die UFO is daar nog steeds. Tijdens het kunstproject leken er groene mannetjes omheen te darren, maar dat is niet meer het geval. Bijna alle andere elementen zijn na de levensduur van het project verwijderd. Eentje is verplaatst: de Mus.

Wat zou men over een kwart eeuw voor fraais kunnen bekijken vanaf de Domtoren?



© 2023 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Gezicht vanaf de Domtoren Henk Klaren
2011VG JanskerhofHet moment begint te naderen dat mijn huidige adres in Den Haag het adres is waar ik het langst heb gewoond. Het is een kwestie van een paar maanden dan wordt mijn ouderlijk huis op dat gebied gepasseerd. Dat wil niet zeggen dat ik me nou meteen maar Hagenaar voel, laat staan Hagenees.

Ik heb twee ongeveer gelijke periodes van samen zo’n 25 jaar in Utrecht gewoond en als ik daar de trein uitstap (nou ja stukje verderop) kom ik in mien stâdsjie. Toen we naar Den Haag verhuisden (vanwege de zee en het netwerk) hebben we onze tandarts aangehouden. In de eerste plaats omdat ze een heel fijne tandarts is, maar ook omdat dat één of twee keer per jaar een aanleiding is om de stad weer eens met een bezoek te vereren. We wandelden, sinds kort moet ik zeggen: ‘ik wandel’, dan van het Centraal Station (soms, maar soms ook liever niet, door Hoog Catharijne) naar de Maliebaan. Tussen die twee punten op de kaart zijn diverse routes uit te zetten, de één nog toeristischer dan de ander. Ik zorg dan meestal voor een afspraak met de tandarts tegen het eind van de ochtend. Dat biedt de mogelijkheid om op de terugweg naar het station te stoppen voor de lunch. Mogelijkheden te over: de Neude (denk er om: niet het Neude), de terrasjes aan de Werven of als ik puf heb voor een klein omweggetje: ons oude stamcafé aan het Ledig Erf.

Bestrating

En zo kom ik nog weleens op het Janskerkhof. Ik verbaas me al een hele poos over het patroon van de bestrating aldaar. Het is een flinke verzameling van zeshoeken. Wat daar nou precies de achtergrond van is? Ik heb geen idee.

Misschien vond de ontwerper het lang geleden wel gewoon mooi. Kort voor de ingang van de Janskerk bevindt zich ook nog een zogenaamde analemmatische zonnewijzer. Als je op de datum van de kalender die erbij hoort gaat staan, dan geeft je schaduw de tijd aan. Leuk, maar daar wou ik het nu niet over hebben.

Nee, de bestrating. Sinds de zomer van 2022 zijn de randen van de zeshoeken helder wit geschilderd. Dat moest naar mijn gevoel iets te betekenen hebben. Even zoeken op internet leverde het antwoord op. Het lijnenspel op het Janskerkhof is een onderdeel van een kunstwerk van Krijn de Koning. Enigma's heet het. Het is gemaakt in opdracht van de gemeente ter gelegenheid van de restauratie van de Domtoren. Het bestaat uit vier onderdelen, naast het Janskerkhof zijn ook de Zadelstraat, het Lepelenburg en het dak van de parkeergarage Springweg onder handen genomen. Op de begane grond is het allemaal niet zoveel bijzonders. Maar vanaf de Domtoren wordt het duidelijk. Het zijn een soort driedimensionale ‘gebouwen’. Zie de link: Enigma's . Zolang de restauratie duurt blijft het mogelijk de werken vanaf de toren te bewonderen. In mei moet ik weer naar mijn tandarts. Ik ga niet op de Domtoren klimmen. Ik heb een ernstige vorm van hoogtevrees. Maar ik ben wel van plan om op de begane grond ook even langs de andere plekken te wandelen.

De toren

De gedachte om het perspectief vanaf de Domtoren een rol te laten spelen in de beeldende kunst is niet nieuw. In 1999 was er Panorama 2000 . Over de stad verspreid waren er 24 kunstwerken, die vanaf de toren bekeken konden worden. Eén ervan behelsde grote ramen in het dak van enkele gezinnen, wier dagelijkse beslommeringen zo van bovenaf gevolgd konden worden. Een ander was een vliegende schotel die geland leek te zijn op het hoofdgebouw van de NS: de Inktpot. Die UFO is daar nog steeds. Tijdens het kunstproject leken er groene mannetjes omheen te darren, maar dat is niet meer het geval. Bijna alle andere elementen zijn na de levensduur van het project verwijderd. Eentje is verplaatst: de Mus.

Wat zou men over een kwart eeuw voor fraais kunnen bekijken vanaf de Domtoren?

© 2023 Henk Klaren
powered by CJ2