Mijn zus was vijf kilo afgevallen met Sonja Bakker. Ze leek wel jonger en slanker en ze zag er prachtig uit. Dus dat kon ik niet op me laten zitten.

Bovendien gaan we binnenkort op vakantie naar Zuid-Frankrijk dus ik ben ook heel erg gemotiveerd. Ik wil graag goed voor de dag komen in mijn shortje en in mijn bikini.

Nog diezelfde middag heb ik het boek Bereik je ideale gewicht van Sonja Bakker gekocht. De volgende morgen ging ik boodschappen doen om etenswaren te kopen die ik anders nooit zou gebruiken: magere yoghurt, Optimeldrink, volkorenbeschuit, ontbijtkoek, appels, aardappels en allerlei spullen om rauwkost van te maken.

Het is simpel: als je eet wat er wordt voorgeschreven val je af. Ik heb het nagerekend en zie: je eet ongeveer 1000 calorieën per dag. Het werkte wel, maar het ging me al snel tegenstaan. Het succes van dit dieet is dat het zo vreselijk Hollands is. Dat bleek voor mij juist het probleem. Ik geef een voorbeeld van een diner: één aardappel, bietjes (2 ons), en een klein stukje kipfilet (75 gram) met magere jus en rauwkost. Die jus maak je dan met een maggiblokje. En je wordt verondersteld het diner tussen zes en zeven uur ’s avonds te eten. Het hele boek geeft me een soort Frans Bauer-gevoel.

In de eerste week viel ik wel twee kilo af. Toen kwamen de magere yoghurt en vooral het hele getut mijn neus uit. Hoewel je ook af en toe een krentenbol mag of een plakje ontbijtkoek. De Optimeldrink vond ik raar maar lekker.

Ik besloot het op een andere manier te proberen. Scarsdale belooft het meeste gewichtsverlies in de kortste tijd. Het lijkt nogal op Atkins, maar is afwisselender. Ook hier moet je precies eten wat is voorgeschreven. Lekker een blikje tonijn met een stuk meloen erbij als lunch, als je dan als ontbijt alleen een halve grapefruit eet mag je de voorgeschreven bruine boterham bij de lunch. Als diner eet je vis of vlees met sla, afhankelijk van wat voor dag het is. Dat zou allemaal nog wel lukken als ik niet zo’n afwisselend leven had. Als ik gewoon thuis zou blijven zitten en de boodschappen zou opeten.

Om te beginnen eten we wel eens in een leuk restaurant. Dan doe ik erg mijn best om ‘magere’ gerechten te bestellen – geroosterde groente vooraf, gegrilde tonijn als hoofdgerecht. Maar we gaan ook iedere week naar Café Bern. Daar is het gezellig, daar zie ik vrienden. Maar wat doe je in een café als je niet kunt drinken? Het ergste alternatief ligt dan voor de hand: ik ga een cigaretje bedelen. Om niet voor gek te zitten en toch een glas voor me op tafel te hebben, neem ik een maltbiertje. Ook stom, want daar zit weliswaar geen alcohol in, maar veel koolhydraten. Het mooie van maltbier is wel dat het vult, dus het compenseert de honger die je krijgt door niet te eten. Ook behoedt het je voor méér drinken. Zou je een glas wijn nemen, weet ik uit ervaring, dan is het volgende glas een kleine stap. Neem je een maltbiertje, dan pieker je er echt niet over om nóg een maltbiertje te bestellen.

De kaasfondue (specialiteit van Café Bern) kan ik beter niet nemen, dan overeet ik me bovendien aan te veel brood. Dus ik bestel een steak pistou en probeer van de bijbehorende pasta af te blijven. Helaas drink ik toch nog drie glazen rode wijn. Het is gebrek aan beheersing, ik weet het wel.

De volgende dagen hou ik me precies aan de voorschriften van mijn – inmiddels Scarsdale dus – dieet. Zo gaat het weer een paar dagen goed en val ik nog een kilo af. Al drie kilo kwijt. Wil ik mijn zus evenaren, dan moet ik er nog maar twee.

Maar de week is nog niet om of er komen nieuwe beproevingen. Mijn vriendin belt huilend op: ‘Het is uit met Gerard.’ Ze had jarenlang een verhouding met een getrouwde man en die heeft het nu uitgemaakt (tot mijn grote opluchting). Moet je in zo’n situatie zeggen: ‘Sorry, maar helaas, ik ben op dieet?’ Natuurlijk niet. Je drinkt gewoon met z’n tweeën een fles wijn op en daarna ga je giechelend naar een eetcafé op de hoek waar je veel te vet eet.

Het is niet leuk om een dieet te volgen. Het is vervelend om niet gewoon te kunnen eten en drinken hoe het leven zich voordoet. Het is ook vervelend om je kleren niet meer aan te kunnen en je lichaam door het klimmen der jaren te zien veranderen. Soms moet je dus hard zijn en de moeilijke weg kiezen. Het is een curieuze combinatie van discipline en schuldgevoel.

‘En hoe gaat dat straks in Frankrijk?’ vraagt mijn man bezorgd. ‘Dan is het toch wel afgelopen met die onzin?’ Natuurlijk, zeg ik geruststellend, terwijl ik aan het dagelijkse croissantje denk dat ik niet kan laten staan. Maar mijn streefbroek en mijn renschoenen gaan wel mee in de koffer.

P.S. Wanneer wordt er eens een handige, lichtgewicht reisweegschaal uitgevonden?

 

********************************

Zie www.theovandenoever.nl