Met mijn vriendenclubje ging ik naar Haren; niet het Haren dat onder Groningen ligt, maar een dorp even over de Duitse grens ten Noordoosten van Emmen, in het stroomgebied van de Ems. Bij nadering van onze bestemming werd het oog getroffen door een reusachtige koeltoren; zo te zien niet in functie want er steeg geen damp uit op. Het leek ook wel of ze wat jongelui met verf en kwasten hadden losgelaten om de toren een feestelijke aanblik te geven.

Er was een huis voor het weekend gehuurd via Internet, zoals dat tegenwoordig gaat. Via hetzelfde medium hadden we gepoogd informatie over Wanderwege te krijgen, maar dat had slechts geleid tot toezending, via de klassieke post, van meer informatie over huizen. We hoopten daarom de benodigde informatie op een vrijdagmiddag zelf te kunnen ophalen bij het plaatselijke Touristik Amt. Helaas bleek dat bureau zijn deuren om 12 uur voor het weekend gesloten te hebben. Het zou niet de laatste keer zijn dat we voor een gesloten deur stonden.

Gelukkig was er een boekwinkeltje waar we een topografische kaart konden kopen. Verder kregen we een kaart waarop wat fietsroutes waren ingetekend, alsmede horeca. Wanderwege gibt es noch nicht, zei de mevrouw van de winkel met een verontschuldigend gebaar. We keken haar verbijsterd aan en gaven in ons beste Duits uiting aan ongeloof. Aber, Sie haben das Wandern doch erfunden? Ze hief haar handen ten hemel en zei zoiets als: Alles ist hier noch ziemlich neu. Pas in de daaropvolgende dagen begonnen we te begrijpen wat een waar woord hier gesproken werd. We waren terechtgekomen in een gebied dat bezig is zichzelf opnieuw uit te vinden als een toevluchtsoord voor toeristen. Alles ziet er fris en nieuw uit en er heerst een weldadige rust, maar de verwenindustrie werkt nog niet op volle toeren.

We liepen op zaterdag naar Meppen via een route die we zelf hadden uitgestippeld met behulp van de topografische kaart, en rekening houdend met de pleisterplaatsen die de fietskaart ons beloofde. Het landschap oogde sympathiek, een beetje ouderwets. Ruime, nog onbegroeide akkers werden hier en daar afgewisseld met wat jonge bomen, de meeste nog kaal, maar ook al een enkele met een waasje van lichtgroen blad. Af en toe glooiden de akkers licht als om ons eraan te herinneren dat we in een ander land waren. Onze kaart bleek een opmerkelijk nauwkeurige weergave van de feitelijke situatie te geven. Zelfs de onverharde paden bleken van begin tot eind begaanbaar, met één onbetekenende uitzondering: een pad dat omgeploegd bleek te zijn. In ons eigen land is dat laatste meer regel dan uitzondering.

De rust die geleidelijk op ons neerdaalde werd echter ondermijnd door de behoefte aan iets te eten en te drinken. Helaas liet de horeca ons in de steek. Volgens de fietskaart waren er onderweg twee etablissementen, maar zowel de ene als de andere bleek gesloten. Restaurants zijn namelijk in deze steek vooral ingericht op het ontvangen van grote gezelschappen aan het eind van de middag en in de avond. Daar konden wij niet op wachten. We gingen steeds sneller lopen om ons in Meppen, een redelijk grote stad, te kunnen laven. Dat lukte net, in het restaurantje waar we terecht kwamen ging de keuken bijna dicht. We konden alleen dan nog wat krijgen als we allemaal hetzelfde namen. Dat werden 5 biertjes en 5 Seniorenteller. Het was misschien maar beter ook dat we ons niet te buiten konden gaan want er moest nog een flink stuk gelopen worden. Weliswaar namen we de trein terug naar Haren, maar het station ligt nogal ver van het huis dat wij gehuurd hadden. We hadden nog 6 kilometer tegoed.

Op de heenweg, bij het dorpje Hüntel, hadden we de beschilderde koeltoren van nabij kunnen bekijken. Het werd ons duidelijk dat de beschildering een wereldkaart voorstelt, volgens een folder ‘het grootste schilderij ter wereld’. Met een hoogte van, wat zal het zijn, 50 of 60 meter zou dat best eens waar kunnen zijn. Vanuit onze gezichtshoek hadden we vooral Afrika en West-Europa in beeld. De koeltoren is inmiddels eigendom van de bekende Nederlandse projectontwikkelaar Henny van der Most, die er een geweldig pretpark van gaat maken.

De volgende dag hebben we een tocht gemaakt die ons in een wijde boog rondom de koeltoren voerde. Wederom bleek de topografische kaart een prima hulpmiddel. Aanvankelijk liepen we door een gebied met kreken en vijvertjes. Langzaamaan kregen we kijk op Amerika. Vervolgens kwamen we in een bosachtig gebied terecht met veel afzettingen en greppels. Als we vrij zicht hadden gehad was het op Azië geweest. Waarschijnlijk was dit van origine een militair oefenterrein, maar daar leek mij de klad ingekomen. We worstelden ons door een brede geul die bezaaid was met afgezaagde stammetjes. Vervolgens maakten we brutaal gebruik van een afgesloten spoorwegovergang. Nu waren we met recht dappere wereldreizigers geworden! Inmiddels was Australië in beeld gekomen. Tenslotte keerden we terug bij ons beginpunt: de sluizen bij Hüntel met uitzicht op Afrika en West-Europa.

En, eind goed al goed, daar bleken zowaar twee cafetaria te zijn, allebei geopend. Het ene werd gedreven door een Nederlands echtpaar dat net twee weken geleden gestart was met hun nieuwe onderneming. Ze stonden er wat onwennig bij. Veel klandizie was er nog niet, maar ze waren vol vertrouwen in de toekomst.

 

****************************************************************

Wilt u geattendeerd worden op de nieuwe aflevering van De Leunstoel? Laat ons dat

weten door de reactieknop hieronder te gebruiken en als onderwerp in te vullen:

Nieuwsbrief.