archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Mensch, durf te leven! Thomas van der Steen

1801BZ MenschNaar het dagelijkse tv-programma met de presentator die sneller sprak dan de wereld draaide, keek ik altijd. Eerst denderden de namen van de usual suspects over tafel - Ali B., Nico, Peter R., Giel, Halina, Sylvana of Freek, voornamen voldeden - daarna onbekende namen. Ene Roxane werd geïntroduceerd, jong, knap en met tot onder de tafel verdwijnend blond krullend haar. Vast iets met yoga, healing of gezond eten dacht ik, want geen vooroordeel is mij vreemd. Niets van dat al, ze bleek een Zuidas-juriste die een boek had geschreven over haar nieuwe huis. Tijdens de verbouwing van 't Hooge Nest gaf dat huis zijn verleden prijs, een dramatisch verleden. Ik las het, huilde toen ik het dichtsloeg en wilde het huis zien.

Het mag dan zomer zijn, de temperatuur en dreigende lucht ontkennen het van harte. Maar ik heb me nou eenmaal voorgenomen het onderduikadres van Janny en Lien Brilleslijper en hun entourage met eigen ogen te zien, dus ik ga.
Achter het nog steeds moderne gebouw van de voormalige Wereldomroep in Hilversum begint een natuurgebied dat onafgebroken doorloopt tot het Gooimeer. Eerst bos en hei en al gauw het Naardermeer, het oudste beschermde natuurgebied van Nederland. Over de wal van Naarden-Vesting fiets ik verder naar het noorden. Alleen de zoemende A1 wijst mij erop dat het de 21e eeuw is. O, nog iets trouwens, een Amerikaanse rivierkreeft steekt onbezonnen het fietspad over. Een loerende reiger zit er niet mee, hij is niet vies van deze exoot.

Over het pad langs het water dat ooit een zee was fiets ik oostwaarts. Aan de overkant liggen de flats van Almere Haven, aan mijn rechterhand begraafplaats Nieuw Valkeveen. Een van mijn favorieten, maar vandaag rijd ik door. Het Nautisch Kwartier in Huizen is zo goed als verlaten, bruisende hotspots slaan dood in coronatijd. Aan de kade ligt het 100 meter lange cruiseschip Swiss Pearl er doelloos en verloren bij. Ik verheugde mij op een gebakken visje maar de restaurants zijn dicht en er is geen viskraam te bekennen.

Langs sportvelden leidt de weg naar Driftweg 2. In oorlogstijd lag het huis midden in het bos, nu begint het bos daar. Ooit heeft Dirk Witte het laten bouwen. Hij was de schrijver van het lied Mensch, durf te leven! Er is een nieuwe wijk vlakbij ‘t Hooge Nest verrezen. Gelukkig ligt het nog genoeg afgescheiden van de andere huizen. Van ver zie ik de kenmerkende rode luiken door de bladeren. Ik stap af voor een rondje om het huis. Ik ervaar een historische sensatie, mijn vrouw noemt het ramptoerisme.

Het bijzondere aan deze plek is dat de onderduikers tijdens hun verblijf een betrekkelijk onbezorgde, soms zelfs feestelijke tijd hadden. Fel discussiëren, muziek maken, dansen, het kon allemaal door de afzondering. Tot het verraad. Bijna alle bewoners werden opgepakt en toen kwamen de verhoren, de folteringen, executies, deportaties, Westerbork, Auschwitz, de gaskamer. Of blijven leven op de bodem van de hel. Ik heb de film Son of Saul gezien en onlangs Is dit een Mens van Primo Levi gelezen. Ook Auschwitz en ook naar de keel grijpend. Maar dit Nederlandse verhaal is dichterbij, tastbaarder.
Wandelaars en andere fietsers komen een kijkje nemen. Er hangt eerbied in de lucht, iedereen die hier komt kent het verhaal.
Over de in bloei staande hei fiets ik naar huis. Het paars oogt dof, het is bewolkt.

De zussen Brilleslijper overleefden Auschwitz en Bergen-Belsen. Lien overleed in 1988, Janny in 2003. Hemel, zij durfden te leven.

--------
Het plaatje is van de schrijver



© 2020 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Mensch, durf te leven! Thomas van der Steen
1801BZ MenschNaar het dagelijkse tv-programma met de presentator die sneller sprak dan de wereld draaide, keek ik altijd. Eerst denderden de namen van de usual suspects over tafel - Ali B., Nico, Peter R., Giel, Halina, Sylvana of Freek, voornamen voldeden - daarna onbekende namen. Ene Roxane werd geïntroduceerd, jong, knap en met tot onder de tafel verdwijnend blond krullend haar. Vast iets met yoga, healing of gezond eten dacht ik, want geen vooroordeel is mij vreemd. Niets van dat al, ze bleek een Zuidas-juriste die een boek had geschreven over haar nieuwe huis. Tijdens de verbouwing van 't Hooge Nest gaf dat huis zijn verleden prijs, een dramatisch verleden. Ik las het, huilde toen ik het dichtsloeg en wilde het huis zien.

Het mag dan zomer zijn, de temperatuur en dreigende lucht ontkennen het van harte. Maar ik heb me nou eenmaal voorgenomen het onderduikadres van Janny en Lien Brilleslijper en hun entourage met eigen ogen te zien, dus ik ga.
Achter het nog steeds moderne gebouw van de voormalige Wereldomroep in Hilversum begint een natuurgebied dat onafgebroken doorloopt tot het Gooimeer. Eerst bos en hei en al gauw het Naardermeer, het oudste beschermde natuurgebied van Nederland. Over de wal van Naarden-Vesting fiets ik verder naar het noorden. Alleen de zoemende A1 wijst mij erop dat het de 21e eeuw is. O, nog iets trouwens, een Amerikaanse rivierkreeft steekt onbezonnen het fietspad over. Een loerende reiger zit er niet mee, hij is niet vies van deze exoot.

Over het pad langs het water dat ooit een zee was fiets ik oostwaarts. Aan de overkant liggen de flats van Almere Haven, aan mijn rechterhand begraafplaats Nieuw Valkeveen. Een van mijn favorieten, maar vandaag rijd ik door. Het Nautisch Kwartier in Huizen is zo goed als verlaten, bruisende hotspots slaan dood in coronatijd. Aan de kade ligt het 100 meter lange cruiseschip Swiss Pearl er doelloos en verloren bij. Ik verheugde mij op een gebakken visje maar de restaurants zijn dicht en er is geen viskraam te bekennen.

Langs sportvelden leidt de weg naar Driftweg 2. In oorlogstijd lag het huis midden in het bos, nu begint het bos daar. Ooit heeft Dirk Witte het laten bouwen. Hij was de schrijver van het lied Mensch, durf te leven! Er is een nieuwe wijk vlakbij ‘t Hooge Nest verrezen. Gelukkig ligt het nog genoeg afgescheiden van de andere huizen. Van ver zie ik de kenmerkende rode luiken door de bladeren. Ik stap af voor een rondje om het huis. Ik ervaar een historische sensatie, mijn vrouw noemt het ramptoerisme.

Het bijzondere aan deze plek is dat de onderduikers tijdens hun verblijf een betrekkelijk onbezorgde, soms zelfs feestelijke tijd hadden. Fel discussiëren, muziek maken, dansen, het kon allemaal door de afzondering. Tot het verraad. Bijna alle bewoners werden opgepakt en toen kwamen de verhoren, de folteringen, executies, deportaties, Westerbork, Auschwitz, de gaskamer. Of blijven leven op de bodem van de hel. Ik heb de film Son of Saul gezien en onlangs Is dit een Mens van Primo Levi gelezen. Ook Auschwitz en ook naar de keel grijpend. Maar dit Nederlandse verhaal is dichterbij, tastbaarder.
Wandelaars en andere fietsers komen een kijkje nemen. Er hangt eerbied in de lucht, iedereen die hier komt kent het verhaal.
Over de in bloei staande hei fiets ik naar huis. Het paars oogt dof, het is bewolkt.

De zussen Brilleslijper overleefden Auschwitz en Bergen-Belsen. Lien overleed in 1988, Janny in 2003. Hemel, zij durfden te leven.

--------
Het plaatje is van de schrijver

© 2020 Thomas van der Steen
powered by CJ2