Van Internet haalde mijn vrouw de beschrijving van een wandeling over Landgoed Pijnenburg bij Soest. We parkeerden de auto bij ’t Spiehuis en liepen ongeveer 4,5 kilometer in zuidelijke richting, door bosachtig gebied. De bomen zorgden ervoor dat de zonnestralen slechts gefilterd werden doorgelaten en dat kwam goed uit. Wij Nederlanders willen tenslotte wel graag zon, maar met mate. Het gebied dat we doorkruisten was mooi, maar niet opwindend. Er is weinig over te vertellen. Als het anders was had ik het zeker opgemerkt, op de terugweg kwamen we er nog een keer doorheen.

Bij Hees staken we het spoor over en een paar honderd meter verder waren we bij een zandverstuiving die De Lange Duinen heet. Daar streken we neer bij een picknicktafel en waren ongewild getuige van een liefdesdrama. Een man, een vrouw en een kind (een jongen van ongeveer 7) stapten bij de tafel van de fiets en zette die daar neer om te voet verder te gaan. De man en de vrouw waren te zeer verdiept in hun gesprek om ons op te merken.

‘Ik wil alleen maar zeggen dat het niets met elkaar te maken heeft: dat ik vraag of jij een schilderij wilt ophangen juist als jij met me naar bed wilt!’ Alles luid en duidelijk uitgesproken zodat wij alles konden verstaan, en zoonlief ook.

‘Nou dan is dat zeker een misverstand,’ zei hij, op ietwat gedempte toon.

‘Ja,’sprak zij weer op volle sterkte. ‘Maar dat is dan een misverstand waar ik niets mee van doen heb.’ Ze sloften met z’n drieën het zand op. Achter een klein heuveltje vonden ze een plek om het kind te laten spelen en mogelijk ook hun gesprek voort te zetten.

Na enige tijd kwam de man weer terug, pakte zijn fiets en ging er vandoor. Hij had de vastberaden uitdrukking op zijn gezicht van iemand die zich ineens heeft gerealiseerd dat hij eerst nog een schilderijtje moet ophangen.

Mijn vrouw, die meer energie had dan ik, liep nog een rondje van 4 kilometer om de zandverstuiving. Ik probeerde een boek te lezen, maar het viel niet mee er mijn aandacht bij te houden. De Lange Duinen zijn blijkbaar onderdeel van een NS wandeling. Er kwamen veel mensen langs die aandachtig in zo’n blauw boekje liepen te staren. Af en toe streken er een paar naast mij neer op de picknickbank. Eerst kreeg ik gezelschap van een man en een vrouw die samen een fruitsalade uit één bakje begonnen te eten, ieder weliswaar met een eigen vorkje, maar het was toch een schouwspel waar ik mij moeilijk van kon losmaken.

Later kwamen er twee vrouwen op leeftijd bij me zitten. Ex-onderwijzeressen, daar had ik op het eerste gezicht meteen een weddenschap op willen afsluiten en later werd mijn vooroordeel bevestigd. Ze zuchtten en steunden en waren voortdurend bezig met het wissen van bezwete voorhoofden. Wandelen schenen ze als een zwaar corvee en een noodzakelijk kwaad te beschouwen.

‘Je moet wel iets aan lichaamsbeweging doen,’ zei de een stellig.

‘Het kost zoveel tijd,’ sprak de ander bedrukt.

‘Als we nou volgende keer een beetje vroeger weggaan en proberen om het in een halve dag te doen.’ Dit voorstel veroorzaakte iets dat op paniek leek. Meteen kwam de doek weer te voorschijn waarmee het voorhoofd kon worden afgewist. Hierna waren ze een poosje stil en keken om zich heen.

‘Het is hier wel mooi,’ zei de een na verloop van tijd berustend. Daarna was het weer even stil en toen zei de ander:

‘Ik ben in ieder geval blij dat ik niet meer voor de klas sta.’

Zou het echt zo erg zijn? Het onderwijs bedoel ik.

*****************************************

Een sympathieke site voor wandelaars is: www.zondagsnomaden.nl