archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Zo'n soort boek is Scarp Frits Hoorweg

1515BZ ScarpScarp is de titel van een opmerkelijk boek van Nick Papadimitriou. Het lijkt mij zijn levenswerk te moeten worden, zo’n soort boek is het en bovendien: hij is niet zo jong meer. Hij gebruikt het woord Scarp ter aanduiding van een gebied ten noorden van Londen. Ik heb de indruk dat die naam een eigen vondst is, in de atlassen die mij ter beschikking staan ben ik hem niet tegengekomen. Hij schijnt afgeleid te zijn van escarpment, een woord dat wel gebruikt wordt voor iets dat op een heuvelrug lijkt.

Wat hij op het oog heeft is met enige moeite te herkennen in het landschap ten Noorden van Londen (zeg maar tussen de North Circular Road en de M25), loopt van Oost naar West (ongeveer 30 kilometer) en reikt hier en daar tot 100 meter hoogte. Nou ja landschap, je zou het beter een suburban jungle kunnen noemen. Niet voor niets begint het boek met een hoofdstuk dat Suicide Corner is getiteld. Daarin wordt, om in de stemming te komen, verslag gedaan van een paar gruwelijke verkeersongelukken. Niet dat er sprake is van enige persoonlijke betrokkenheid van de schrijver bij die ongelukken. Het lijken mij uit een oude krant afkomstige berichten en dat strookt wel met iets dat later in het boek aan de orde komt: zijn bijna dwangmatige verzamelwoede van materiaal dat mogelijk iets over de geschiedenis van het gebied vertelt. Maar ja, het blijft wel opletten geblazen, want soms gaan dat soort intermezzo’s wèl over de schrijver zelf. Zo’n soort boek is het ook.

In zijn introductie laat de schrijver weten dat hij ter voorbereiding van het boek wel dertig serieuze wandelingen heeft gemaakt. Daarbij deinsde hij er niet voor terug zich ’s nachts onder een struik te ruste te leggen, als dat zo uitkwam. Veel van zijn teksten hebben daardoor de invalshoek die typisch bij wandelen hoort. Hij staat ergens, doet verslag van wat hij ziet en knoopt daar herinneringen en zomaar wat opwellingen aan vast, maar hij doet geen pogingen uit te leggen hoe hij gelopen is.

Soms wordt gemeld dat hij vanaf een bepaalde plaats de loop van een riviertje volgt en als je heel erg je best doet zou je hem op dat pad kunnen volgen. Maar voor het grootste deel is zijn wandelen: dwalen, observeren, herinneringen ophalen, filosoferen; al blijft hij ook nieuwe ontdekkingen doen. Soms slaat hij aan het fantaseren en kent zichzelf een rol toe in een historisch getint verhaal. Zo loopt hij in gedachten parmantig rond op een golfclub, waar hij oude beroemdheden tegenkomt.

De streek waar hij doorheen loopt kent hij op z’n duimpje. Hij woont er en groeide er ook op. Huiselijke omstandigheden dreven hem al vroeg de straat op en blijkbaar was hij graag alleen, of wist hij niet goed hoe hij vriendschappen moest aanknopen. Hij memoreert de plekken waar hij fikkie heeft gestookt. Het geeft aan z’n verslag van de wandelingen die hij nu weer maakt een sterk doorleefd gevoel. Ergens anders blijkt dat dat fikkie stoken nog een vervelende staart heeft gehad. Godzijdank is zijn boek geen kruistocht geworden tegen dit of dat, maar het leven wordt bepaald ook niet als een wandeltocht door het paradijs geschilderd.

Uit her en der opduikende herinneringen blijkt dat hij het zwaar te stellen heeft gehad met verslaving en dat hij in het gevang heeft gezeten voor … , juist brandstichting. Het zijn, helemaal in de stijl van dit boek, onafgemaakte herinneringen. Ik kan het niet helpen, dat vind ik nogal onbevredigend, maar ja het past wel een beetje in een boek waarin verhalen per definitie onafgemaakt lijken te moeten blijven. Zo’n soort boek is het nu eenmaal. Alleen wat betreft zijn familie kom je tegen het eind, heel summier, iets meer te weten over die Engelse moeder, die op een gegeven met de Noorderzon verdwenen was en die onmogelijke, maar natuurlijk ook tragische Griekse vader.

Het zal u inmiddels duidelijk zijn dat het boek mij met gemengde gevoelens achterlaat. Ergens (p.126) vat de schrijver zijn intenties als volgt samen: ‘ … proberen de complexe interacties tussen de geest en het landschap op te sporen.‘ Dat is heel aardig gelukt, maar verwacht geen duiding. Zo’n boek is het niet.

Nick Papadimitriou, Scarp, 2012, Sceptre (an imprint of Hodder & Stoughton).
Ik kocht het boek voor een tientje, of zoiets, bij Parimar, de ramschboekwinkel aan de Korte Molenstraat in Den Haag.

-----
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2018 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Zo'n soort boek is Scarp Frits Hoorweg
1515BZ ScarpScarp is de titel van een opmerkelijk boek van Nick Papadimitriou. Het lijkt mij zijn levenswerk te moeten worden, zo’n soort boek is het en bovendien: hij is niet zo jong meer. Hij gebruikt het woord Scarp ter aanduiding van een gebied ten noorden van Londen. Ik heb de indruk dat die naam een eigen vondst is, in de atlassen die mij ter beschikking staan ben ik hem niet tegengekomen. Hij schijnt afgeleid te zijn van escarpment, een woord dat wel gebruikt wordt voor iets dat op een heuvelrug lijkt.

Wat hij op het oog heeft is met enige moeite te herkennen in het landschap ten Noorden van Londen (zeg maar tussen de North Circular Road en de M25), loopt van Oost naar West (ongeveer 30 kilometer) en reikt hier en daar tot 100 meter hoogte. Nou ja landschap, je zou het beter een suburban jungle kunnen noemen. Niet voor niets begint het boek met een hoofdstuk dat Suicide Corner is getiteld. Daarin wordt, om in de stemming te komen, verslag gedaan van een paar gruwelijke verkeersongelukken. Niet dat er sprake is van enige persoonlijke betrokkenheid van de schrijver bij die ongelukken. Het lijken mij uit een oude krant afkomstige berichten en dat strookt wel met iets dat later in het boek aan de orde komt: zijn bijna dwangmatige verzamelwoede van materiaal dat mogelijk iets over de geschiedenis van het gebied vertelt. Maar ja, het blijft wel opletten geblazen, want soms gaan dat soort intermezzo’s wèl over de schrijver zelf. Zo’n soort boek is het ook.

In zijn introductie laat de schrijver weten dat hij ter voorbereiding van het boek wel dertig serieuze wandelingen heeft gemaakt. Daarbij deinsde hij er niet voor terug zich ’s nachts onder een struik te ruste te leggen, als dat zo uitkwam. Veel van zijn teksten hebben daardoor de invalshoek die typisch bij wandelen hoort. Hij staat ergens, doet verslag van wat hij ziet en knoopt daar herinneringen en zomaar wat opwellingen aan vast, maar hij doet geen pogingen uit te leggen hoe hij gelopen is.

Soms wordt gemeld dat hij vanaf een bepaalde plaats de loop van een riviertje volgt en als je heel erg je best doet zou je hem op dat pad kunnen volgen. Maar voor het grootste deel is zijn wandelen: dwalen, observeren, herinneringen ophalen, filosoferen; al blijft hij ook nieuwe ontdekkingen doen. Soms slaat hij aan het fantaseren en kent zichzelf een rol toe in een historisch getint verhaal. Zo loopt hij in gedachten parmantig rond op een golfclub, waar hij oude beroemdheden tegenkomt.

De streek waar hij doorheen loopt kent hij op z’n duimpje. Hij woont er en groeide er ook op. Huiselijke omstandigheden dreven hem al vroeg de straat op en blijkbaar was hij graag alleen, of wist hij niet goed hoe hij vriendschappen moest aanknopen. Hij memoreert de plekken waar hij fikkie heeft gestookt. Het geeft aan z’n verslag van de wandelingen die hij nu weer maakt een sterk doorleefd gevoel. Ergens anders blijkt dat dat fikkie stoken nog een vervelende staart heeft gehad. Godzijdank is zijn boek geen kruistocht geworden tegen dit of dat, maar het leven wordt bepaald ook niet als een wandeltocht door het paradijs geschilderd.

Uit her en der opduikende herinneringen blijkt dat hij het zwaar te stellen heeft gehad met verslaving en dat hij in het gevang heeft gezeten voor … , juist brandstichting. Het zijn, helemaal in de stijl van dit boek, onafgemaakte herinneringen. Ik kan het niet helpen, dat vind ik nogal onbevredigend, maar ja het past wel een beetje in een boek waarin verhalen per definitie onafgemaakt lijken te moeten blijven. Zo’n soort boek is het nu eenmaal. Alleen wat betreft zijn familie kom je tegen het eind, heel summier, iets meer te weten over die Engelse moeder, die op een gegeven met de Noorderzon verdwenen was en die onmogelijke, maar natuurlijk ook tragische Griekse vader.

Het zal u inmiddels duidelijk zijn dat het boek mij met gemengde gevoelens achterlaat. Ergens (p.126) vat de schrijver zijn intenties als volgt samen: ‘ … proberen de complexe interacties tussen de geest en het landschap op te sporen.‘ Dat is heel aardig gelukt, maar verwacht geen duiding. Zo’n boek is het niet.

Nick Papadimitriou, Scarp, 2012, Sceptre (an imprint of Hodder & Stoughton).
Ik kocht het boek voor een tientje, of zoiets, bij Parimar, de ramschboekwinkel aan de Korte Molenstraat in Den Haag.

-----
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2018 Frits Hoorweg
powered by CJ2