archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Weer eens in Schotland Katharina Kouwenhoven

1417BZ Schotland1In 2014 was ik, de reis naar de Orkney-eilanden niet meegerekend, voor het laatst in Schotland geweest. Dat land blijft trekken, omdat het zowat in alle opzichten de tegenpool van ons Holland is: het is immens groot en slechts voor drie procent bewoond. Een leeg land, dat geheel bestaat uit landschap. Holland en Schotland hebben overigens toch wel iets gemeen: namelijk veel water. Enorme meren in Schotland en grote rivieren in Nederland, en veel kust.

Dit keer hadden we ervoor gekozen te gaan wandelen vanuit een vaste plek, omdat dat minder inspannend leek dan van de ene plek naar de andere te trekken. We hadden er twee uitgekozen, die gecombineerd konden worden. We boekten bij de SNP, waarmee we altijd goede ervaringen hadden, maar kwamen op het eerste adres voor een verrassing te staan. De SNP had ons daar doorgeboekt naar hf holidays en hoewel wij een individuele reis hadden geboekt, stonden we daar op de lijst van ‘guided tours’. Later begreep ik wel waarom, want je kon vanuit dat logeeradres niet wandelen. De gedocumenteerde wandelingen die in hotel Alltshellach aanwezig waren kon je alleen lopen als je de beschikking had over een auto, een enkele keer waren ze bereikbaar met het openbaar vervoer. Ging je mee met een groepswandeling, dan kwam er een busje voorrijden om je naar de startplek te brengen.

De eerste dag hebben we zelfstandig een van die wandelingen gelopen, een zware variant. Toen het echte klimwerk begon zijn we teruggegaan en hebben thee gedronken in het gezellige clubhuis van de golfclub.

De volgende dag zijn we meegegaan met een groep, ik met de ‘makkelijke’ groep en mijn wandelvriendin met de ‘moeilijke groep’. Er was ook nog een ‘medium groep’ en het verschil tussen de verschillende niveaus zat hem in de hoeveelheid en steilte van het klimwerk. Ik hoefde nauwelijks te klimmen, maar heb wel zes uur (!) gelopen, in de stromende regen, over een terrein zonder pad. Niet meer dan elf kilometer, maar door zompig moeras met begroeiing tot je knieën, vol stenen en kuilen die je niet kon zien (‘boggy’) en dus ben ik een paar keer gevallen. Dat was de ‘easy walk’. De ‘hard walk’ bestond uit een paar uur klimmen. Het kostte ons een hele dag om weer bij te komen.

Het wandelen was niet het enige1417BZ Schotland2 probleem van hotel Alltshellach. Alltshellach was eigenlijk helemaal geen echt hotel. Alles werd er gezamenlijk gedaan: op dezelfde tijd ontbijten, op dezelfde tijd aan het diner, rondom grote ronde tafels. De bar alleen open van 18.00 tot 21.00 uur en verder was er de hele dag niets te krijgen. De hf holidays zijn ooit gestart door een groep gereformeerde geheelonthouders. En hoewel er flink gedronken werd, hing er nog steeds zo’n kwezelachtige sfeer. Overal waren regeltjes voor en daarop werd toegezien door de assistent-manager, een preutse Hollandse nota bene. Het eten was overigens heel goed.

Onder de bezoekers waren veel Australiërs, Nieuw Zeelanders en Canadezen. Die konden er hun eigen taal spreken, al kon je ze zelden verstaan en alles was voor ze geregeld. Er waren veel alleenstaanden, die zich er meestal ook wel thuis voelden. Eén bezoeker kwam er al zeventien jaar. Aan zo iemand is natuurlijk een steekje los. Voor individuele wandelaars zijn hf holidays ongeschikt, ze zijn er niet op ingesteld.

Na een paar dagen reisden we verder naar Glenfinnan en het Glenfinnan House hotel. Ook aan een Loch. Het contrast kon niet groter zijn. Een echt hotel, waarin je kon ontbijten en dineren wanneer je wilde aan een eigen tafeltje, overal brandende haardvuren voor de doorweekte gasten en een bar die de hele dag drank en voedsel serveerde, al of niet onder begeleiding van Schotse (levende) volksmuziek. Glenfinnan is inmiddels het centrum van het Harry Potter toerisme. De films zijn er opgenomen en is er dat bekende spoorwegviaduct. De trein die er overheen gaat mindert bij nadering vaart, zodat iedereen foto’s kan maken.

Vanuit dit hotel kon je allerlei wandelingen maken, lange, korte, makkelijke en moeilijke. Onder andere een wandeling naar dat viaduct, een pittig stukje stijgen en dalen over een onbegaanbaar pad. We hebben ook een cruise op het Loch gemaakt en dat was van een dodelijke saaiheid, want behalve de groene heuvels aan weerszijde was er niets te zien: niet de beloofde zeearend, geen herten en geen rendieren. Een rendier troffen we wel aan vlakbij het station, bij iemand in de tuin.

In Glenfinnan was het goed toeven, maar hf hotels moeten gemeden worden.

----------
De foto's zijn van de schrijfster


© 2017 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Weer eens in Schotland Katharina Kouwenhoven
1417BZ Schotland1In 2014 was ik, de reis naar de Orkney-eilanden niet meegerekend, voor het laatst in Schotland geweest. Dat land blijft trekken, omdat het zowat in alle opzichten de tegenpool van ons Holland is: het is immens groot en slechts voor drie procent bewoond. Een leeg land, dat geheel bestaat uit landschap. Holland en Schotland hebben overigens toch wel iets gemeen: namelijk veel water. Enorme meren in Schotland en grote rivieren in Nederland, en veel kust.

Dit keer hadden we ervoor gekozen te gaan wandelen vanuit een vaste plek, omdat dat minder inspannend leek dan van de ene plek naar de andere te trekken. We hadden er twee uitgekozen, die gecombineerd konden worden. We boekten bij de SNP, waarmee we altijd goede ervaringen hadden, maar kwamen op het eerste adres voor een verrassing te staan. De SNP had ons daar doorgeboekt naar hf holidays en hoewel wij een individuele reis hadden geboekt, stonden we daar op de lijst van ‘guided tours’. Later begreep ik wel waarom, want je kon vanuit dat logeeradres niet wandelen. De gedocumenteerde wandelingen die in hotel Alltshellach aanwezig waren kon je alleen lopen als je de beschikking had over een auto, een enkele keer waren ze bereikbaar met het openbaar vervoer. Ging je mee met een groepswandeling, dan kwam er een busje voorrijden om je naar de startplek te brengen.

De eerste dag hebben we zelfstandig een van die wandelingen gelopen, een zware variant. Toen het echte klimwerk begon zijn we teruggegaan en hebben thee gedronken in het gezellige clubhuis van de golfclub.

De volgende dag zijn we meegegaan met een groep, ik met de ‘makkelijke’ groep en mijn wandelvriendin met de ‘moeilijke groep’. Er was ook nog een ‘medium groep’ en het verschil tussen de verschillende niveaus zat hem in de hoeveelheid en steilte van het klimwerk. Ik hoefde nauwelijks te klimmen, maar heb wel zes uur (!) gelopen, in de stromende regen, over een terrein zonder pad. Niet meer dan elf kilometer, maar door zompig moeras met begroeiing tot je knieën, vol stenen en kuilen die je niet kon zien (‘boggy’) en dus ben ik een paar keer gevallen. Dat was de ‘easy walk’. De ‘hard walk’ bestond uit een paar uur klimmen. Het kostte ons een hele dag om weer bij te komen.

Het wandelen was niet het enige1417BZ Schotland2 probleem van hotel Alltshellach. Alltshellach was eigenlijk helemaal geen echt hotel. Alles werd er gezamenlijk gedaan: op dezelfde tijd ontbijten, op dezelfde tijd aan het diner, rondom grote ronde tafels. De bar alleen open van 18.00 tot 21.00 uur en verder was er de hele dag niets te krijgen. De hf holidays zijn ooit gestart door een groep gereformeerde geheelonthouders. En hoewel er flink gedronken werd, hing er nog steeds zo’n kwezelachtige sfeer. Overal waren regeltjes voor en daarop werd toegezien door de assistent-manager, een preutse Hollandse nota bene. Het eten was overigens heel goed.

Onder de bezoekers waren veel Australiërs, Nieuw Zeelanders en Canadezen. Die konden er hun eigen taal spreken, al kon je ze zelden verstaan en alles was voor ze geregeld. Er waren veel alleenstaanden, die zich er meestal ook wel thuis voelden. Eén bezoeker kwam er al zeventien jaar. Aan zo iemand is natuurlijk een steekje los. Voor individuele wandelaars zijn hf holidays ongeschikt, ze zijn er niet op ingesteld.

Na een paar dagen reisden we verder naar Glenfinnan en het Glenfinnan House hotel. Ook aan een Loch. Het contrast kon niet groter zijn. Een echt hotel, waarin je kon ontbijten en dineren wanneer je wilde aan een eigen tafeltje, overal brandende haardvuren voor de doorweekte gasten en een bar die de hele dag drank en voedsel serveerde, al of niet onder begeleiding van Schotse (levende) volksmuziek. Glenfinnan is inmiddels het centrum van het Harry Potter toerisme. De films zijn er opgenomen en is er dat bekende spoorwegviaduct. De trein die er overheen gaat mindert bij nadering vaart, zodat iedereen foto’s kan maken.

Vanuit dit hotel kon je allerlei wandelingen maken, lange, korte, makkelijke en moeilijke. Onder andere een wandeling naar dat viaduct, een pittig stukje stijgen en dalen over een onbegaanbaar pad. We hebben ook een cruise op het Loch gemaakt en dat was van een dodelijke saaiheid, want behalve de groene heuvels aan weerszijde was er niets te zien: niet de beloofde zeearend, geen herten en geen rendieren. Een rendier troffen we wel aan vlakbij het station, bij iemand in de tuin.

In Glenfinnan was het goed toeven, maar hf hotels moeten gemeden worden.

----------
De foto's zijn van de schrijfster
© 2017 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2