 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Lopen | ||||
| Vinex wandelingen? | Frits Hoorweg | |||
 Vroeger waren wandelboekjes het domein van natuurliefhebbers. Of verbeeld ik mij dat alleen maar? Misschien wordt mijn herinnering te zeer bepaald door de beschrijvingen van LAW’s waarmee ik toen vaak op pad ging. Tegenwoordig blijft het meestal bij een dagwandeling en daardoor is mijn interesse waarschijnlijk wat verschoven. Het kan ook gewoon zijn dat er niet zoveel nieuwe LAW’s meer zijn om te beschrijven. Dat dwingt de boekjesmakers nieuw emplooi te zoeken.Bij de uitgeverij ‘Gegarandeerd Onregelmatig’ weten ze daar wel raad mee. Van hun website * pluk ik wat gegevens over dit grappige clubje. Het begon in 1990 met een initiatief van Maarten Metz, student aan de Kunstacademie in Arnhem. Hij startte een (gegarandeerd onregelmatig verschijnend) tijdschrift en werd zelf, zoals hij het baldadig formuleert: ‘hoofdredacteur, auteur, fotograaf, drukker, postbesteller én onderwerp van dit magazine’. Later groeide het magazine uit tot een kleine uitgeverij. Sinds 2004 is het een onderneming waarin drie mensen werken. De auteurs van de boekjes zijn, vermoed ik, allemaal freelancers, of eigenlijk gewoon hobbyisten. Die zullen, neem ik aan, voor (bijna) niets werken. Als hun boekje heel goed verkoopt zullen ze wel een premie of zo krijgen. Het is een interessant businessmodel en blijkbaar werkt het goed. Op de producten is weinig aan te merken. Ze zien er zonder uitzondering goed uit, de inhoud is van behoorlijke kwaliteit èn de gekozen thema’s zijn soms verrassend. Wat bijvoorbeeld te denken van een titel als: ‘De mooiste Vinex-wandelingen’? Is dit een grap of om te huilen? Als Kees Volkers een van de auteurs blijkt te zijn (de andere heet Paul Kurstjens) kom ik toch in de verleiding. Hij schreef vroeger aardige stukken voor de Volkskrant. In mijn boekenkast stond al een bundeling daarvan met verhalen over wandelingen langs oude, afgedankte spoorlijnen. Dus toch maar gekocht, al is het maar omdat je af en toe eens iets geks moet doen. Om te beginnen probeerde ik, dicht bij huis, de ‘Vliegveldwandeling Ypenburg’ uit. Vanuit de trein van Den Haag naar Utrecht, en ook vanaf de grote weg, wordt het aanzicht van deze wijk verstoord door het afschuwelijke gebouw dat de Politie Haaglanden daar heeft laten neerzetten. Het is nu al een passend monument voor de mislukte reorganisatie die onze politie de laatste tien jaar heeft ondergaan. Achter deze barrière blijkt echter een heel aardig wijkje schuil te gaan, met allerlei verrassende hoekjes en doorkijkjes. Terzijde van lange rechte lanen blijken zich grappige, verkeersarme, pleintjes te bevinden, met woningen in bijzonder kleuren. Het aardige van zo’n strak planmatig opgezette wijk is dat er binnen een zekere eenheid naar variatie kan worden gestreefd. Dat lukt in uitbreidingsplannen die geleidelijk worden gerealiseerd meestal minder. Mijn volgende uitstapje ging helemaal naar Brandevoort, de Vinex-wijk van Helmond. Dat is wel iets heel anders. In Ypenburg heb je nog het idee dat je in een verbeterde versie van een normale, grootschalige stadsuitbreiding rondloopt. Brandevoort is echter zo apart dat ik me aan het eind van de wandeling in een fantasiewereld waande. De foto’s in het boekje hadden me wel op de spectaculaire aanblik voorbereid, maar dat bleek nog iets heel anders te zijn dan er doorheen lopen. Het lijkt wel of de bedenkers van de wandeling bewust op dat schokeffect uit zijn geweest. Ze leiden je eerst door de buitenwijkjes heen. Vriendelijk ogende eengezinswoningen (grotendeels), soms gegroepeerd rond een brink, een parkje hier en daar. Het is er een beetje erg stil (behalve als de school uitgaat), maar dat is een bezwaar dat ook kleeft aan de buitenrand van grote steden. Kortom er is eigenlijk geen kwaad woord over te zeggen (hoewel dat op zich een reden voor ongenoegen kan zijn). En dan verschijnt ineens dat in beeld wat er op de foto’s zo grappig uitzag: een moderne replica van een klassiek vestingstadje. Je gaat onder een poort door  en nog een en dan sta je op een mooi rond plein. In een soort trance slenter je verder en dan opent het plein zich naar een groter, marktachtig plein, met zo’n grote gietijzeren hal.Prachtig, maar er is iets mee, er ontbreekt iets. Na enige tijd dringt het tot je door: er zijn geen mensen, er is geen levendigheid. Er zijn maar een paar winkels en veel klandizie hebben ze zo te zien niet. Ik vond het een bizarre ervaring, maar wie weet went het op den duur. * https://www.gegarandeerdonregelmatig.nl/ ----- De foto's zijn van de schrijver |
||||
| © 2017 Frits Hoorweg | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||