archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Passen en meten Frits Hoorweg

0208 Passen en meten

Een lange afstand wandelpad kan opgeknipt worden in dagetappes die je, over een langere tijd gespreid, in willekeurige volgorde loopt. Mijn indruk is dat veel mensen dat doen, liefst in groepsverband. Je hoeft geen verlofdagen op te nemen, als je tenminste in het weekend loopt, en je hebt geen hotelkosten. De deelnemers kunnen om de beurt een dagmars voorbereiden. En na verloop van tijd kun je met z’n allen vieren dat je dit of dat pad ‘helemaal gedaan hebt’. Misschien is Nederland wel het enige land waar dat mogelijk is, want nergens is het openbaar vervoer zo fijnmazig als hier.

In Engeland ben ik ooit iemand tegengekomen die het ook deed. Hij ging met de auto naar het beginpunt van zijn dagetappe, liep een flink stuk en mikte het zo uit dat hij stopte bij een redelijk drukke weg. Vandaar liftte hij terug naar het beginpunt. Het liften op zich was niet zo moeilijk. In streken waar geen bus of trein komt zijn automobilisten meer geneigd dan hier om lifters mee te nemen. Zeker als die eruit zien als bonafide wandelaars. Een probleem was soms wel dat autowegen in bergachtige streken vaak haaks staan op wandelpaden. Om weer bij ‘af’ te komen moest hij soms een enorm eind omrijden. Wat bij het liften ook wel wil helpen is het ‘voeren’ van de vlag van een bevriende natie. Zo schijn je er in Ierland goed aan te doen om een Nederlands vlaggetje aan je rugzak te bevestigen.

In ons land kun je vrijwel altijd van het openbaar vervoer gebruik maken. Toch is dat soms een heel gepuzzel, want in de winter zijn de dagen kort en ik heb geen zin om in het weekend voor dag en dauw op te staan. Vroeg weggaan en laat thuis komen is tot daar aan toe, maar lopen in het donker is geen pretje. Bovendien zijn er in het weekend en met name op zondag soms ‘aangepaste’ dienstregelingen. In een enkel geval houdt die aanpassing in dat er op zondag helemaal geen bus rijdt. Dan is er een ‘belbus’. Ik heb er nog nooit gebruik van gemaakt, maar er wel veel klaagzangen over aangehoord. Eigenlijk zou ik een consumentenonderzoek moeten doen en u met een keurig statistiekje uitleggen hoe groot de kans is dat die belbus binnen een uur ter plekke is, maar ik heb er geen zin in. U zoekt het zelf maar uit. Ik vermijd situaties die mij zouden kunnen dwingen te bellen voor een bus.

Vanwaar deze tirade? Omdat wij moeite hebben met de laatste etappes van het Groene Hart Pad. Wij moeten nog van Zoetermeer naar Alphen lopen en tot voor kort ook van Stolwijk naar Capelle a/d IJssel. Beide etappes zijn meer dan 20 kilometer en dat vind ik te lang voor de winterdag. Laatst zijn we erin geslaagd om het probleem te verkleinen door vanaf Capelle een rondwandeling te maken waarin we een stukje van het Groene Hart Pad hadden opgenomen. Vanaf de halte Prinsenlaan van de Metro liepen we door het Schollebos in noordoostelijke richting, naar de polder Hitland. Over een fietspad dat Ouderkerkse Laan heet, ging het vervolgens in een rechte lijn naar de IJssel.

Die staken we over met het voetveer dat daar nog steeds is, dankzij het heroïsche verzet van de bewoners van Hitland tegen de vooruitgang die al een paar keer leek te decreteren dat het wel opgeheven kon worden. In de Harmonie in Ouderkerk dronken we koffie en thee en daar troffen we een stel wandelaars dat flinker is dan wij. Zij liepen in één dag van Stolwijk naar Capelle. Zij hadden het stukje nog tegoed dat wij net hadden gedaan. Wij gingen in dezelfde richting terug, maar maakten een omweg door Hitland, dat sinds 1986 vooral natuur- en recreatiegebied is. In de boekenkast had ik een klein boekje gevonden met de beschrijving van een wandeling door de polder. Het boekje is uitgegeven door de Unie van waterschappen. Geen idee hoe ik er aan ben gekomen. Ik gris dat soort dingen mee als ik de kans krijg. Met behulp van dat boekje was het een koud kunstje om een net rondje uit te stippelen dat ons op een prettige tijd terugbracht bij het beginpunt.

Een mooie wandeling met weidse uitzichten en interessante vogels. In het Schollebos meenden we zelfs een kuifaalscholver te herkennen. Een beetje jammer is het wel dat het er op een zaterdag wemelt van de joggers, de fietsers en de skaters. En allemaal hebben ze tenminste één hond bij zich. De boterham die we, gezeten op een bruggetje, trachtten op te eten werd ons bijna uit de handen gegrist door zo’n beest. Hondenbezitters, is mijn ervaring, zijn altijd heel verbaasd als je daar bezwaar tegen maakt. ‘Ach hij is wat speels, maar hij doet verder niks hoor.’ Neen, dat zou d’r nog bij moeten komen.

We reden naar huis met het tevreden gevoel dat ons nu een behapbare etappe rest tussen Stolwijk en Ouderkerk. Die moeten we wel op een zaterdag lopen, want in Ouderkerk komt zondag geen gewone bus. Dan moeten we alleen nog iets bedenken voor die etappe tussen Zoetermeer en Alphen. Een gebied dat ik op allerlei manieren al vele malen heb doorkruist, maar dat telt niet. We moeten die etappe lopen op de voorgeschreven manier om zonder blozen te kunnen zeggen dat we ook dit pad helemaal hebben gelopen.


© 2005 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Passen en meten Frits Hoorweg
0208 Passen en meten

Een lange afstand wandelpad kan opgeknipt worden in dagetappes die je, over een langere tijd gespreid, in willekeurige volgorde loopt. Mijn indruk is dat veel mensen dat doen, liefst in groepsverband. Je hoeft geen verlofdagen op te nemen, als je tenminste in het weekend loopt, en je hebt geen hotelkosten. De deelnemers kunnen om de beurt een dagmars voorbereiden. En na verloop van tijd kun je met z’n allen vieren dat je dit of dat pad ‘helemaal gedaan hebt’. Misschien is Nederland wel het enige land waar dat mogelijk is, want nergens is het openbaar vervoer zo fijnmazig als hier.

In Engeland ben ik ooit iemand tegengekomen die het ook deed. Hij ging met de auto naar het beginpunt van zijn dagetappe, liep een flink stuk en mikte het zo uit dat hij stopte bij een redelijk drukke weg. Vandaar liftte hij terug naar het beginpunt. Het liften op zich was niet zo moeilijk. In streken waar geen bus of trein komt zijn automobilisten meer geneigd dan hier om lifters mee te nemen. Zeker als die eruit zien als bonafide wandelaars. Een probleem was soms wel dat autowegen in bergachtige streken vaak haaks staan op wandelpaden. Om weer bij ‘af’ te komen moest hij soms een enorm eind omrijden. Wat bij het liften ook wel wil helpen is het ‘voeren’ van de vlag van een bevriende natie. Zo schijn je er in Ierland goed aan te doen om een Nederlands vlaggetje aan je rugzak te bevestigen.

In ons land kun je vrijwel altijd van het openbaar vervoer gebruik maken. Toch is dat soms een heel gepuzzel, want in de winter zijn de dagen kort en ik heb geen zin om in het weekend voor dag en dauw op te staan. Vroeg weggaan en laat thuis komen is tot daar aan toe, maar lopen in het donker is geen pretje. Bovendien zijn er in het weekend en met name op zondag soms ‘aangepaste’ dienstregelingen. In een enkel geval houdt die aanpassing in dat er op zondag helemaal geen bus rijdt. Dan is er een ‘belbus’. Ik heb er nog nooit gebruik van gemaakt, maar er wel veel klaagzangen over aangehoord. Eigenlijk zou ik een consumentenonderzoek moeten doen en u met een keurig statistiekje uitleggen hoe groot de kans is dat die belbus binnen een uur ter plekke is, maar ik heb er geen zin in. U zoekt het zelf maar uit. Ik vermijd situaties die mij zouden kunnen dwingen te bellen voor een bus.

Vanwaar deze tirade? Omdat wij moeite hebben met de laatste etappes van het Groene Hart Pad. Wij moeten nog van Zoetermeer naar Alphen lopen en tot voor kort ook van Stolwijk naar Capelle a/d IJssel. Beide etappes zijn meer dan 20 kilometer en dat vind ik te lang voor de winterdag. Laatst zijn we erin geslaagd om het probleem te verkleinen door vanaf Capelle een rondwandeling te maken waarin we een stukje van het Groene Hart Pad hadden opgenomen. Vanaf de halte Prinsenlaan van de Metro liepen we door het Schollebos in noordoostelijke richting, naar de polder Hitland. Over een fietspad dat Ouderkerkse Laan heet, ging het vervolgens in een rechte lijn naar de IJssel.

Die staken we over met het voetveer dat daar nog steeds is, dankzij het heroïsche verzet van de bewoners van Hitland tegen de vooruitgang die al een paar keer leek te decreteren dat het wel opgeheven kon worden. In de Harmonie in Ouderkerk dronken we koffie en thee en daar troffen we een stel wandelaars dat flinker is dan wij. Zij liepen in één dag van Stolwijk naar Capelle. Zij hadden het stukje nog tegoed dat wij net hadden gedaan. Wij gingen in dezelfde richting terug, maar maakten een omweg door Hitland, dat sinds 1986 vooral natuur- en recreatiegebied is. In de boekenkast had ik een klein boekje gevonden met de beschrijving van een wandeling door de polder. Het boekje is uitgegeven door de Unie van waterschappen. Geen idee hoe ik er aan ben gekomen. Ik gris dat soort dingen mee als ik de kans krijg. Met behulp van dat boekje was het een koud kunstje om een net rondje uit te stippelen dat ons op een prettige tijd terugbracht bij het beginpunt.

Een mooie wandeling met weidse uitzichten en interessante vogels. In het Schollebos meenden we zelfs een kuifaalscholver te herkennen. Een beetje jammer is het wel dat het er op een zaterdag wemelt van de joggers, de fietsers en de skaters. En allemaal hebben ze tenminste één hond bij zich. De boterham die we, gezeten op een bruggetje, trachtten op te eten werd ons bijna uit de handen gegrist door zo’n beest. Hondenbezitters, is mijn ervaring, zijn altijd heel verbaasd als je daar bezwaar tegen maakt. ‘Ach hij is wat speels, maar hij doet verder niks hoor.’ Neen, dat zou d’r nog bij moeten komen.

We reden naar huis met het tevreden gevoel dat ons nu een behapbare etappe rest tussen Stolwijk en Ouderkerk. Die moeten we wel op een zaterdag lopen, want in Ouderkerk komt zondag geen gewone bus. Dan moeten we alleen nog iets bedenken voor die etappe tussen Zoetermeer en Alphen. Een gebied dat ik op allerlei manieren al vele malen heb doorkruist, maar dat telt niet. We moeten die etappe lopen op de voorgeschreven manier om zonder blozen te kunnen zeggen dat we ook dit pad helemaal hebben gelopen.
© 2005 Frits Hoorweg
powered by CJ2