Koffyhuis (jawel met een y) ‘Het Kalf’ te Delft is een ideale pleisterplaats voor twee wandelaars zonder behoefte aan opsmuk. Het staat op een minuscuul stukje groen terzijde van de weg, ongeveer daar waar de Vrijebanselaan overgaat in Wateringsevest. Aan de overkant, iets naar rechts, begint het Noordeinde, dat verderop de Oude Delft wordt.

Voor wie het nu nog niet helemaal scherp op het netvlies heeft: het koffiehuis ligt onder de rook van wat eens de Gist- en Spiritusfabriek was, en naast de watertoren. Even verderop rijdt de trein van Den Haag naar Rotterdam op pootjes de stad in; nog even, er wordt gewerkt aan een supersonische treintunnel. Alles staat hier in het teken van bedrijvigheid en daarom is te begrijpen dat Het Kalf zich vooral richt op ‘doe mij een broodje en een bakkie’-klanten. Het terras zit, hoe het weer ook is, vol met rokers.

Wij hebben zojuist het Agnetapark bezocht, net aan de andere kant van het spoor. Dat is zo’n tuindorp uit de tijd (19^e eeuw) waarin er nog doortrapte kapitalisten waren die probeerden hun arbeiders van de wieg tot het graf een net bestaan te bezorgen. Het resultaat van die bedilzucht mag er zijn en is niet voor niets een monument, maar toch heeft de eentonigheid (overal zijn dezelfde verfjes gebruikt) een benauwend effect. Moeten wij dan toch blij zijn dat die engerds de zaak verkocht hebben aan multinationals? Dat zijn gewoon nare anonieme uitbuiters, waar je zonder gêne en onverkort de pest aan kunt hebben; eindelijk weer vrij baan voor de klassenstrijd!

Bij Het Kalf blijkt men andere zorgen te hebben, maar op het eerste gezicht is daar niets van te merken. Een oudere man drinkt zwijgend koffie en een iets jongere man verorbert een uitsmijter, terwijl hij de Telegraaf leest. Ik pas mij aan de omstandigheden aan en bestel een broodje kroket. Mijn metgezel bestelt een broodje gezond, op een toon van: dat hebben jullie vast niet. Maar enkele minuten later zit hij naar een keurig broodje met sla, ei en van alles en nog wat te kijken. ‘Goh’, zegt hij ‘dat had ik nou niet verwacht’. Ik verdenk hem ervan dat hij liever nul op het rekest had gekregen, dan had hij namelijk gelijk gehad.

Even later komt een oude man binnen met dun grijs haar. Hij neemt een koffie en gaat vlakbij de toonbank zitten, duidelijk een prater. Als hij goed en wel geïnstalleerd is, vraagt hij de uitbater hoe het met de verbouwing is van zijn huis. ‘Nou dat loopt wel even,’ mompelt deze ‘maar het heeft nog de tijd’. ‘O hoezo?’ is de vervolgvraag. ‘Nou ik hoef het pas volgend jaar te verkopen.’ ‘Verkopen’ zegt de man daarop. ‘Ga je weg dan?’ ‘Ja, ik ga verhuizen naar Zweden’. Deze mededeling valt als een bom in een buitenwijk. Het wordt akelig stil, iedereen kijkt met grote ogen in zijn richting. ‘Wat krijgen we nou?’ hoor je ze denken ‘en wat gebeurt er dan met Het Kalf?’. Het is alsof hij de onuitgesproken vraag hoort. ‘Nee, dit hier blijft wel, we bedenken iets met mijn nichtje, of zo.’

Met deze wat vage verklaring lukt het hem niet de gasten gerust te stellen. De grijsaard die dit gesprek heeft aangezwengeld begint te mijmeren. ‘Ik kom hier al vanaf mijn veertiende,’ zegt hij treurig. Nogmaals krijgt hij te horen dat de boel heus niet wordt opgedoekt, maar het helpt niet echt. ‘Wat ga je daar dan doen, … in Zweden? Hij spreekt de naam van het land uit op een toon die afschuw uitdrukt. ‘In Noord-Zweden ga ik wonen, bij mijn schoonmoeder, die woont daar al jaren’, is het verbijsterende antwoord. Niemand heeft daar nog van terug, er valt een ijzige stilte. Wij rekenen haastig af, zorgvuldig vermijdend hem goede reis of iets dergelijks te wensen.

Langs de Vliet lopen we naar Rijswijk zonder oog voor de omgeving. Wij zijn vol van wat we net hebben meegemaakt. Het is duidelijk dat de uitbater van Het Kalf een pr-probleem heeft. Misschien moet hij een voorlichter in dienst nemen, maar die mag dan natuurlijk niet teveel kosten. Kijk schoonmoeders zijn lang niet zo erg als ze vaak worden afgeschilderd, maar om nou helemaal naar Noord-Zweden te emigreren om bij ze te kunnen wonen, dat is niet geloofwaardig.

 

****************************