archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Poolshoogte nemen in Dublin Frits Hoorweg

0901BZ Ieren 1
Iedereen heeft het nu over de Grieken, maar hoe zit het toch met Ierland? Dat land raakte als eerste in Europa aan lager wal, vooral door het fiasco met de Anglo Irish Bank. Roekeloos speculeren op voortgaande groei (in waarde) van de onroerend goed sector leidde tot haar ondergang. Toen ze op de rand van de afgrond balanceerde nam de Ierse regering alle verplichtingen over om haar val te voorkomen. In april 2011 werden de kosten van deze ruimhartigheid geraamd op 29,3 tot 34,3 miljard euro; een momentopname, misschien loopt de rekening nog wel op *. Daardoor raakte de Ierse staat zelf in de problemen en moest hij om hulp vragen.

Zonder veel morren gingen de Ieren akkoord met de door de internationale organisaties als het IMF en de Europese Bank (en hulpvaardige buurlanden) opgelegde bezuinigingsmaatregelen. Hun ongenoegen reageerden ze, zoals dat hoort, af op de eeuwige regeringspartij Fianna Fáil; die werd bij de verkiezingen bijna weggevaagd. En vervolgens hebben ze de schouders eronder gezet, maar houden ze dat vol? De kranten staan bol van berichten over kaalslag hier en daar en over een braindrain. (Emigreren, permanent of tijdelijk, is namelijk altijd een optie voor de Ierse jongeling; overal in de wereld woont wel familie die voor tijdelijk onderdak en een introductie kan zorgen.) Het enige positieve dat de Irish Times de laatste tijd wist te melden is dat de landbouw aan een opmerkelijke comeback bezig is.

Als zelfbenoemd onderzoeker namens het Nederlandse volk besloot ik persoonlijk poolshoogte te gaan nemen in de hoofdstad Dublin, te voet natuurlijk. In het centrum van de stad, het gebied rond O’Connell Street ten noorden van de Liffey en het gebied rond St. Stephen’s Green ten zuiden ervan, straalt de welvaart je tegemoet. Er zijn veel chique zaken en leegstand van enige omvang heb ik niet gezien. Het contrast met 15 jaar geleden, toen ik er voor het laatst was, is verbluffend. In het oosten van de stad (waar vroeger de havens waren) valt vooral de sublieme, moderne architectuur op. Aan de noordkant van de Liffey staat het hierboven afgebeelde Convention Centre, een bedenksel van Kevin Roche. Aan de overkant, op de zuidelijke oever heeft men rond het Grand Canal Dock een plan gerealiseerd van buitengewone allure, bestaande uit: flats, kantoorgebouwen en een verbijsterend mooi muziektheater, ontworpen door Daniel Libeskind.

Al dat fraais is kortgeleden gerealiseerd; het Convention Centre bijvoorbeeld kwam in 2010 gereed. Toen was allang duidelijk dat de boel financieel volledig0901BZ Ieren 2 in het honderd aan het lopen was. Ook van de zijde van de regering deed men echter of er niets aan de hand was, om toch vooral te vermijden dat het mooie dock development project halverwege zou blijven steken. In het geciteerde boek van Carswell is na te lezen hoe dat ging. Toen de bom eenmaal gebarsten was had het weinig zin meer de werkzaamheden te staken, toen waren ze grotendeels voltooid. Hoe rendabel die prachtige gebouwen zijn hoef je eigenlijk niet te vragen. Volgens een door mij geraadpleegde, betrouwbare bron (taxichauffeur) staan ze grotendeels leeg. Maar van buiten zie je daar niets van.

En, ik moet zeggen, ook in de rest van de stad zie je niet zo heel veel uiterlijke kenmerken van verval. Natuurlijk, als je vanaf het Convention Centre in noordwestelijke richting loopt kom je al gauw in arbeiderswijken terecht waar de welvaart, ik zal maar zeggen, niet van afstraalt. Maar erger dan vergelijkbare buurten in Engelse steden ziet het er niet uit. Duidelijke sporen van verval kwam ik alleen tegen bij een wandeling in westelijke richting langs de South Circular Road, vooral net voor Rialto Bridge. Zie het plaatje hiernaast, maar van dat gebied kreeg ik dan weer de indruk dat het al veel langer zieltogend is. Nu zal er alleen nog minder mogelijkheid zijn er iets aan te gaan doen.

Het geheel overziend denk ik dat de Ieren er opmerkelijk snel weer bovenop zullen komen. Nou ja, dat wekt misschien iets teveel de suggestie dat ze blaken van zelfvertrouwen, en dat is ook weer niet zo. Het is meer zo dat er sprake is van een zekere onverstoorbaarheid. De Ieren reageren op de economische vooruitzichten net als op het weer. De weersvoorspelling voor Dublin kent (enkele uitzonderingen daargelaten) twee varianten: regen of hevige regen. Toch zie je niemand met een regenjas lopen. Ik geloof niet dat er een wet is die het dragen ervan verbiedt, maar ze zijn er gewoon niet. Het voordeel van zo’n weersvoorspelling is dat het vaak een beetje meevalt en dan is het tijd voor de tevreden vaststelling: ‘fine weather, ehh’.

Bij terugkomst in ons land las ik in de krant dat de economie van Ierland heel voorzichtig weer aan het groeien is.

* Simon Carswell, Anglo Republic, 2011 Penguin Ireland
 
*****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2011 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Poolshoogte nemen in Dublin Frits Hoorweg
0901BZ Ieren 1
Iedereen heeft het nu over de Grieken, maar hoe zit het toch met Ierland? Dat land raakte als eerste in Europa aan lager wal, vooral door het fiasco met de Anglo Irish Bank. Roekeloos speculeren op voortgaande groei (in waarde) van de onroerend goed sector leidde tot haar ondergang. Toen ze op de rand van de afgrond balanceerde nam de Ierse regering alle verplichtingen over om haar val te voorkomen. In april 2011 werden de kosten van deze ruimhartigheid geraamd op 29,3 tot 34,3 miljard euro; een momentopname, misschien loopt de rekening nog wel op *. Daardoor raakte de Ierse staat zelf in de problemen en moest hij om hulp vragen.

Zonder veel morren gingen de Ieren akkoord met de door de internationale organisaties als het IMF en de Europese Bank (en hulpvaardige buurlanden) opgelegde bezuinigingsmaatregelen. Hun ongenoegen reageerden ze, zoals dat hoort, af op de eeuwige regeringspartij Fianna Fáil; die werd bij de verkiezingen bijna weggevaagd. En vervolgens hebben ze de schouders eronder gezet, maar houden ze dat vol? De kranten staan bol van berichten over kaalslag hier en daar en over een braindrain. (Emigreren, permanent of tijdelijk, is namelijk altijd een optie voor de Ierse jongeling; overal in de wereld woont wel familie die voor tijdelijk onderdak en een introductie kan zorgen.) Het enige positieve dat de Irish Times de laatste tijd wist te melden is dat de landbouw aan een opmerkelijke comeback bezig is.

Als zelfbenoemd onderzoeker namens het Nederlandse volk besloot ik persoonlijk poolshoogte te gaan nemen in de hoofdstad Dublin, te voet natuurlijk. In het centrum van de stad, het gebied rond O’Connell Street ten noorden van de Liffey en het gebied rond St. Stephen’s Green ten zuiden ervan, straalt de welvaart je tegemoet. Er zijn veel chique zaken en leegstand van enige omvang heb ik niet gezien. Het contrast met 15 jaar geleden, toen ik er voor het laatst was, is verbluffend. In het oosten van de stad (waar vroeger de havens waren) valt vooral de sublieme, moderne architectuur op. Aan de noordkant van de Liffey staat het hierboven afgebeelde Convention Centre, een bedenksel van Kevin Roche. Aan de overkant, op de zuidelijke oever heeft men rond het Grand Canal Dock een plan gerealiseerd van buitengewone allure, bestaande uit: flats, kantoorgebouwen en een verbijsterend mooi muziektheater, ontworpen door Daniel Libeskind.

Al dat fraais is kortgeleden gerealiseerd; het Convention Centre bijvoorbeeld kwam in 2010 gereed. Toen was allang duidelijk dat de boel financieel volledig0901BZ Ieren 2 in het honderd aan het lopen was. Ook van de zijde van de regering deed men echter of er niets aan de hand was, om toch vooral te vermijden dat het mooie dock development project halverwege zou blijven steken. In het geciteerde boek van Carswell is na te lezen hoe dat ging. Toen de bom eenmaal gebarsten was had het weinig zin meer de werkzaamheden te staken, toen waren ze grotendeels voltooid. Hoe rendabel die prachtige gebouwen zijn hoef je eigenlijk niet te vragen. Volgens een door mij geraadpleegde, betrouwbare bron (taxichauffeur) staan ze grotendeels leeg. Maar van buiten zie je daar niets van.

En, ik moet zeggen, ook in de rest van de stad zie je niet zo heel veel uiterlijke kenmerken van verval. Natuurlijk, als je vanaf het Convention Centre in noordwestelijke richting loopt kom je al gauw in arbeiderswijken terecht waar de welvaart, ik zal maar zeggen, niet van afstraalt. Maar erger dan vergelijkbare buurten in Engelse steden ziet het er niet uit. Duidelijke sporen van verval kwam ik alleen tegen bij een wandeling in westelijke richting langs de South Circular Road, vooral net voor Rialto Bridge. Zie het plaatje hiernaast, maar van dat gebied kreeg ik dan weer de indruk dat het al veel langer zieltogend is. Nu zal er alleen nog minder mogelijkheid zijn er iets aan te gaan doen.

Het geheel overziend denk ik dat de Ieren er opmerkelijk snel weer bovenop zullen komen. Nou ja, dat wekt misschien iets teveel de suggestie dat ze blaken van zelfvertrouwen, en dat is ook weer niet zo. Het is meer zo dat er sprake is van een zekere onverstoorbaarheid. De Ieren reageren op de economische vooruitzichten net als op het weer. De weersvoorspelling voor Dublin kent (enkele uitzonderingen daargelaten) twee varianten: regen of hevige regen. Toch zie je niemand met een regenjas lopen. Ik geloof niet dat er een wet is die het dragen ervan verbiedt, maar ze zijn er gewoon niet. Het voordeel van zo’n weersvoorspelling is dat het vaak een beetje meevalt en dan is het tijd voor de tevreden vaststelling: ‘fine weather, ehh’.

Bij terugkomst in ons land las ik in de krant dat de economie van Ierland heel voorzichtig weer aan het groeien is.

* Simon Carswell, Anglo Republic, 2011 Penguin Ireland
 
*****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2011 Frits Hoorweg
powered by CJ2