archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Het verdriet van Leiden Frits Hoorweg

0814BZ Meelfabriek1
Ik was op stap met H. Ja, B en R waren er ook bij, maar ik vermeld H in het bijzonder omdat hij de gewoonte heeft er dingen uit te flappen die tot interessante consequenties kunnen leiden. Je zou ook kunnen zeggen: hij grossiert in meninkjes en observaties die vooral dienen om de conversatie gaande te houden, maar die in een bepaalde context ineens een zekere urgentie kunnen krijgen.

We liepen langs industriële monumenten in Leiden. Het begon direct goed bij de eerste de beste bezienswaardigheid, een oude garage van Van Gend&Loos. ‘Dit mag weleens geschilderd worden,’ riep H, waarna hij het bijna aan de stok kreeg met iemand die voor de deur stond, naar weldra bleek de eigenaar van het pand. Deze wees hem op allerlei plekken waar groot onderhoud van node was.
‘Alles ligt klaar, ik kan zo beginnen!’ zei hij, op een toon waaruit bleek dat hij sympathie van ons verwachtte en geen kritiek. Even was ik bang dat H niet zou kunnen nalaten te vragen: ‘Waarom doe je dat dan niet?’ Maar hij hield zich voor de verandering in en er ontwikkelde zich zowaar een genoeglijke conversatie, terwijl mevrouw ons van boven de garage, daar woonde het echtpaar, vriendelijk toelachte. Leerzaam werd het zelfs toen hij ons erop wees dat de garage oorspronkelijk voor paard-en-wagens had gediend, iets dat niet in ons gidsje stond. Later had men de ingang uit moeten graven voor diepladers. ‘Kijk maar, je ziet dat nog.’

De volgende hit was de kerk van de parochie van O.L.V. Hemelvaart en St. Joseph (wie bedenkt zo’n naam?). Geen industrieel monument natuurlijk, maar interessant genoeg om toch vermeld te worden in de beschrijving die wij volgden. Daar bleek een winkel aan vast te zitten waar heiligenbeeldjes en andere snuisterijen werden verkocht. ‘Ik koop hier alleen iets als ze beeldjes hebben van iemand die accordeon speelt,’ riep H uitdagend. Een onzinnige opmerking natuurlijk, waarmee enerzijds minachting voor heiligenbeeldjes tot uitdrukking werd gebracht en anderzijds werd gerefereerd aan het feit dat zijn vrouw iets heeft met accordeons, soms speelt zij er zelfs op. Zoiets kun je makkelijk zeggen, zal hij gedacht hebben, maar boontje kwam om zijn loontje: er waren inderdaad poppetjes met een accordeon. En dus verliet hij later € 4,50 armer de0814BZ Meelfabriek2 kerk, met poppetje, ook dat nog. Want ja, een man een man, een woord een woord.

We waren bij het station gestart en liepen via de Rijnsburgersingel, Maresingel en Herensingel aan de Noordoostelijke kant om de binnenstad heen. Tot we bij het meest oostelijke punt waren, daar zouden we de stad inlopen. Op die plek vergaapten we ons aan wat in zekere zin het hoogtepunt van de wandeling was: De Sleutels, een reusachtig verlaten fabriekscomplex, voorheen meelfabriek. ‘Nieuwe bestemming in zicht,’ stond er parmantig boven het betreffende hoofdstuk van ons gidsje, maar aangezien dat uit 2002 dateert moet gevreesd worden dat die nieuwe bestemming inmiddels achter de horizon verdwenen is. H weer aan het woord: ‘Ja, dat zal wel een plan met studentenhuisvesting en/of eenheden voor kunstenaars zijn geweest, maar om dit te vullen heb je daar dan wel heel wat van nodig.’
Er zijn natuurlijk gekkere dingen vertoond, maar misschien is er inderdaad van enige overmoed sprake geweest bij het aanmelden van dit complex voor de monumentenlijst, in de hoop dat zich wel een bestemming (en financier) aan zou dienen. Toen wij de wandeling liepen hadden ze het nog aan kunnen melden voor het Nationaal Historisch Museum, maar inmiddels lijkt dat al elders onderdak te hebben gevonden.

De wandeling voerde ons vervolgens nog langs diverse objecten in de stad waarvoor het blijkbaar wel was gelukt een goede gebruiker te vinden. Het beeld van die reusachtige kolossen die daar maar staan te staan bleef echter hangen; mooi van lelijkheid, dat wel.

Volgens een informant in Leiden, die anoniem wenst te blijven, blijft men bij de gemeente hardnekkig geloven in die nieuwe bestemming.
 
****************************************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Jan Hoorweg, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Gábor Budavári, Michiel van der Mast, Maeve van der Steen, Willem Minderhout, Barbara Muller, Joop Quint, Gerda-Joke Zwart, Michiel Hoorweg, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Peter Schröder, Carlo van Praag, Rob Kieft, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg, Tom Duijkers en Ruud Klein.


© 2011 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Het verdriet van Leiden Frits Hoorweg
0814BZ Meelfabriek1
Ik was op stap met H. Ja, B en R waren er ook bij, maar ik vermeld H in het bijzonder omdat hij de gewoonte heeft er dingen uit te flappen die tot interessante consequenties kunnen leiden. Je zou ook kunnen zeggen: hij grossiert in meninkjes en observaties die vooral dienen om de conversatie gaande te houden, maar die in een bepaalde context ineens een zekere urgentie kunnen krijgen.

We liepen langs industriële monumenten in Leiden. Het begon direct goed bij de eerste de beste bezienswaardigheid, een oude garage van Van Gend&Loos. ‘Dit mag weleens geschilderd worden,’ riep H, waarna hij het bijna aan de stok kreeg met iemand die voor de deur stond, naar weldra bleek de eigenaar van het pand. Deze wees hem op allerlei plekken waar groot onderhoud van node was.
‘Alles ligt klaar, ik kan zo beginnen!’ zei hij, op een toon waaruit bleek dat hij sympathie van ons verwachtte en geen kritiek. Even was ik bang dat H niet zou kunnen nalaten te vragen: ‘Waarom doe je dat dan niet?’ Maar hij hield zich voor de verandering in en er ontwikkelde zich zowaar een genoeglijke conversatie, terwijl mevrouw ons van boven de garage, daar woonde het echtpaar, vriendelijk toelachte. Leerzaam werd het zelfs toen hij ons erop wees dat de garage oorspronkelijk voor paard-en-wagens had gediend, iets dat niet in ons gidsje stond. Later had men de ingang uit moeten graven voor diepladers. ‘Kijk maar, je ziet dat nog.’

De volgende hit was de kerk van de parochie van O.L.V. Hemelvaart en St. Joseph (wie bedenkt zo’n naam?). Geen industrieel monument natuurlijk, maar interessant genoeg om toch vermeld te worden in de beschrijving die wij volgden. Daar bleek een winkel aan vast te zitten waar heiligenbeeldjes en andere snuisterijen werden verkocht. ‘Ik koop hier alleen iets als ze beeldjes hebben van iemand die accordeon speelt,’ riep H uitdagend. Een onzinnige opmerking natuurlijk, waarmee enerzijds minachting voor heiligenbeeldjes tot uitdrukking werd gebracht en anderzijds werd gerefereerd aan het feit dat zijn vrouw iets heeft met accordeons, soms speelt zij er zelfs op. Zoiets kun je makkelijk zeggen, zal hij gedacht hebben, maar boontje kwam om zijn loontje: er waren inderdaad poppetjes met een accordeon. En dus verliet hij later € 4,50 armer de0814BZ Meelfabriek2 kerk, met poppetje, ook dat nog. Want ja, een man een man, een woord een woord.

We waren bij het station gestart en liepen via de Rijnsburgersingel, Maresingel en Herensingel aan de Noordoostelijke kant om de binnenstad heen. Tot we bij het meest oostelijke punt waren, daar zouden we de stad inlopen. Op die plek vergaapten we ons aan wat in zekere zin het hoogtepunt van de wandeling was: De Sleutels, een reusachtig verlaten fabriekscomplex, voorheen meelfabriek. ‘Nieuwe bestemming in zicht,’ stond er parmantig boven het betreffende hoofdstuk van ons gidsje, maar aangezien dat uit 2002 dateert moet gevreesd worden dat die nieuwe bestemming inmiddels achter de horizon verdwenen is. H weer aan het woord: ‘Ja, dat zal wel een plan met studentenhuisvesting en/of eenheden voor kunstenaars zijn geweest, maar om dit te vullen heb je daar dan wel heel wat van nodig.’
Er zijn natuurlijk gekkere dingen vertoond, maar misschien is er inderdaad van enige overmoed sprake geweest bij het aanmelden van dit complex voor de monumentenlijst, in de hoop dat zich wel een bestemming (en financier) aan zou dienen. Toen wij de wandeling liepen hadden ze het nog aan kunnen melden voor het Nationaal Historisch Museum, maar inmiddels lijkt dat al elders onderdak te hebben gevonden.

De wandeling voerde ons vervolgens nog langs diverse objecten in de stad waarvoor het blijkbaar wel was gelukt een goede gebruiker te vinden. Het beeld van die reusachtige kolossen die daar maar staan te staan bleef echter hangen; mooi van lelijkheid, dat wel.

Volgens een informant in Leiden, die anoniem wenst te blijven, blijft men bij de gemeente hardnekkig geloven in die nieuwe bestemming.
 
****************************************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Jan Hoorweg, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Gábor Budavári, Michiel van der Mast, Maeve van der Steen, Willem Minderhout, Barbara Muller, Joop Quint, Gerda-Joke Zwart, Michiel Hoorweg, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Peter Schröder, Carlo van Praag, Rob Kieft, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg, Tom Duijkers en Ruud Klein.
© 2011 Frits Hoorweg
powered by CJ2