Ik kan me als trouw lezer en trouweloze schrijver niet heugen eerder iets over de geschiedenis van De Leunstoel in beeld te hebben gezien. Waarom is dan nu pas, we schrijven notabene de 7^e jaargang, een van de vindingrijke illustratoren op het idee gekomen een cruciaal moment uit de geschiedenis van De Leunstoel of beter gezegd uit mijn geschiedenis met De Leunstoel, zo bondig op papier te zetten? En hoe kan het zijn dat de altijd zo alerte redactie toch zo weinig historisch besef aan de dag heeft gelegd en niet eerder de opdracht tot grafische geschiedschrijving verstrekte? Want laten we niet al te bescheiden zijn: het was van meet af aan duidelijk dat De Leunstoel een vrolijke toekomst tegemoet zou gaan.

Natuurlijk, dat vergt een lange adem en een sterke maag ook nog. Maar zo gaat dat nu eenmaal en wie daar geen rekening mee houdt is net zo stom bezig als een jonge ondernemer die eerst een dikke auto koopt en daarna op zoek gaat naar klanten. Gelukkig is de redactie op dit gedrag nooit te betrappen geweest. Ze moeten dus hebben geweten dat het allemaal goed zou aflopen, maar dan weet je ook dat vroeg of laat op de hele onderneming wordt teruggekeken. En een beetje proactieve redactie zou dus eerder dan tijdens de 7^e jaargang al iets van de historie hebben laten vastleggen. Maar goed, dit terzijde.

Wanneer was die vergadering ook al weer? Ik had daar eigenlijk best naar toe kunnen gaan, maar waarom heb ik die dan laten lopen? Altijd meer vragen dan antwoorden, iets wat ik als puber een mooie levenshouding vond, maar nu wordt het toch langzamerhand tijd eens met antwoorden te komen. Ik had in ieder geval die donatie even kunnen overmaken.

Want zie intussen die paar nijvere koplopers naar vage verten snellen. Het moet even doorpakken geweest zijn zoals dat tegenwoordig heet en het was misschien best heftig die vergadering, maar ze hebben gedaan wat ze moesten doen en ze zijn al bijna zover, dat ze van het uitzicht kunnen genieten. En dat is knap want ze hebben geen kaarten bij zich, wat overigens, zoals ik als ervaren wandelaar weet, een verademing kan zijn, want het houdt verschrikkelijk op als je met 5 man de weg kwijt bent en alle vijf weten op zo’n kaart iets anders te zien dan de anderen. Dan kan je beter verdwalen en omdat de wereld toch zo klein is tegenwoordig, hoeft dat nooit lang te duren. Nee, ze gaan er iets moois van maken, die koplopers.

Toch lijkt het wel of één van de aanwezigen straks niet van het uitzicht kan gaan genieten, sterker nog, hij ligt op zijn rug. Doodop? Daarvoor lijkt de helling niet steil genoeg. Verstuikte enkel? Het terrein ziet er goed uit: geen oneffenheden, opstekende stenen en zeker geen valkuilen.

Wat is er dan misgegaan? Een slechte voorbereiding, weet ik. Niet vergaderd en niet meegedacht over de toekomst van De Leunstoel. Zelfs even gedacht, waarom zou ik gaan betalen om te kunnen schrijven? En niet gedacht, dat je om te voetballen bij een modale dorpsclub meer dan het dubbele kwijt bent dan om te schrijven bij een internettijdschrift als De Leunstoel. En wat is er mooier dan een bijdrage te leveren aan een Genootschap? Mijn donatie is inmiddels overgemaakt.

Dank zij Eefje, want die kwam die ene loper te hulp.

 

****************************