Hier om de hoek, bij het restaurant Maris Piper zou je denken. Genoemd naar een aardappel Maris Piper die veel in Engeland wordt geteeld. Maar denk maar niet dat daar flinke borden aardappelen geserveerd worden. Wel kaviaar, en dan héél kleine bordjes – ja ik ben er een keer geweest, het was vooral duur en weinig. Lekker ook wel hoor. Net zo’n soort ervaring als gisteravond, toen ik me had laten verleiden door Petra Possel, die in de NRC zo eetlustopwekkend schrijft over Amsterdamse restaurants. Een aanrader deze, volgens haar.

Heel druk was het, alleen maar nette mensen natuurlijk, en het was heel gezellig zitten daar in de Utrechtsestraat in Amsterdam. Charmante obers ook, en een wijnkaart om van te watertanden. Helaas waren van die lange lijsten dure wijnen maar twee rode en twee witte wijnen per glas te bestellen. Halve flessen, nooit van gehoord. 

De voorgerechtjes waren zoals gewoonlijk subliem, de net niet rauwe, lauwe oesters in champagnesaus waren subtiel zilt, verrukkelijk. En wat dacht je van rundermerg op toast, waar krijg je zoiets? Daar dus, werkelijk heerlijk. 

Het stukje lamsvlees dat daarna kwam was wat aan de rode kant en behoorlijk zout, en behalve het minuscule plukje – overigens heerlijke – spinazie lag er verder weinig op het bord. Het bord van mijn tafelgenote zag er nog bescheidener uit, er lag een stukje tarbot op met een schuimige saus eroverheen – ben ik een zeur dat ik € 38 wat veel vind voor zoiets? Gelukkig was er knapperig brood met fijne boter, dat zijn de dingen waarvoor ik naar een restaurant kom.

Geen aardappels. Terwijl wij dol zijn op de aardappel. Wij willen aardappels!

Het aardappeloproer in 1917 ontstond niet alleen omdat er sowieso te weinig te eten was, maar vooral omdat de Amsterdamse huisvrouwen aardappels eisten. De Jordanese vrouwen probeerden de schuit met aardappels te plunderen die klaarlagen voor het leger. 

Met alle gevolgen van dien.

Omdat het langzaam maar zeker toch ietsje warmer wordt, maken we een aardappelsalade. Normaal heb ik daar geen recept voor nodig, je roert door plakjes versgekookte aardappel mayonaise, azijn, olie en alle smaakmakers die je vindt passen: mosterd, peper en wat niet al en ‘Bob’s your uncle’, zoals de Engelsen zeggen. Maar in het aardige boek: ‘De aardappel’ van Alma Huisken (gescoord voor € 1,- bij de tweedehands boekwinkel naast Maris Piper) vond ik nog heel veel originele recepten voor aardappelsla, aardappelpuree en talloze andere aardappelrecepten, onbekende en klassiekers, zoals Gratin Dauphinois en Janssons Frestelse (deze ook in de Leunstoel te vinden). Plus veel informatie over de vele soorten aardappels die we hebben. Een heel simpele frisse aardappelsalade is deze:

1 kilo vaste aardappels, goede kwaliteit – bijvoorbeeld Opperdoes, Nicola, Charlotte of Roseval

een scheut witte wijn

voor de dressing

1 wijnglas olie

witte wijnazijn

veel verse tuinkruiden, maar niet meer dan twee soorten, fijngehakt

zeezout, vers gemalen peper

Kies voor dille als je er vis bij eet. Peterselie, bieslook en kervel zijn altijd goed, dragon heeft een apart aroma dat goed past bij kip en eieren. 

Kook de aardappels in de schil in ongezouten water en pel ze snel door ze aan een vork te prikken en met een scherp mesje de schillen er in zo lang mogelijke lapjes af te halen.

Snijd in dikke plakken, leg in een schaal en sprenkel de witte wijn erover. Schep dan 

de groene kruiden er luchtig doorheen en giet de dressing erover. Bestrooien met zout en peper.

Lauwwarm serveren bij een stukje vis of kip of zomaar, met een glas Riesling of Pinot Grigio.

De salade kan uitgebreid worden met olijven, ansjovis en kappertjes. 

Maar met alleen die geurige groene kruiden smaakt het compleet genoeg.

Alma Huisken, De aardappel. Alles over de pieper. Met vele recepten.