Sea bass is great wrapped in foil

With a coating of butter and oil.

A few herbs to savour


Will add to its flavour


As it bakes while your vegetables boil. 


Hierbij dient opgemerkt, dat ‘to bake’ gaarmaken in de oven betekent.

John Mole komt verder helemaal niet terug op de heek in zijn visgedichten, hij vond het gewoon een leuk zinnetje te gebruiken dat op ‘what the heck’ lijkt. Engelsen zijn dol op dit soort kreten, kijk de koppen van de tabloids er maar op na.

Heerlijk zo’n eenvoudig receptje zonder tijden en hoeveelheden erbij en duidelijk genoeg toch?

Onder het motto ‘Rhyming Recipees’ heeft Supermarkt Morrison drie dichters gevraagd recepten op rijm te maken en dit was er een van.

Volgt nu mijn rijmend recept, wel degelijk met heek.

voor vier personen een pondje filet

van heerlijke witvis uit de zee

heek dus, van aardappels ook een pond

snijd die in plakjes, niet te dik, wel rond

kook de plakjes een minuut of twee

en bedek er de ingevette bodem mee

van een schaal voor in de oven

die verwarmd wordt, onder en boven,

op stand 6, zo’n 200 graden.

nu gaan we de schaal verder laden

boter, de vis, zout en peper erop

en weer wat aardappelschijfjes on top

nu weer boter en een drupje olie

dan bedekken met deksel of folie

dit geheel een kwartier laten bakken

dan peterselie en knoflook fijnhakken

mengen met kruim van twee sneetjes brood

strooi dit over filet of moot

giet wat van de boter van onderin de schaal

bovenop het nu halfgare maal

zet de schotel nu zonder deksel in de oven

om nog een kwartiertje verder te stoven

dat is te zeggen, om te gratineren

knapperig bruin is wat we proberen

dat gaat zeker lukken, danzij Rick Stein

dus laten we deze charmeur dankbaar zijn!

Goed, ik had wat meer woorden nodig dan John Mole, maar dit was dan ook echt een recept. Uit het boek ‘Rick Stein’s taste of the sea’.

Nu het beloofde verslag van mijn bezoek aan een restaurant van het betere soort naar aanleiding van de restaurantweek. In mijn geval was het uitverkoren restaurant het gerenommeerde ‘Van Vlaanderen’ aan de Weteringschans in Amsterdam. Slechts € 25 voor een menu, niet veel voor een restaurant waar de gemiddelde menuprijs € 42,50 is. Er moet wel worden gegeten wat de pot schaft, voor mij geen probleem, zelfs wel zo rustig!

Het voorgerecht zag er sprookjesachtig uit, als een feestdessert met bosvruchtjes. Die mooie kleur kwam van de rondjes rode biet, die aangenaam zuur waren en een goed tegenwicht gaven aan de zalmtartaar en de mierikswortelmousse, die erg romig was.

De twee soorten bruin brood, waarvan één een soort Brabants rog, waren daar erg lekker bij, al miste ik gedurende de avond een stukje gewoon stokbrood om m'n bordje mee schoon te eten.

Er kon nog ravioli – één raviolo – met paddestoelen voor tussendoor besteld worden – met supplement natuurlijk – maar ik was op stap met twee bescheiden eters dus ik hield me in.

Des te beter smaakte het hoofdgerecht: een biefstukachtig, zeer smaakvol stukje rundvlees met jus. Ja ik weet dat het in de horeca ‘saus’ heet, maar ik prefefeer het woord jus, als het jus is. Daarnaast onder andere een zwezerik-kroketje, dat meteen het hoogtepunt van de maaltijd was. Verrukkelijk zacht van binnen en knapperig van buiten. En zwezerik kom je niet dagelijks tegen, kortom typisch iets om in een restaurant te krijgen, veel te ingewikkeld om zelf te maken.

 

De pomme de terre Dauphine – niet te verwarren met Gratin Dauphinois – was ook een verrassing, je ziet het niet vaak meer, zo’n aardappel-oliebolletje. (Ook een heel gedoe om te maken, aardappelpuree mengen met soesdeeg en dan eetlepelgewijs frituren, dus beter om gewoon op je bord te krijgen.)

Het dessert bestond inderdaad uit rood fruit, en ijs tussen elegante wafeltjes, en nog wat, maar ik zat inmiddels aan de Black Muscat dus ik ben verdere details helaas vergeten.

Black Muscat is een Amerikaanse dessertwijn van de gelijknamige druif, die eigenlijk wat te likeurachtig is, maar wel heel geurig, heel bijzonder. Om met mate van te nippen.

De rode Catalaanse huiswijn was prima en niet duur. Een aanrader, die restaurantweek, wanneer de volgende weer is weet ik niet, maar houd de media in de gaten. Zodra het kan, zo’n drie weken van te voren, reserveren. De betere tenten zijn binnen een halve dag volgeboekt.

www.restaurantweek.nl

meer gedichten: