archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Eén zielig sneeuwklokje Theo Capel

0610BZ Sneeuwklokje
Op zondag 1 maart werd ik wakker met de radio die me wist te vertellen dat de lente was aangebroken. De meteorologische of klimatologische lente weliswaar. Op de echte lente moesten we nog even wachten. Daarna kwam er een mevrouw die ons allemaal uitnodigde naar Bakkum te komen, waar grote velden sneeuwklokjes in bloei stonden. En niet één soort was er te zien, maar vele. De kenner weet zelfs wel 75 soorten te onderscheiden. Zoveel waren er in Bakkum nou ook weer niet.

Ik ken Bakkum alleen maar van een grote camping die vooral bij volkse Amsterdammers in trek is. De laatste tijd zouden ook de betere standen zich er wagen, maar ik wacht nog even. Het trekt me niet echt. En hoe zou het met de sneeuwklokjes in de eigen tuin zijn? Ver Noord-Holland intrekken om iets te bewonderen wat ook in de eigen tuin moest staan, was overdreven.

De sneeuwklokjes in mijn tuin vielen tegen. Eén zielig klokje was er te zien. Nou ja, drie of vier misschien, maar echt niet meer. In mijn vorige tuin stonden ze bij bosjes en hier wil er maar niks van komen. Aan de grond ligt het niet, want met de nodige afgunst zag ik op een andere tuin in ons complex hele volksstammen klokjes staan.
Het advies is om sneeuwklokjes bloeiend te planten en niet als bolletjes. Ik wist de neiging om een paar pollen uit te graven te onderdrukken.
Een ander verhaal is dat je sneeuwklokjes de tijd moet geven om aan te slaan. Ik moet het nog zien. Hopelijk doet de sneeuwroem (chionodoxa), die ik op dezelfde plaats in de grond stopte, het beter.

Thuis leerde ik altijd 'wat in huis is, kan niet weg zijn'. Het is een aansporing om te blijven zoeken naar zaken die je kwijt bent. Soms heeft dat succes. Ik vond zo het etiket van de rode tulpen terug die in de herfst de grond in gingen. Ik blijk een familielid van 'Roodkapje' te hebben geplant. 'Ali Baba' heet deze soort, die tot de tulpen greiggii behoort. Het klinkt sprookjesachtig. Over het blad ben ik minder enthousiast. Het is dofgroen met donkerbruine strepen. Volgens verkooppraatjes moet ik dat juist mooi vinden. De bloemen zijn in ieder geval fors en knalrood. Daar is het allemaal om begonnen. De tulpen verheffen zich langzaam maar zeker uit de aarde en nu zijn ook de neuzen van de hyacinten tevoorschijn gekomen. Het wachten is nog op de blauwe druifjes en natuurlijk is het de vraag of de bloeitijd0610BZ Bronbeek zo op elkaar is afgestemd dat ik echt een nagebootste wimpel in onze driekleur ga zien.

In een oude aflevering van Onze Eigen Tuin zag ik dat ze in De Keukenhof met het spelen met kleuren nog een stapje verder waren gegaan. Voor de mensheid is het misschien wel een grote stap, in ieder geval voor de tuinliefhebbers. Het hoofd van Pippi Langkous was in een mozaïek van tulpen geplant. Voor de uitstaande vlechtjes van dit irritante meisje had men uiteraard een oranje soort gebruikt. De contouren van het gezicht en het haar waren met blauwe druifjes aangegeven. Vooral als je net als Pippi in een boom klom, toonde de afbeelding heel goed. Tommy en Annika volgen misschien nog.

Puristen hebben iets tegen de drift om met bolgewassen of perkplantjes al dan niet realistische schilderingen te verzinnen. Een guirlande van begonia's, onderbroken door afrikaantjes en geaccentueerd met leeuwenbekjes is voor sommigen een uiting van weerzinwekkende wansmaak. Het valt voor dat slag mensen in dezelfde categorie als het gebruik van opgeplakte legpuzzels als schilderijen aan de wand van de woonkamer.

Ach, je kunt wel overal iets tegen hebben en als wansmaak je naar de keel grijpt moet je geen volkstuin willen. Het wordt voor mij ook weer tijd om aan perkplantjes te gaan denken. Dubbele vlijtige liesjes in lichtroze deden het afgelopen keer erg goed. Maar daarnaast kan het ook geen kwaad om weer eens een kweker van vaste planten her en der te bezoeken, bijvoorbeeld kwekerij 'Hof te Dieren' in de gelijknamige plaats. Ik wacht nog even tot het echt lente is en maak er dan een fietstochtje van vanuit Arnhem.

In Arnhem ben ik diverse malen de Velperweg op- en afgefietst. Dan kom je langs Bronbeek, het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen. Zichtbaar vanaf de weg zou daar in de tuin met hulp van perkplantjes in potjes dagelijks de datum worden uitgebeeld. Volgende keer beter opletten dus. Misschien moet ik zelf die paar zielige sneeuwklokjes in mijn tuin met nieuw zaaigoed aanvullen zodat ze volgend jaar als lentebode tezamen '1 maart' uitbeelden. De lente brengt frisse gedachten in het hoofd.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2009 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Eén zielig sneeuwklokje Theo Capel
0610BZ Sneeuwklokje
Op zondag 1 maart werd ik wakker met de radio die me wist te vertellen dat de lente was aangebroken. De meteorologische of klimatologische lente weliswaar. Op de echte lente moesten we nog even wachten. Daarna kwam er een mevrouw die ons allemaal uitnodigde naar Bakkum te komen, waar grote velden sneeuwklokjes in bloei stonden. En niet één soort was er te zien, maar vele. De kenner weet zelfs wel 75 soorten te onderscheiden. Zoveel waren er in Bakkum nou ook weer niet.

Ik ken Bakkum alleen maar van een grote camping die vooral bij volkse Amsterdammers in trek is. De laatste tijd zouden ook de betere standen zich er wagen, maar ik wacht nog even. Het trekt me niet echt. En hoe zou het met de sneeuwklokjes in de eigen tuin zijn? Ver Noord-Holland intrekken om iets te bewonderen wat ook in de eigen tuin moest staan, was overdreven.

De sneeuwklokjes in mijn tuin vielen tegen. Eén zielig klokje was er te zien. Nou ja, drie of vier misschien, maar echt niet meer. In mijn vorige tuin stonden ze bij bosjes en hier wil er maar niks van komen. Aan de grond ligt het niet, want met de nodige afgunst zag ik op een andere tuin in ons complex hele volksstammen klokjes staan.
Het advies is om sneeuwklokjes bloeiend te planten en niet als bolletjes. Ik wist de neiging om een paar pollen uit te graven te onderdrukken.
Een ander verhaal is dat je sneeuwklokjes de tijd moet geven om aan te slaan. Ik moet het nog zien. Hopelijk doet de sneeuwroem (chionodoxa), die ik op dezelfde plaats in de grond stopte, het beter.

Thuis leerde ik altijd 'wat in huis is, kan niet weg zijn'. Het is een aansporing om te blijven zoeken naar zaken die je kwijt bent. Soms heeft dat succes. Ik vond zo het etiket van de rode tulpen terug die in de herfst de grond in gingen. Ik blijk een familielid van 'Roodkapje' te hebben geplant. 'Ali Baba' heet deze soort, die tot de tulpen greiggii behoort. Het klinkt sprookjesachtig. Over het blad ben ik minder enthousiast. Het is dofgroen met donkerbruine strepen. Volgens verkooppraatjes moet ik dat juist mooi vinden. De bloemen zijn in ieder geval fors en knalrood. Daar is het allemaal om begonnen. De tulpen verheffen zich langzaam maar zeker uit de aarde en nu zijn ook de neuzen van de hyacinten tevoorschijn gekomen. Het wachten is nog op de blauwe druifjes en natuurlijk is het de vraag of de bloeitijd0610BZ Bronbeek zo op elkaar is afgestemd dat ik echt een nagebootste wimpel in onze driekleur ga zien.

In een oude aflevering van Onze Eigen Tuin zag ik dat ze in De Keukenhof met het spelen met kleuren nog een stapje verder waren gegaan. Voor de mensheid is het misschien wel een grote stap, in ieder geval voor de tuinliefhebbers. Het hoofd van Pippi Langkous was in een mozaïek van tulpen geplant. Voor de uitstaande vlechtjes van dit irritante meisje had men uiteraard een oranje soort gebruikt. De contouren van het gezicht en het haar waren met blauwe druifjes aangegeven. Vooral als je net als Pippi in een boom klom, toonde de afbeelding heel goed. Tommy en Annika volgen misschien nog.

Puristen hebben iets tegen de drift om met bolgewassen of perkplantjes al dan niet realistische schilderingen te verzinnen. Een guirlande van begonia's, onderbroken door afrikaantjes en geaccentueerd met leeuwenbekjes is voor sommigen een uiting van weerzinwekkende wansmaak. Het valt voor dat slag mensen in dezelfde categorie als het gebruik van opgeplakte legpuzzels als schilderijen aan de wand van de woonkamer.

Ach, je kunt wel overal iets tegen hebben en als wansmaak je naar de keel grijpt moet je geen volkstuin willen. Het wordt voor mij ook weer tijd om aan perkplantjes te gaan denken. Dubbele vlijtige liesjes in lichtroze deden het afgelopen keer erg goed. Maar daarnaast kan het ook geen kwaad om weer eens een kweker van vaste planten her en der te bezoeken, bijvoorbeeld kwekerij 'Hof te Dieren' in de gelijknamige plaats. Ik wacht nog even tot het echt lente is en maak er dan een fietstochtje van vanuit Arnhem.

In Arnhem ben ik diverse malen de Velperweg op- en afgefietst. Dan kom je langs Bronbeek, het Koninklijk Tehuis voor Oud-Militairen. Zichtbaar vanaf de weg zou daar in de tuin met hulp van perkplantjes in potjes dagelijks de datum worden uitgebeeld. Volgende keer beter opletten dus. Misschien moet ik zelf die paar zielige sneeuwklokjes in mijn tuin met nieuw zaaigoed aanvullen zodat ze volgend jaar als lentebode tezamen '1 maart' uitbeelden. De lente brengt frisse gedachten in het hoofd.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2009 Theo Capel
powered by CJ2