archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Ergens in België Theo Capel

0516BZ Tuin
Over België geen kwaad woord en helemaal niet omdat ik er net op een van die dagen was dat de kasteeltuin van Hex open stond voor het publiek. Er was eigenlijk maar één probleem en dat was de wegenkaart van Belgisch Limburg die thuis op de tafel achtergebleven was. Stel me een moeilijke vraag, bijvoorbeeld wat is de Latijnse naam van hertshooi en ik zeg 'hypericum'. Vraag me iets makkelijks, bijvoorbeeld de kaart van België en ik zeg 'vergeten'. Dat maakte het nog knap lastig om die tuin te vinden, ergens in de streek die men de Haspengouw noemt. Het helpt ook niet dat je er dicht tegen de taalgrens aanzit en er soms overheen en dan ontdekt dat Vlaamse dorpen en steden opeens ook over een Franse naam beschikken. De provincie Luik vindt anders dan de provincie Limburg het onnodig dubbele naamgeving op de richtingborden aan te geven. Vindt dan maar eens de juiste weg.

Bij ons zie je al snel grote borden die naar een evenement verwijzen en mensen met armbanden om en hesjes aan die je graag willen uitleggen of nog liever voorschrijven aan welke regels je moet houden. De Belg gaat meer uit van het persoonlijk initiatief en dankzij dat stond ik opeens op een groot weiland dat in een tijdelijk parkeerterrein was omgezet. Het eigenaardige was dat onderweg nauwelijks verkeer te zien was geweest en nu zag ik hier honderden auto's. De koeien van wie de wei was, waren bij elkaar gedreven in een apart hoekje en loeiden luid. Ik nam aan van verontwaardiging, tenzij het in België midden op de dag tijd is om te melken.

Het was een dag dat overal op het terrein kwekers met hun waar stonden en vooral rozenkwekers en uiteraard kon je vlierbessensap drinken en huisgemaakte rabarbertaart kopen. De tuin van Hex is zelf ook bekend om zijn rozenperken. Bij de toegang staat een enorm exemplaar van Paul's Himalayan Musk, een klimroos die maar groeit en groeit en groeit en zo gigantische afmetingen bereikt. Hij was ook op pot te koop en zag er zo zeer ongevaarlijk uit. Het aardige van tuinbezoek is, dat je kunt zien wat er kan gebeuren als je in onschuld en onwetendheid iets in de grond zet. Ik wacht nog even om deze Paul tegen mijn pergola te plaatsen.

Een van de aanwezige rozenkwekers had een poort geconstrueerd met misschien wel tien verschillende door elkaar groeiende rozen. Het riep hetzelfde enthousiasme op dat je bij restaurantbezoekers ziet als het grand dessert wordt geserveerd. En de rozenpoort was ook al meteen verkocht. Zou het een idee zijn voor mijn volkstuin? Laat ik eerst eens wachten wat de vier verschillende klimrozen die ik op de hoeken van mijn pergola heb geplant, laten zien. De Veilchenblau begint inmiddels de weg omhoog te vinden met kleine, paarsblauwe bloemen.

In zo'n kasteeltuin struikel je ook altijd over de geschoren hagen en bollen en andere vormen van buxus en taxus. In een grote tuin oogt dat altijd goed, maar in een kleine tuin geeft het snel een priegelig effect. Je moet van je tuin geen poppenhuis proberen te maken. En een volkstuin is van nature een kleine tuin.
Nu moet ik zeggen dat ik toch op de hoek van het pad en het gazon een stel buxusstruikjes bij elkaar heb gezet om die in elkaar te laten groeien en zo een trapezium te bereiken. Verder wil ik niet gaan en mocht ik op het idee komen een in vorm geknipte haas of kip van buxus in mijn tuin te willen hebben, dan hoop ik dat iemand me tegenhoudt.

Voorlopig heb ik het nog te druk om me aan rariteiten over te geven. De hertshooi staat prachtig in bloei. Maar waar is de ceanothus gebleven? En hoe komt het dat distels zo'n krachtige groei hebben? De meisjesogen (coreopsis) hebben het opgegeven en moeten dus worden vervangen. Zou ik me de kortlevende grandiflora in mijn handen hebben laten drukken in plaats van de overblijvende lanceolata? En dan is er het voortdurende drama van de goudenregen die nog het meest aan een naaktbloeiende jasmijn doet denken. Wat kan ik meer doen dan er een beetje naar staren? Gelukkig schijn je van hertshooi een drankje te kunnen maken dat moedeloosheid bestrijdt. En als alles tegenzit, kan ik gewoon nog een ander drankje uit de koelbox pakken. Een goede tuinier toont initiatief.
 
*******************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsiko.nl .


© 2008 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Ergens in België Theo Capel
0516BZ Tuin
Over België geen kwaad woord en helemaal niet omdat ik er net op een van die dagen was dat de kasteeltuin van Hex open stond voor het publiek. Er was eigenlijk maar één probleem en dat was de wegenkaart van Belgisch Limburg die thuis op de tafel achtergebleven was. Stel me een moeilijke vraag, bijvoorbeeld wat is de Latijnse naam van hertshooi en ik zeg 'hypericum'. Vraag me iets makkelijks, bijvoorbeeld de kaart van België en ik zeg 'vergeten'. Dat maakte het nog knap lastig om die tuin te vinden, ergens in de streek die men de Haspengouw noemt. Het helpt ook niet dat je er dicht tegen de taalgrens aanzit en er soms overheen en dan ontdekt dat Vlaamse dorpen en steden opeens ook over een Franse naam beschikken. De provincie Luik vindt anders dan de provincie Limburg het onnodig dubbele naamgeving op de richtingborden aan te geven. Vindt dan maar eens de juiste weg.

Bij ons zie je al snel grote borden die naar een evenement verwijzen en mensen met armbanden om en hesjes aan die je graag willen uitleggen of nog liever voorschrijven aan welke regels je moet houden. De Belg gaat meer uit van het persoonlijk initiatief en dankzij dat stond ik opeens op een groot weiland dat in een tijdelijk parkeerterrein was omgezet. Het eigenaardige was dat onderweg nauwelijks verkeer te zien was geweest en nu zag ik hier honderden auto's. De koeien van wie de wei was, waren bij elkaar gedreven in een apart hoekje en loeiden luid. Ik nam aan van verontwaardiging, tenzij het in België midden op de dag tijd is om te melken.

Het was een dag dat overal op het terrein kwekers met hun waar stonden en vooral rozenkwekers en uiteraard kon je vlierbessensap drinken en huisgemaakte rabarbertaart kopen. De tuin van Hex is zelf ook bekend om zijn rozenperken. Bij de toegang staat een enorm exemplaar van Paul's Himalayan Musk, een klimroos die maar groeit en groeit en groeit en zo gigantische afmetingen bereikt. Hij was ook op pot te koop en zag er zo zeer ongevaarlijk uit. Het aardige van tuinbezoek is, dat je kunt zien wat er kan gebeuren als je in onschuld en onwetendheid iets in de grond zet. Ik wacht nog even om deze Paul tegen mijn pergola te plaatsen.

Een van de aanwezige rozenkwekers had een poort geconstrueerd met misschien wel tien verschillende door elkaar groeiende rozen. Het riep hetzelfde enthousiasme op dat je bij restaurantbezoekers ziet als het grand dessert wordt geserveerd. En de rozenpoort was ook al meteen verkocht. Zou het een idee zijn voor mijn volkstuin? Laat ik eerst eens wachten wat de vier verschillende klimrozen die ik op de hoeken van mijn pergola heb geplant, laten zien. De Veilchenblau begint inmiddels de weg omhoog te vinden met kleine, paarsblauwe bloemen.

In zo'n kasteeltuin struikel je ook altijd over de geschoren hagen en bollen en andere vormen van buxus en taxus. In een grote tuin oogt dat altijd goed, maar in een kleine tuin geeft het snel een priegelig effect. Je moet van je tuin geen poppenhuis proberen te maken. En een volkstuin is van nature een kleine tuin.
Nu moet ik zeggen dat ik toch op de hoek van het pad en het gazon een stel buxusstruikjes bij elkaar heb gezet om die in elkaar te laten groeien en zo een trapezium te bereiken. Verder wil ik niet gaan en mocht ik op het idee komen een in vorm geknipte haas of kip van buxus in mijn tuin te willen hebben, dan hoop ik dat iemand me tegenhoudt.

Voorlopig heb ik het nog te druk om me aan rariteiten over te geven. De hertshooi staat prachtig in bloei. Maar waar is de ceanothus gebleven? En hoe komt het dat distels zo'n krachtige groei hebben? De meisjesogen (coreopsis) hebben het opgegeven en moeten dus worden vervangen. Zou ik me de kortlevende grandiflora in mijn handen hebben laten drukken in plaats van de overblijvende lanceolata? En dan is er het voortdurende drama van de goudenregen die nog het meest aan een naaktbloeiende jasmijn doet denken. Wat kan ik meer doen dan er een beetje naar staren? Gelukkig schijn je van hertshooi een drankje te kunnen maken dat moedeloosheid bestrijdt. En als alles tegenzit, kan ik gewoon nog een ander drankje uit de koelbox pakken. Een goede tuinier toont initiatief.
 
*******************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsiko.nl .
© 2008 Theo Capel
powered by CJ2