‘U moet wel een echte liefhebber zijn dat u helemaal uit Amsterdam voor wat bolletjes hier naar toe bent gekomen,’ zeiden ze bij bollenhandel Van Tubergen aan de Leidsevaart in Heemstede. Nu is dat geen wereldreis en bovendien ligt Heemstede op mijn forensenroute met de trein. Ik had zo gedacht onderweg een tussenstop te maken en met een kwartiertje heen en terug weer bij het station te zijn, vooral omdat de routeplanner op de computer fraai een kruisje vlak bij het station had getoond. Vanwege mijn bekendheid met de omgeving had me dat verbaasd. Ik zag alleen maar woonhuizen voor me op die hoogte, maar met internethandel weet je het nooit. Een gelikte website wekt de indruk van een wereldconcern en in werkelijkheid blijkt het dan een jongen met een computer op een zolderkamer te zijn. Maar in dit geval moesten er ook bollen op voorraad aanwezig zijn, anders had men niet kunnen zeggen dat ik ze ter plekke kon afhalen. En dan zou er toch ook wel minstens een bollenschuur moeten zijn.

 

Van Tubergen heeft als een van de weinigen Ipheion op zijn assortimentslijst staan, een bolletje waarnaar ik op de markt bij de bollenkraam al diverse malen vergeefs had gevraagd. 'Oude wijfjes' worden ze ook wel genoemd, een naam die bij de bollenboer een glimlach opriep in tegenstelling tot een frons bij de officiële naam, maar die verder dus tot niets leidde. Het internet gaf vervolgens uitkomst. De naam Van Tubergen wekte vertrouwen. Ooit was het een grote firma met eigen kwekerijen in Haarlem, Heemstede en Hillegom, met naar eigen zeggen het allergrootste assortiment bijzondere bol- en knolgewassen en vaste planten. De kwekerijen zijn verdwenen. In Haarlem is een nieuw stadswijkje verrezen langs dezelfde Leidsevaart die zoals de naam al aangeeft van Haarlem via Heemstede en andere dorpen naar Leiden loopt. Daar ergens onderweg moest de herrezen firma zich bevinden. Ze sturen hun handel graag per post naar je toe, maar omdat mijn bestelling zo onbeduidend was en het toch in wezen om de hoek was, dacht ik de bollen dus even af te halen.

 

De Leidsevaart is lang en van de aanwijzing op de computer bleek inderdaad niets te kloppen. Het was ver de andere kant op. De weg langs de vaart leidt er snel toe om de vele coupletten van het 'potje met vet' te gaan zingen. Hij loopt een flink stuk pal langs de spoordijk. Van bebouwing is daar geen sprake en de afstand tussen de huisnummers benadert zo snel het onbetamelijke. Je komt op zo'n wandeling na enige tijd op het punt dat teruggaan even vervelend is als doorlopen. Zou ik de oude wijfjes toch niet beter voor gezien kunnen laten? Het doorzettingsvermogen won. Zo hadden ze bij de firma toch gelijk dat ik een echte liefhebber was. Een mevrouw kwam met twee kleine bruine zakjes aan van het formaat waarin je vroeger je weekloon ontving. Ik wist wel dat het een bestelling van niks was, maar dat het om zoiets onbenulligs ging had ik me niet voorgesteld. Achtenveertig bolletjes Ipheion uniflorum Wisley Blue waren van mij en ook nog hetzelfde aantal Crocus chrysanthum 'Cream Beauty'. De grotere krokusbollen zaten bij elkaar in één zakje. Waarom de kleinere Ipheion over twee zakjes waren verdeeld, werd er niet bij verteld.

Ipheion is een laag plantje met groen loof en een steeltje met een klein, stervormig bloemetje. Twee maal drie bloemblaadjes geven een zespuntige ster. ‘Oude wijfjes’ is niet het eerste dat bij me opkomt. De bloemetjes doen eerder fris en vrolijk aan. De bloemkleur van de basisvorm uniflorum is een zeer onverzadigd blauw. De Wisley Blue is meer lila en daardoor sprekender. In mijn oude tuin had ik ze rond de stam van de kornoelje gezet en rond het vogelbadje dat daar was ingegraven. In mijn nieuwe (volks)tuin staat opnieuw een kornoelje (de witbloeiende cornus kousa) in het kader van mijn streven de successen uit mijn oude tuin weer op te roepen. De plaats voor de Ipheion lag dan ook eigenlijk al vast. Het zoeken naar een vogelbadje zal ook nog wel een keer gebeuren.

 

De Wisley Blue is slechts een van de variëteiten waarin Ipheion is te krijgen. Zo heb je ook nog een witte versie (Alberto Castelli) en een eveneens paarslila versie die Rolf Fiedler heet. De bloem daarvan heeft meer afgeronde dan puntige blaadjes. De naam, werd me verteld, wordt in de handel graag verbasterd tot ‘Adolf Hitler’. Er zullen vast echte oude wijfjes in ons land zijn die als ze dat horen meteen klaar staan voor een bestelling.

Dat er ook een gele versie bestaat, was me tot nu toe ontgaan. Die moet je dan ook zoeken onder de soortnaam Nothoscordum. Er schijnt onder plantkundigen een kleine strijd te heersen wat je Ipheion moet noemen of dus Nothoscordum. De gele versie heeft acht bloemblaadjes in plaats van zes. Hij was zeer moeilijk verkrijgbaar vertelden ze bij Van Tubergen. Moet dat de echte liefhebber kunnen tegenhouden? In het wild zouden ze in Peru zijn te vinden. Het zou een uitgebreide tussenstop op mijn forensenroute betekenen.

Als ik snel was, kon ik de bolletjes net nog planten, vertelde men. In de regen in mijn tuin scheurde ik de zakjes open. Het was alsof ik de kippen ging voeren. De bolletjes die de grootte van een pinknagel of nog eerder die van de kleine teen hadden, zaten verpakt in zaagsel. Met de snel invallende schemering als gevolg van de wintertijd leek het er even op dat ik alleen maar zaagsel had uitgestrooid, maar tussen de schilfers vond ik de bolletjes alsnog. Het is nu wachten op het voorjaar. Door de voortdurende regen de laatste tijd lijkt het overigens meer op schuilen totdat het voorjaar wordt.