archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Muziek in een verzorgingstehuis* Rob van Olphen

2218BS Muziek verz tehuis
Onze moeder zat in een verzorgingshuis waar ik vrijwilliger was. Af en toe nam ik oude spullen mee zoals een mattenklopper, wasbord, sunlight zeep, zeepklopper, houten koffiemolen, bonnen uit de oorlog, leesplankjes met aap, noot en mies enz. Met al die oude spullen kon je herinneringen terugbrengen en ieder zijn eigen verhaal laten vertellen 

Een echte topper was een antieke slingerkoffergrammofoon met oude plaatjes van Willy Derby, Louis Davids, Lou Bandy, Max van Praag, Johnny Jordaan, The Ramblers, Caruso, Jozef Schmidt ... Allemaal muziek van de jaren 30 en 40. De meeste bewoners zongen dan lustig mee. Helaas niet onze moeder, die reageerde dan met: doe die herrie alsjeblieft uit!

Iedere woensdagochtend als de bewoners tijdens het koffie-uurtje gezellig achter de koffie zaten, dan speelde mijn vriend Han Busstra gitaar en zongen we samen kinderversjes uit de goede oude tijd. Spontaan werd er door de bewoners meegezongen, sommigen wisten zich nog alle teksten te herinneren. Er waren bewoners bij waar je moeilijk een conversatie mee kon voeren en dan zag je dat ze tijdens het zingen weer de woorden wisten en weer even opfleurden.

Later, wegens personeelsgebrek, moesten wij alles zelf regelen. Bewoners naar de huiskamer brengen, met en zonder rollator, overal op letten dat er niet iets fout kon gaan en ze daarna weer terug naar hun kamer brengen.
Dat was een te grote verantwoordelijkheid voor ons, daarom moesten we er helaas mee stoppen. Maar ik moet nog vaak denken aan al die vrolijke meezingende gezichten.

Bij ons in de slagerij hadden we een medewerker, Chiel, die uit Scheveningen kwam: een harde werker met veel humor die ook heel mooi accordeon kon spelen.
Op zaterdagavond werden de salarissen uitbetaald en kregen ze ook een paar biertjes van onze vader. Chiel speelde dan soms een paar nummertjes op de accordeon en als hij een beetje aangeschoten was dan had hij een speciale act. Hij zette een stoel voor zich neer en tijdens het accordeon spelen boog hij over de accordeon heen en beet dan met zijn tanden in de houten rug leuning en tilde de stoel boven zijn hoofd op! Dat hield hij een paar minuten vol en liet de stoel daarna weer langzaam zakken.

Jaren later bij het ontruimen van ons ouderlijk huis kwam ik de stoel weer tegen. De tandafdrukken van het gebit van Chiel waren duidelijk zichtbaar.

----------

De tekening is van Han Busstra, jawel de gitarist!
© 2025 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Muziek in een verzorgingstehuis* Rob van Olphen
2218BS Muziek verz tehuis
Onze moeder zat in een verzorgingshuis waar ik vrijwilliger was. Af en toe nam ik oude spullen mee zoals een mattenklopper, wasbord, sunlight zeep, zeepklopper, houten koffiemolen, bonnen uit de oorlog, leesplankjes met aap, noot en mies enz. Met al die oude spullen kon je herinneringen terugbrengen en ieder zijn eigen verhaal laten vertellen 

Een echte topper was een antieke slingerkoffergrammofoon met oude plaatjes van Willy Derby, Louis Davids, Lou Bandy, Max van Praag, Johnny Jordaan, The Ramblers, Caruso, Jozef Schmidt ... Allemaal muziek van de jaren 30 en 40. De meeste bewoners zongen dan lustig mee. Helaas niet onze moeder, die reageerde dan met: doe die herrie alsjeblieft uit!

Iedere woensdagochtend als de bewoners tijdens het koffie-uurtje gezellig achter de koffie zaten, dan speelde mijn vriend Han Busstra gitaar en zongen we samen kinderversjes uit de goede oude tijd. Spontaan werd er door de bewoners meegezongen, sommigen wisten zich nog alle teksten te herinneren. Er waren bewoners bij waar je moeilijk een conversatie mee kon voeren en dan zag je dat ze tijdens het zingen weer de woorden wisten en weer even opfleurden.

Later, wegens personeelsgebrek, moesten wij alles zelf regelen. Bewoners naar de huiskamer brengen, met en zonder rollator, overal op letten dat er niet iets fout kon gaan en ze daarna weer terug naar hun kamer brengen.
Dat was een te grote verantwoordelijkheid voor ons, daarom moesten we er helaas mee stoppen. Maar ik moet nog vaak denken aan al die vrolijke meezingende gezichten.

Bij ons in de slagerij hadden we een medewerker, Chiel, die uit Scheveningen kwam: een harde werker met veel humor die ook heel mooi accordeon kon spelen.
Op zaterdagavond werden de salarissen uitbetaald en kregen ze ook een paar biertjes van onze vader. Chiel speelde dan soms een paar nummertjes op de accordeon en als hij een beetje aangeschoten was dan had hij een speciale act. Hij zette een stoel voor zich neer en tijdens het accordeon spelen boog hij over de accordeon heen en beet dan met zijn tanden in de houten rug leuning en tilde de stoel boven zijn hoofd op! Dat hield hij een paar minuten vol en liet de stoel daarna weer langzaam zakken.

Jaren later bij het ontruimen van ons ouderlijk huis kwam ik de stoel weer tegen. De tandafdrukken van het gebit van Chiel waren duidelijk zichtbaar.

----------

De tekening is van Han Busstra, jawel de gitarist!
© 2025 Rob van Olphen
powered by CJ2