 |
 Na ruim 40 jaar in een heerlijke eengezinswoning in Middelburg te hebben gewoond, met drie zoons, en waar we door de jaren heen talloze gasten hebben kunnen ontvangen, vonden mijn man en ik het een goed idee om een van-alle-gemakken-voorziene 50 plus flat te betrekken.
Ons huis was aan diverse verbeteringen toe en hoewel mijn man een vlijtige en handige doe-het-zelver was en ik een ervaren 'handlanger' bij zijn klussen, we hadden er niet zoveel zin meer in, het werd te veel en te groot. Bovendien begon de tuin ook een obstakel te vormen. Zodoende vielen we voor een plaatje in de krant van een 50 plus flat op een mooie locatie, maar wel in Vlissingen. Dat was wel even een dingetje.
Maar goed, dat is inmiddels bijna 18 jaar geleden en we hebben nooit spijt gehad van deze toch wel grote verandering. Van alle oorspronkelijke bewoners zijn er niet zo veel meer over, ook mijn echtgenoot is niet meer onder ons. Te verwachten in een flat waar 55 plussers wonen, en de meeste bewoners dichter bij de negentig dan de zestig zitten, is, dat er wel vaker een rouwbrief in de bus komt. Zo ook deze keer. Zelfs twee in één week, een week van dubbel afscheid …
Vanmorgen echter ... Het was precies hetzelfde formaat envelop, dus ik opende hem met een droeve verwachting. Maar ... ik was 'flabbergasted' … Wat ik zag was een afbeelding van een uitbundig vrolijke zingende dame achter een vleugel … Of het toch geen vergissing was dat ik voor 'mijn' koor had bedankt en dat ze me misten en of ik toch terugkwam ... De afbeelding was ongeveer gelijk aan een nieuwjaarskaart die ik ooit aan de leden van het koor had gezonden. Hoe had ze die gevonden ...?
Lieve afzendster, YOU MADE MY DAY! Een betere oppepper had ik niet kunnen krijgen ...
|
|
