 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
| Op z'n heupen (deel 3) | Bram Schilperoord | |||
 Verleidelijk BosHet zorghotel zou je 4 sterren kunnen geven, het heeft een royale entree waar een grand piano staat waar ik nog nooit iemand op heb horen spelen, daarnaast een ruimte met gemakkelijke stoelen met een koffiemachine waaruit je een Ristretto of een Lungo kunt tappen. Met uitzicht op een fraai gazon. Ook in de eetzaal kijk je daarop uit. Het gebouw telt twee verdiepingen met in totaal veertig kamers voorzien van ruime badkamers. Met riant uitzicht op genoemd bos. Ook vanuit mijn slaapkamertje kijk ik op dit verleidelijke bos. Rond het gebouw ligt een wandelpad van een halve kilometer waar nu en dan een patiënt uit onze inrichting voetje voor voetje achter de rollator zijn weg zoekt (en van de natuur geniet). Wat ben ik jaloers op die figuur want ik ben daar nog niet aan toe. Niet verantwoord, heet dat. Komt bij dat ik op mijn pantoffels door het gebouw strompel, eveneens achter de rollator, en zelfs hulp moet vragen bij het aantrekken van mijn sokken en die pantoffels want bukken is streng verboden. Kan de heup uit de kom schieten. Zou je dát hebben. Eigenlijk lijkt het verblijf in een zorginstelling wel een beetje op onderduiken tijdens de oorlog. Maar nu overdrijf ik natuurlijk. Niet bukken Behalve twee keer op een dag fysiotherapie krijgen we ook een paar keer in de week bezoek van een ergotherapeut die ons moet behoeden voor verkeerde of te belastende bewegingen die het herstelproces zouden kunnen vertragen. In tegenstelling tot de fysiotherapie dus waar je je armen en benen zoveel mogelijk moet bewegen is de ergotherapie er op gericht uiterst voorzichtig te werk te gaan. Herstellende van een heup- of knie-operatie mag je bijvoorbeeld onder géén beding bukken. Makkelijker gezegd dan gedaan, want hoe krijg je je sokken of schoenen aan? Hoe pak je iets op wat op de grond is gevallen? Hoe snijd je je broodje als je één arm in het gips hebt? Laat daar nu een scala van hulpmiddelen voor bestaan. Om een inkijkje te krijgen in deze wondere wereld van utiliteiten kun je bij zogenaamde thuiszorgwinkels terecht die onder gevarieerde namen hun handel drijven. Om bijvoorbeeld lekker te kunnen slapen kun je in dit soort winkels gratis en voor niks een half jaar lang een hoog of laag bed lenen. Papegaai Ook toebehoren als zitkussens, bedbeugels, bedverhogers, een papegaai, dekenboog, kniekussens en een leestafeltje mag je daar voor een prikkie lenen. Hebben we nog de po-stoel, toiletverhoger, douchestoel, teenwasser, rugborstel, lange schoenlepel, grijper, sokaantrekker, ice-pacs, drempelhulp en voetenbankje. Niet bepaald ‘glamorous items’ die je al je hele leven zou willen hebben. Maar de revaliderende mens leeft in een andere wereld en hoopt zo gauw mogelijk beter te worden met behulp van deze apparatuur. Overigens zijn al deze artikelen onzichtbaar voor anderen en kun je daar heimelijk gebruik van maken. Iets anders is de rollator. Er is waarschijnlijk geen hulpinstrument dat zo gehaat is als de rollator. Omdat het symbool staat voor gebrekkigheid respectievelijk naderende ouderdom. Een halve eeuw geleden uitgevonden door de Zweedse Aina Wifalk die polio had en daardoor slecht ter been was. En met het ding weer onder de mensen kwam. Inmiddels ben ik ook overstag: ‘Geen beter loopinstrument dan de rollator!’ Defecte lichaamsonderdelen Nog een paar dagen en dan is het gedaan. Then I go home. Een hele overgang van deze drukbevolkte ‘leefgemeenschap’ naar mijn éénpersoons huishouding. Afscheid van deze gemiddeld genomen geschikte gasten, om maar eens een alliteratie te bezigen. De meesten voorzien van voldoende gespreksstof, hoewel de conversatie over de kwalen overheerste. Maar hier zitten we nu eenmaal in het zelfde schuitje. Met slechts één doel voor ogen, weer zo snel mogelijk onbelemmerd gebruik te kunnen maken van de defecte lichaamsonderdelen. Gelukkig blijft de dialoog bij sommigen daartoe niet beperkt en uit het zich zelfs tot een mate van mededeelzaamheid, waarschijnlijk in de wetenschap dat de kans klein is dat je elkaar ooit weer zal ontmoeten. Daarnaast heb ik, denk ik ook, een paar vrienden gemaakt. Kortom ik heb me gedurende de bijna drie weken in dit herstellingsoord vrijwel nooit verveeld, en ben dankbaar voor de bijzonder vriendelijke bejegening van het personeel. En speciale dank aan de fysio-en-ergotherapeuten, die behalve hun herstelmethodes je ook steeds weer moed inspraken als je met pijnlijke ledematen hun oefenruimte binnenkwam. Monique, Leontien, Hessel en Gerdien, plus alle anderen wier naam ik ben vergeten, heel veel dank! (Fin) ---------- De tekening is van Marcia Meerum Terwogt. |
||||
| © 2024 Bram Schilperoord | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||