 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
| Op z'n heupen (deel 2) | Bram Schilperoord | |||
 Miss WorldSpannende dagen braken aan, waarin mijn aandacht grotendeels uitging naar vergelijkbare medische onderwerpen, tot ik door het MC werd opgebeld te verschijnen voor een bloedproefje, een hartfilmpje en een gesprekje met de anesthesist. De anesthesist bleek een bloedmooie vrouw te zijn van Oosterse origine, die zó op kon voor de Miss World verkiezing. Daarnaast was ze ook voorzien van de benodigde parate medische kennis want in no-time had ze met behulp van mijn medicijnenlijstje mijn lichamelijke conditie in het oog. Kwam de ultieme verdovingstest: algehele narcose of een lumbaalpunctie? Helemaal even weg vond ik wel zo prettig. ‘Wat niet weet wat niet deert', toch? Maar algehele narcose kan geheugen- en concentratieproblemen opleveren, vooral bij personen boven de zestig jaar, wist ze. Mijn narcotiseur opteerde daarom voor een ruggenprik. ‘Ook omdat het hersenvocht dat om het ruggenmerg heen zit onderzocht kan worden op ontstekingen’. Abracadabra voor mij. Maar ze bracht het zo overtuigend dat ik toe hapte. In de volgende behandelkamers bleek mijn bloed in orde te zijn en ook de hartfilmpjes gaven een geruststellende uitslag. Ready for Excitement! Ruggenprik Dinsdag de 21e november ging de telefoon. ‘The phone rang’, klinkt beter. Het was het MC met de aankondiging dat ik me twee dagen later rond 13 uur moest melden voor de verrichting aan mijn heup. Welkom voor één nacht, meenemen luchtige kleding en twee krukken. Op de gewenste tijd meldde ik me en kreeg een kamer toegewezen waarin een geriefelijk bed stond waarin ik, zonder dat het me gezegd was, maar ging liggen. Ongeveer twee uur later verschenen enkele in donkerblauwe outfit geklede mannen die mij in mijn bed naar de operatieruimte reden. Daar stelden de chirurg en de anesthesist en hun assistenten zich vriendelijk voor en spraken geruststellende woorden. Ik werd verzocht mijn rug te ontbloten en hupsakee, kreeg ik de gevreesde ruggenprik. Wat weet ik er nog van? Tien minuten, een kwartier later was mijn gehele onderlichaam gevoelloos. Toen dat ook door de chirurg geconstateerd was begon het échte werk. Waterijsje Letterlijk half versuft, want met m'n onderlichaam geheel verdoofd, maar boven de gordel nog volledig bij de tijd, onderging ik de verrichtingen die in mijn rechterbovenbeen plaatsvonden. Ik hoorde het zagen en gebonk met een hamer maar ik voelde totaal niets. Alsof de hele activiteit zich buiten mijn lichaam afspeelde. Hoe lang duurde het? Twee uur, hoorde ik later. Toen de klus geklaard was beklopte ik mijn gevoelloze benen die leken op kartnonen rollen papier. Ook m’n onderlichaam deed niet mee. Zo ongeveer moet het zijn als je een dwarslaesie hebt, vermoed ik. Ik kreeg een waterijsje voor m’n droge keel en de chirurg kwam nog even vertellen dat de operatie naar zijn zin was verlopen en dat de boel stevig in elkaar zat. Het verplegersteam kwam om m’n bed staan en wilde een groepsfoto maken, traditie daar, maar ik was niet in staat overeind te komen zodat deze gebeurtenis werd uitgesteld tot de volgende ochtend. Na een slapeloze nacht, op m’n rug slapen lukt niet, werd ik de volgende ochtend al vroeg opgehaald voor de nodige hygiënische handelingen. Ik werd voorzichtig aangekleed als was ik een baby en was rond negen uur klaar voor verzending. Vriendin Yvon kwam me ophalen en gewapend met m’n krukken liep ik met haar, als een invalide stapje voor stapje naar buiten naar de auto. Op weg naar een revalidatie-oord, ook wel ‘herstelzorg’ genoemd in een ‘zorghotel’ fraai gelegen in het bosrijke gebied van Hilversum. (Wordt vervolgd) ---------- De illustratie is van Petra Busstra. Meer informatie: www.petrabusstra.com |
||||
| © 2024 Bram Schilperoord | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||