De veertig kamertjes die de inrichting telt zijn bezet door evenzoveel patiënten, waaronder vijfendertig Gooise vrouwen (op leeftijd). Mannen zijn dus ver in de minderheid De conversatie tijdens de gezamenlijke maaltijden gaat voornamelijk over ziektes en kwaaltjes. Begrijpelijk maar er is een maximum aan wat je kunt aanhoren. Gebroken botten en dan meestal van knieën en heupen vormen de hoofdmoot. Driemaal daags beweegt men zich met rolstoel of rollator van kamer naar eetzaal en terug.

Op de dames krijg ik weinig vat, behalve de gebruikelijke chit and chat, maar met de paar mannen die hier huizen kan ik het wel vinden.

Een van die mannen heet Dirk (68) en is huisschilder van beroep. Hij belandde eerst in een ziekenhuis en daarna hier, doordat bij een fietsritje de punt van zijn regenbroek bleef haken aan een pedaal, waardoor hij keihard op de straat kwakte.

De oudste bewoner is een man van 95 jaar, scherpzinnig en opmerkzaam, die als topfunctionaris in het bedrijfsleven de hele wereld heeft gezien, die toen nog tamelijk overzichtelijk en vreedzaam was. Hij kan er beknopt over vertellen en de conclusie dat de wereld er niet leuker op geworden is ligt voor de hand.

Wat je in een zorghotel snel kwijt raakt is je 'kritisch vermogen’. Je bent sneller geneigd je oordeel op te schorten. Waar heb ik het over? Die verdoemde rollator die vrijwel iedereen wacht aan het eind van zijn leven.‘Nooit, never, nooit zou ik achter zo’n karretje lopen!’ Oké, als het niet anders kon dan maar met een wandelstok. Maar ik zou nog niet dood gevonden willen worden naast dat scharminkel van een boodschappenkarretje. En nu, nadat ik me enige tijd zeer moeizaam had voortbewogen op twee krukken komt-ie als geroepen. Heerlijk relaxed dwaal ik door de gangen en zalen van dit zorghotel. Buiten, op straat is een andere zaak, maar ik denk dat ik definitief voor de bijl ben gegaan.

Hoe kwam ik hier terecht? Kort verhaal lang: ik was al enige tijd aan het sukkelen. Echt vlot lopen was er niet meer bij. De pijn aan mijn linkerheup bleek, zo wees een röntgenfoto uit, veroorzaakt te worden door mijn rechterheup, die dus niet meer in optimale conditie verkeerde. Ofwel een volledig van kraakbeen ontdane heup bleek de boosdoener. Eenvoudig op te lossen door vervanging van het versleten onderdeel. Of zoals je met je auto naar de garage gaat met het verzoek de linker achteras te vervangen. Niet helemaal te vergelijken omdat aan een definitieve vervanging van een heup een gedegen onderzoekstraject voorafgaat, inclusief medicatie-overzicht, bloedtest, hartfilmpje, en gesprekjes met de betreffende chirurg, anesthesist en cardioloog. En dat er, niet te vergeten, een gemiddeld ellenlange wachtlijst bestaat voor een nieuwe heup.

(Wordt vervolgd)

----------

De illustratie is een oud maar heel toepasselijk fraai plaatje van Katharina Kouwenhoven.