 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
| Een engeltje op mijn schouder (deel 2) | Rob van Olphen | |||
 Toen ik 11 jaar oud was wilde ik na schooltijd naar huis gaan en zag dat de jas van mijn broer nog op de kapstok hing. Helaas geen bagagedrager op mijn 24 inch fietsje. Dus hield ik de jas krampachtig tegen me aangedrukt om met één hand te fietsen. De Edisonstraat is niet zo breed en er loopt ook nog een trambaan door heen. Ik reed zoveel mogelijk rechts maar opeens werd ik onder een stilstaande vrachtwagen gesleurd. Wat bleek: het lusje van de jas die ik vasthield haakte aan de haak van de vrachtwagen aan de zijkant waarmee het zeil wordt vastgezet. Ik zat onder de bulten en schaafwonden, maar de jas van mijn broer was nog heel en de vrachtauto stond gelukkig stil. Concollega Tijdens mijn werkzaamheden in de dierenwinkel had ik een klant die heel geïnteresseerd was in mijn levende have. Na heel veel vragen over alles en nog wat vroeg hij of hij gebruik mocht maken van het toilet. Ik heb meneer het toilet gewezen. Meneer is toen vertrokken zonder iets te kopen. Niet veel later rook ik een hele sterke gaslucht. Ik ben toen onmiddellijk naar achteren gerend. Wat bleek? De gaskranen van de grote branders stonden open! Om de gaskraan open te zetten moest je eerst met moeite de hoofdkraan opendraaien en dan de kraan van de branders. Dit was sabotage met het doel de boel in de lucht te laten vliegen. Omdat er veel dieren uit tropische landen kwamen, moesten we bijverwarmen met Aladdin petroleumkachels. Ik had er niet aan moeten denken wat er gebeurd was als ik te laat had gereageerd. Een paar maanden later was ik in een andere gemeente, en toevallig liep ik langs een dierenwinkel, en wie stond daar achter de toonbank? De dader van de mislukte aanslag!! Wat bleek: ik adverteerde veel met aanbiedingen en klanten van hem kwamen bij mij inkopen doen. Dus de concurrent moest maar worden opgeruimd. De politie vond het een broodje aap verhaal. Gelukkig dat er een Engeltje in de buurt was. Beestje Toen ik 33 jaar oud was voelde ik tijdens een vakantietocht opeens een hele scherpe pijn in mijn voet alsof er heel langzaam een scherpe naald naar binnen ging. En gelijk zag ik een schorpioen weg lopen. Ik kreeg een kramp in mijn voet en kon onmogelijk meer lopen. Ze hebben me met veel moeite naar de auto gebracht, ik kon onmogelijk rijden. Gelukkig was er iemand met een rijbewijs. Die heeft mij naar een dokter gebracht, die me een prik gegeven heeft en na een paar dagen met mijn voet omhoog met nat verband was ik weer mobiel. 73 jaar oud stond ik met mijn fiets bij een rood stoplicht te wachten en pardoes lag ik midden op de tram rails. Auto was doorgereden en niemand had wat gezien maar ik had wel een kapotte heup. De operatie is goed gegaan maar ik had alleen een paar maanden geen inkomsten van de markt. Tweede leven 77 Jaar en toen heel het gedoe met COVID begon ben ik onmiddellijk gestopt met mijn markt handel. De buurvrouw deed de boodschappen, onze kinderen woonden in het buitenland, nergens op bezoek. Alleen ‘s avonds een uurtje met mijn vrouw fietsen door de duinen. En toch was ik de pineut. Mijn vrouw had door dat het mis met me was, die heeft alles in gang gezet en gezorgd dat ik met de ambulance mee kon. Het ging heel slecht met mij, de dokter heeft contact gehouden met mijn vrouw en de kinderen in het buitenland. Hij vertelde dat ik maar 50% kans had om te overleven. De specialist had 10 setjes remdesivir uit het buitenland ontvangen, en ik zou nummer 9 zijn. Maar wel een proefkonijn; onze zoon heeft zijn toestemming moeten geven. Het is niet fijn om te vermelden wat ik gezien heb en meegemaakt. Aan de beademing, iedere keer het gevoel dat je stikt. Opnieuw leren slikken, leren praten, weer proberen op je benen te staan, en te lopen. Dankzij de geweldige hulp en inzet van de kanjers van het ziekenhuis en de revalidatie, familie, vrienden en buren ben ik nu bezig met mijn tweede dankbare leven. 78 jaar oud op een mooie zonnige fietsdag trek ik net op bij een groen verkeerslicht. Komt er een kamikazescooterbezorger met een enorme snelheid uit de verkeerde rijrichting, met een geel kenteken (wat verboden is op het fietspad) op mij af. Ik kon hem onmogelijk ontwijken, en ging tegen de vlakte, schouder geblesseerd, arm en duim gekneusd en een heupfractuur. Na vier maanden met heel veel pijn eindelijk aan de beurt voor een nieuwe heup. Als ik geen helm had gedragen had ik dit allemaal niet kunnen schrijven. ---------- De plaat is van Han Busstra. |
||||
| © 2024 Rob van Olphen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||