Het was een heerlijke zomerdag en we wandelden in het Arnhemse Park Sonsbeek. We waren bepaald niet alleen, het restaurant-terras was vol en overal zaten mensen in het gras. Het leek wel een Frans schilderij. Op het eiland in de vijver speelde een orkest. Kortom het gaf een gevoel van volmaakt geluk. Tot er plotseling een meisje van ik schat een jaar of dertien ons tegemoet liep dat hartverscheurend liep te huilen. Een scherper contrast met de vredige stemming was niet mogelijk. 

Ik schrok en mijn eerste impuls was naar haar toe te lopen en mijn armen om haar heen te slaan met een: 'meisje, meisje, zo erg kan het toch niet zijn?' Zo stond ik daar ineens met een heftig snikkende tiener in mijn armen en had niet direct door dat alle aandacht zich op ons richtte. Totdat ze zich van me losmaakte en haar weg, nog steeds huilend, vervolgde. Twintig stappen achter haar liep een man, die me met een koele blik bekeek en vervolgens opmerkte dat ze bij hem hoorde. Dit gaf me geen aangenaam gevoel en er ging van alles door mijn hoofd: 'wat was dat voor een man en hoe raakte dat meisje zó van streek?'

Ik kon alleen maar gissen dat er misschien iets niet helemaal pluis was maar kon niets doen. Vervolgens geneerde ik me, omdat aller ogen ineens alleen op mij gericht waren. Toen ik me weer bij mijn gezelschap had gevoegd, zei een man vanuit het gras: 'u bent een engel!' Dat was wel lief maar maakte me niet minder ongemakkelijk en ik was blij toen we uit het zicht van al die ogen verwijderd waren. 

Zo nu en dan zie ik het tafereel weer voor me en vraag me af wat er van het meisje geworden is en of zij nog wel eens aan die situatie denkt.

Ik zal het nooit weten …!

-----------

De illustratie is van Linda Hulshof.

Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com