archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Transgezinslid Arie de Jong

2102BS TransIk sprak Petra (12 jaar oud) en ze had een opmerkelijk verhaal dat tot nadenken stemt:
- Ik ben geboren in het verkeerde gezin, maar ik kom daar niet uit zonder enorme ruzie te maken. En dat wil ik niet.

Ik begreep het niet helemaal, dus vroeg ik om verduidelijking:
- Mijn ouders zijn fatsoenlijke mensen en ze doen hun best. Maar ik heb niets aan ze. Ik had liever andere ouders gehad. Ik heb vriendinnen die veel geschiktere ouders hebben. Het gaat me niet om geld of dat ik nu geen dak boven mijn hoofd heb. Mijn ouders maken ook geen ruzie met me. Ik ben echt in het verkeerde gezin geboren en daar kan ik zelf nu eenmaal niets aan doen. Als mijn ouders het niet goed meer met elkaar konden vinden, dan gaan ze uit elkaar en zoeken elk hun eigen weg. Dat zie je overal, ouders mogen dat doen, dat is breed geaccepteerd, en dat komt niet omdat ze dan ruzie hebben, maar ze willen niet nog jarenlang doorbrengen met een partner op wie ze zijn uitgekeken. De omgeving roept dan soms nog wel, dat het niet goed is voor de kinderen, maar dan roept er altijd weer iemand dat het ook niet goed voor de kinderen is als de ouders het niet met elkaar kunnen vinden. Als kind heb je die keuze niet, om van je ouders te scheiden, en dat is behoorlijk frustrerend. Ik wil op zoek naar andere ouders waar ik een betere klik mee heb.

Zo had ik het nog nooit bekeken, dus wilde ik wat meer weten. Petra vervolgde:
- Als je op mijn leeftijd het gevoel hebt in een verkeerd lichaam te zijn geboren, dan gaan ze met je aan de slag. Een psycholoog luistert naar je en als die door heeft dat je als meisje liever een jongen wilt zijn of andersom, dan bouwen ze je om. Ze zijn bereid er jaren in te steken om ervoor te zorgen dat jouw lijf klopt met je gevoel. Dat kan allemaal. Maar zoiets simpels als overstappen naar een ander gezin, dat kan dan weer niet. Daar hoeft helemaal geen dokter bij te pas te komen, niemand hoeft aan mij te sleutelen. Ik kan natuurlijk wel heel dwars worden en van huis weglopen, maar dan forceer ik een breuk. Ik heb helemaal geen zin in zulke ruzies die nergens op gebaseerd zijn. Maar ik wil het recht hebben om over te stappen naar een ander gezin.

Het bleef me duizelen. Dus wilde ik weten waarom Petra niet gewoon probeert er het beste van te maken met haar ouders.
- Ik zal wel moeten, maar het blijft onzinnig. Als mijn ouders zich slecht gedragen, door verslaafd te zijn of mij te slaan, dan word ik uit huis gehaald en ondergebracht bij een pleeggezin. Maar als er niet zulke traumatische problemen zijn, dan heb je nergens recht op. Het kan ook andersom, hè. Dat ouders liever af willen van een kind, dat het beter bij een ander kan opgroeien. Misschien gaat dat trouwens nog wel gemakkelijker, want als je ouders een pleeggezin vinden, dan heb je dat maar te ondergaan. Dat je opgroeit bij je grootouders of bij de buren. Daar ken ik best wel voorbeelden van. Maar als je als kind genoeg hebt van je ouders, dan heb je niets te vertellen.

Toen wilde ik van Petra weten hoe ze de toekomst zag.
- Het wordt natuurlijk helemaal niks. Ik krijg nergens gehoor, ze lachen me zelfs uit. Een vriendin zei dat het gewoon een kwestie is van tijd. Ik word vanzelf ouder en als ik een jaar of achttien ben kan ik zonder problemen het huis uit. Dat vind ik zelf allemaal kletspraat. Het betekent dat mijn probleem niet serieus wordt genomen! Ik moet het maar uitzingen, terwijl het zo gemakkelijk zou zijn om bijvoorbeeld te ruilen met iemand die zich ook niet thuis voelt bij haar ouders en die in mijn ogen juist inspirerende ouders heeft. Daar zou ik dan graag mee ruilen.

----------

Het plaatje is van Han Busstra.
© 2023 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Transgezinslid Arie de Jong
2102BS TransIk sprak Petra (12 jaar oud) en ze had een opmerkelijk verhaal dat tot nadenken stemt:
- Ik ben geboren in het verkeerde gezin, maar ik kom daar niet uit zonder enorme ruzie te maken. En dat wil ik niet.

Ik begreep het niet helemaal, dus vroeg ik om verduidelijking:
- Mijn ouders zijn fatsoenlijke mensen en ze doen hun best. Maar ik heb niets aan ze. Ik had liever andere ouders gehad. Ik heb vriendinnen die veel geschiktere ouders hebben. Het gaat me niet om geld of dat ik nu geen dak boven mijn hoofd heb. Mijn ouders maken ook geen ruzie met me. Ik ben echt in het verkeerde gezin geboren en daar kan ik zelf nu eenmaal niets aan doen. Als mijn ouders het niet goed meer met elkaar konden vinden, dan gaan ze uit elkaar en zoeken elk hun eigen weg. Dat zie je overal, ouders mogen dat doen, dat is breed geaccepteerd, en dat komt niet omdat ze dan ruzie hebben, maar ze willen niet nog jarenlang doorbrengen met een partner op wie ze zijn uitgekeken. De omgeving roept dan soms nog wel, dat het niet goed is voor de kinderen, maar dan roept er altijd weer iemand dat het ook niet goed voor de kinderen is als de ouders het niet met elkaar kunnen vinden. Als kind heb je die keuze niet, om van je ouders te scheiden, en dat is behoorlijk frustrerend. Ik wil op zoek naar andere ouders waar ik een betere klik mee heb.

Zo had ik het nog nooit bekeken, dus wilde ik wat meer weten. Petra vervolgde:
- Als je op mijn leeftijd het gevoel hebt in een verkeerd lichaam te zijn geboren, dan gaan ze met je aan de slag. Een psycholoog luistert naar je en als die door heeft dat je als meisje liever een jongen wilt zijn of andersom, dan bouwen ze je om. Ze zijn bereid er jaren in te steken om ervoor te zorgen dat jouw lijf klopt met je gevoel. Dat kan allemaal. Maar zoiets simpels als overstappen naar een ander gezin, dat kan dan weer niet. Daar hoeft helemaal geen dokter bij te pas te komen, niemand hoeft aan mij te sleutelen. Ik kan natuurlijk wel heel dwars worden en van huis weglopen, maar dan forceer ik een breuk. Ik heb helemaal geen zin in zulke ruzies die nergens op gebaseerd zijn. Maar ik wil het recht hebben om over te stappen naar een ander gezin.

Het bleef me duizelen. Dus wilde ik weten waarom Petra niet gewoon probeert er het beste van te maken met haar ouders.
- Ik zal wel moeten, maar het blijft onzinnig. Als mijn ouders zich slecht gedragen, door verslaafd te zijn of mij te slaan, dan word ik uit huis gehaald en ondergebracht bij een pleeggezin. Maar als er niet zulke traumatische problemen zijn, dan heb je nergens recht op. Het kan ook andersom, hè. Dat ouders liever af willen van een kind, dat het beter bij een ander kan opgroeien. Misschien gaat dat trouwens nog wel gemakkelijker, want als je ouders een pleeggezin vinden, dan heb je dat maar te ondergaan. Dat je opgroeit bij je grootouders of bij de buren. Daar ken ik best wel voorbeelden van. Maar als je als kind genoeg hebt van je ouders, dan heb je niets te vertellen.

Toen wilde ik van Petra weten hoe ze de toekomst zag.
- Het wordt natuurlijk helemaal niks. Ik krijg nergens gehoor, ze lachen me zelfs uit. Een vriendin zei dat het gewoon een kwestie is van tijd. Ik word vanzelf ouder en als ik een jaar of achttien ben kan ik zonder problemen het huis uit. Dat vind ik zelf allemaal kletspraat. Het betekent dat mijn probleem niet serieus wordt genomen! Ik moet het maar uitzingen, terwijl het zo gemakkelijk zou zijn om bijvoorbeeld te ruilen met iemand die zich ook niet thuis voelt bij haar ouders en die in mijn ogen juist inspirerende ouders heeft. Daar zou ik dan graag mee ruilen.

----------

Het plaatje is van Han Busstra.
© 2023 Arie de Jong
powered by CJ2