 |
 Een pauze is in principe niet permanent. Het is wel denkbaar dat een als pauze bedoelde periode niet meer ophoudt. Maar dan vervalt ook de titel pauze. Daar moeten we streng in zijn. Maar ook wel weer een beetje meegaand natuurlijk, want wellicht was het helemaal niet de bedoeling om de pauze eindeloos op te rekken. En het komt ook voor dat een langdurig zwijgen plotseling weer wordt verbroken. Dan was het dus tóch een pauze.
Het is niet altijd zo onbestemd. Vakantie is een pauze. Want na de vakantie ga je weer aan het werk. Pensioen is daarom geen pauze. Het is dan ook mijn ervaring dat dat héél anders voelt. Je mist als het ware een ankerpunt aan de overkant in de tijd. Een tikje vergelijkbaar met het verschil tussen ziekte en dood. Al is dat missen van een ankerpunt meer iets voor naaste overlevenden dan voor de betrokkene zelf. Voor die naaste overlevenden brengt dat wel meer onzekerheid met zich dan zoiets simpels als niet meer naar je werk te hoeven/moeten als je eenmaal met pensioen bent.
Er zijn natuurlijk volksstammen die gewoon doorwerken na de pensioen/AOW-gerechtigde leeftijd. Allerlei ondernemers, al dan niet als ZZP-er of consultant of weet ik veel. En dan heb je al die duizenden vrijwilligers en mantelzorgers. Voor al die mensen gelden heel andere bespiegelingen lijkt me.
Wat De Leunstoel betreft staan we nu aan de vooravond van de gebruikelijke zomerpauze. Dat gebeurt al zo ongeveer twintig jaar. Dit stukje markeert het begin van die pauze, want voor mij ís het al een beetje een pauze, want ik schrijf meestal over een obscuur hoekje van de popmuziek. Ter geruststelling: wat De Leunstoel betreft is het een echte pauze, want …. Wij komen terug. Op 1 september verschijnt jaargang 20 nummer 19. De voorlaatste van jaargang 20. Ik sluit niet geheel uit, dat mijn pauze nog wat langer zal duren, want ik wil na de zomerstop nog wel eens wat moeite hebben om weer op gang te komen.
|
|
