archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Beschouwingen > Het leven zelf | ||||
Het mooiste jaargetijde* | Nienke Nieuwenhuizen | |||
Het mooiste jaargetijde is, voor mij, het voorjaar. Ontluikende knopjes die op springen staan om knisper, knasper, blaadjes en bloempjes te worden. Jonge twijgjes. Je wilt overal in bijten. Ook in de kuitjes die bruin boven de sokjes opbollen van jonge peutertjes. Om even later in extase te geraken bij de pasgeboren katjes, met hun aandoenlijke kopjes en pootjes. En dan ineens in het open veld, het mooist van al: Jonge dartele lammetjes en geitjes. Oh, ik wil op mijn handen staan in het knisper-gras van die weide. Van de groene dijk afrollen. Nee, Nienke, doe het niet! Je weet dat je dat op jouw leeftijd niet meer kan zonder er een paar gebroken ledematen aan over te houden! Je zingt: 'Ga mee naar buiten, waar de vogeltjes fluiten...' en buitelt tegelijkertijd over strofes van 'De Mei', van Gorter. Je fietst, je wandelt, je wilt er niets van missen, want morgen verandert die tere bloesem alweer in een bruin verkleurd rimpelig blaadje, de lammetjes in uitgezakte kledderige schapen. Die lieve kuitjes in benen met spataderen en verkleuringen. Nochtans is er, voor mij, niets heerlijkers te bedenken, dan het voorjaar. Ik heb wel eens bedacht om een heel jaar met het voorjaar mee te reizen. Op deze wereld zal het altijd wel ergens lente zijn! Mijn eerste voorjaar Ik kan me het eerste voorjaar herinneren, dat ik bewust heb meegemaakt. Het zal 1946 zijn geweest. We hadden de doden herdacht, bij een monument in het Kogerpark terwijl de vogeltjes kwetterden. De volgende dag liep de gymvereniging Simson, door mij altijd Simpson genoemd, in optocht, met de fanfare voorop, door Koog aan de Zaan. De meisjes in witte gymjurken (gemaakt van zakken van de meelfabriek) en de jongens in witte hemdjes. Ze liepen wederom op weg naar het park. De fanfare liet in de muziektent, zijn laatste aubade horen, om daarna de leden van de gymnastiekvereniging de gelegenheid te geven hun kunsten te vertonen op het, voor deze tent gelegen, pas geschoren grasveld. Wij kinderen zaten op ons knietjes aan de rand en vlochten haarkransjes van madeliefjes. En toen, na de eerste klanken van de piano die Für Elise speelde, werd ik fan van de afdeling ritmische gymnastiek. En niet alleen omdat mijn zus daaraan meedeed. Ik was dol op muziek en dans. De jongste kinderen op het veld, misschien één jaar ouder dan ik, beeldden ook bloempjes uit. En ik zag ze 'echt' ontluiken, nog nooit zoiets moois gezien, ook later niet bij het gerenommeerde ballet! Dat gevoel, je helemaal in iets te verliezen, kan ik me nu op mijn 82e gelukkig nog steeds herinneren! --------- Het schattige plaatje is van Marcia Meerum Terwogt. |
||||
© 2023 Nienke Nieuwenhuizen | ||||
powered by CJ2 |