Jarenlang bezorgde ik bijna dagelijks bestellingen bij toko Semarang van de familie Go in Den Haag. Je waande je daar in de tijd van Tempo Doeloe. Een hele kruiden-melange geurde je tegemoet als je daar de deur door ging. Het waren reuze vriendelijke mensen, die bijna alles zelf maakten. De klanten kwamen van heinde en verre om van hun specialiteiten te genieten. Ma Go stond in de keuken, zoon Gwan achter de kassa en pa Go zat meestal halverwege de zaak op een baal rijst te lurken aan een kretek sigaret. Daar vandaan hield hij alles in de gaten.

Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen in het buitenland en had jaren geen contact meer met de familie Go. Op een zaterdagnacht had ik een hele aparte droom. Ik zag de hele familie Go voorbij komen en pa weer met zijn kretek op de baal rijst zitten. Zondagmorgen vroeg werd ik gebeld door Gwan met het droevige bericht dat zijn vrouw die nacht was overleden. Vele jaren had ik geen contact gehad met familie Go, dan die droom en dat bericht van het overlijden van zijn vrouw.

Tien jaar geleden werd er een reünie georganiseerd van onze lagere school. De reünisten waren inmiddels vrijwel allemaal boven de 65 jaar. We hebben heel veel moeite moeten doen om ze allemaal te vinden, maar met behulp van poëziealbums en oude telefoonboeken hebben we er 49 kunnen traceren. De meesten waren verhuisd buiten Den Haag. Helaas waren acht klasgenoten inmiddels overleden. De hernieuwde contacten met mijn hervonden klasgenoten waren heel fijn.

Er zat een zekere Henny in onze klas waar ik op achtjarige leeftijd smoorverliefd op was. Een keer werd een liefdesbriefje van mij aan Henny door de juf onderschept. Ze hield het briefje demonstratief omhoog, met de mededeling: ’Robbie, liefdesbrieven na de les schrijven’. Helaas kon Henny zich niets meer van dat voorval herinneren. Er bloeide wel een leuk contact op en we wisselden foto’s en schoolherinneringen uit.

Op een dag was ik op bezoek bij mijn broer en ik vertelde hem dat ik de hele dag aan Henny had lopen denken. Bij thuiskomst trof ik een voicemail aan op de telefoon die haar zoon had ingesproken. Henny lag op sterven. Ze had hem gevraagd het aan mij door te geven omdat ik zoveel moeite had gedaan om de oud-klasgenoten weer bij elkaar te brengen.

Twee ervaringen waar ik geen verklaring voor heb.

----------

De illustratie is van Marcia Meerum Terwogt.

Meer informatie: marciamt72@gmail.com