archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Mijn eerste jeugdherinnereing Julius Pasgeld

2006BS HerinneringIk ben middenin de Tweede Wereldoorlog geboren. Daar heb ik echter geen enkele herinnering aan. Noch aan die oorlog, noch aan het feit dat ik het licht toen zag. Wel is me later verteld, dat mijn vader zich op zolder had verborgen toen Duitse soldaten aanbelden om hem op te halen om dienst te doen in het Duitse leger. Zij vertrokken weer toen mijn moeder hen in gebrekkig Duits verzekerde, dat hij na zijn oproep direct was vertrokken om zich te melden.
Ook vernam ik pas later, dat ik het licht zag in de kelder van het Juliana-kinderziekenhuis in Den Haag. Want juist op dat moment trok er een formatie Duitse bommenwerpers over Den Haag. En voor de zekerheid verhuisde men dan alle vrouwen die op het punt van bevallen stonden naar de schuilkelder. In dit geval gelukkig onnodig want de formatie bommenwerpers trok verder om in Londen een puinhoop aan te richten.

Mijn eerste, echte, eigen herinnering speelde zich vijf jaar later af. De oorlog was al voorbij, ik was vijf en zat in de eerste klas van het Montessori-kleuterschooltje aan de Pomonalaan in Den Haag. Dat schooltje stelde eigenlijk, zeker achteraf gezien, weinig voor. Het bestond uit een doorgebroken voor- en achterkamer. Er zaten twintig leerlingen in. En de bewoonster van het huis, juffrouw Koreman, zwaaide er, als hoofd der school de scepter. Iedere ochtend, van maandag tot en met zaterdag, bracht mijn moeder me vanaf de Klimopstraat, waar wij woonden over de Laan van Meerdervoort naar het schooltje aan de Pomonalaan. En haalde me ’s middags weer op. Behalve woensdagmiddag, zaterdagmiddag en zondag. Want dan was er geen school.

En nu dus die echte, eerste, eigen herinnering.
Het was donderdag 18 maart 1948. Half vier. Wie staat er voor de deur van het kleuterschooltje om mij op te halen? Mijn vader. Mijn vader! Dat was nog nooit gebeurd. Mijn vader was altijd aan het werk. Als adjunct-accountant op het Ministerie van Economische Zaken. En kwam altijd pas om half zes thuis, deel uitmakend van een zee van wel drie, soms vier rijen dik naar huis fietsende werknemers op de Laan van Meerdervoort. Met hier en daar een auto ertussen als voorbode van een nieuwe tijd. En nu stond hij me om half vier op te wachten om me achterop zijn fiets mee naar huis te nemen! Ik zal het nooit vergeten. Dat hij daar zomaar tijd voor had! En dat zijn werk dus niet zo belangrijk was als ik altijd had gedacht! Met een warm gevoel in mijn hart nam ik plaats op zijn achterzitje en genoot van dat tochtje naar huis. Daar deelde mijn moeder taartjes uit. Want wat bleek? Mijn vader was die dag jarig. En had gemeend er goed aan te doen een vrije dag op te nemen. Zodat ook hij zijn zoon eens een keer kon afhalen uit het kleuterschooltje.
Geweldig!

----------

De tekening is van Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com


© 2022 Julius Pasgeld meer Julius Pasgeld - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Mijn eerste jeugdherinnereing Julius Pasgeld
2006BS HerinneringIk ben middenin de Tweede Wereldoorlog geboren. Daar heb ik echter geen enkele herinnering aan. Noch aan die oorlog, noch aan het feit dat ik het licht toen zag. Wel is me later verteld, dat mijn vader zich op zolder had verborgen toen Duitse soldaten aanbelden om hem op te halen om dienst te doen in het Duitse leger. Zij vertrokken weer toen mijn moeder hen in gebrekkig Duits verzekerde, dat hij na zijn oproep direct was vertrokken om zich te melden.
Ook vernam ik pas later, dat ik het licht zag in de kelder van het Juliana-kinderziekenhuis in Den Haag. Want juist op dat moment trok er een formatie Duitse bommenwerpers over Den Haag. En voor de zekerheid verhuisde men dan alle vrouwen die op het punt van bevallen stonden naar de schuilkelder. In dit geval gelukkig onnodig want de formatie bommenwerpers trok verder om in Londen een puinhoop aan te richten.

Mijn eerste, echte, eigen herinnering speelde zich vijf jaar later af. De oorlog was al voorbij, ik was vijf en zat in de eerste klas van het Montessori-kleuterschooltje aan de Pomonalaan in Den Haag. Dat schooltje stelde eigenlijk, zeker achteraf gezien, weinig voor. Het bestond uit een doorgebroken voor- en achterkamer. Er zaten twintig leerlingen in. En de bewoonster van het huis, juffrouw Koreman, zwaaide er, als hoofd der school de scepter. Iedere ochtend, van maandag tot en met zaterdag, bracht mijn moeder me vanaf de Klimopstraat, waar wij woonden over de Laan van Meerdervoort naar het schooltje aan de Pomonalaan. En haalde me ’s middags weer op. Behalve woensdagmiddag, zaterdagmiddag en zondag. Want dan was er geen school.

En nu dus die echte, eerste, eigen herinnering.
Het was donderdag 18 maart 1948. Half vier. Wie staat er voor de deur van het kleuterschooltje om mij op te halen? Mijn vader. Mijn vader! Dat was nog nooit gebeurd. Mijn vader was altijd aan het werk. Als adjunct-accountant op het Ministerie van Economische Zaken. En kwam altijd pas om half zes thuis, deel uitmakend van een zee van wel drie, soms vier rijen dik naar huis fietsende werknemers op de Laan van Meerdervoort. Met hier en daar een auto ertussen als voorbode van een nieuwe tijd. En nu stond hij me om half vier op te wachten om me achterop zijn fiets mee naar huis te nemen! Ik zal het nooit vergeten. Dat hij daar zomaar tijd voor had! En dat zijn werk dus niet zo belangrijk was als ik altijd had gedacht! Met een warm gevoel in mijn hart nam ik plaats op zijn achterzitje en genoot van dat tochtje naar huis. Daar deelde mijn moeder taartjes uit. Want wat bleek? Mijn vader was die dag jarig. En had gemeend er goed aan te doen een vrije dag op te nemen. Zodat ook hij zijn zoon eens een keer kon afhalen uit het kleuterschooltje.
Geweldig!

----------

De tekening is van Petra Busstra.
Meer informatie: www.petrabusstra.com
© 2022 Julius Pasgeld
powered by CJ2