archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Eerste herinneringen aan mijn ouders* Elène Klaren

2005BS Baby
Toen ik 2 jaar was kreeg ik de mazelen. Heel erg!
Dat weet ik nog, het is mijn eerste herinnering. En ik had een kruik. Ik lag op de bank omdat ik zo ziek was en ik herinner me dat dat bijzonder was. Het was heel licht. Ik denk me te herinneren dat over de bank een grijze of beige deken lag. Het was niet mijn eigen deken.

Ik weet ook nog wel andere dingen rond het mazelenmoment maar niet ‘echt’ als herinneringen. Er was veel meer dan alleen de mazelen. Dat zit in een soort onherinnerbare mist, het is er maar ik kan het niet pakken. Hoe de kamer om me heen eruit zag, hoe ik me eigenlijk voelde. In de mist is ook het duidelijke gevoel van constante aanwezigheid van mijn moeder die zachtjes met me praat en lekkere dingetjes geeft, dat is heel veilig.

Ik moet trouwens behoorlijk ziek zijn geweest want de dokter doemt op uit de mist (huisartsen kwamen nog op ‘visite’ in 1967). Geen idee hoe hij eruit zag en wat hij precies deed, maar hij zette wel zijn tas op tafel en haalde er dingen uit en deed ze terug. Zo'n zwarte echte dokterstas die naar twee kanten opengaat. Dat het een echte dokterstas was zal ik later wel geleerd hebben want ik was maar 2 en kon dat vast nog niet weten. Maar ik kon wel zien dat het een gekke tas was en tot op de dag van vandaag (55 jaar later!) kan ik niet zo'n tas zien zonder aan mijn mazelen te denken.

Ik ben nu wat ouder, niet ouder2005BS Reigerstraat dan 4 denk ik.
Ik zit, met laarzen met een rits aan, bovenop het bureau van mijn vader naast het raam en de muur. Dat is een leuke muur, hij heeft een soort mooi gat en daar kun je doorheen kijken. Door het raam ook.
Ik zit daar vaker. Ik weet niet meer of ik daar iets doe maar mijn vader wel: hij typt op de typemachine. Hij studeert. Ik moet niet de héle tijd kletsen… dan mag ik daar zitten en dat wil ik graag.
Ineens begint er van alles te kriebelen in mijn laars en ik zeg tegen pappa: er zitten beestjes in mijn laars! Pappa zegt: zullen we eens kijken wat dat is? Ja! Rits open, laars uit, laars omkeren en schudden en erin kijken.
Niks. Ook niet in mijn sok. Hoe kan dat nou?
Dat is raar. Pappa zegt dat mijn been sliep! Dat kan toch niet… mijn been heeft geen ogen om dicht te doen!

----------

De foto is uit het leven gegrepen en ooit eens gemaakt door de toen studerende Pappa.

De tekening is van Alex Verduijn den Boer.





© 2022 Elène Klaren meer Elène Klaren - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Eerste herinneringen aan mijn ouders* Elène Klaren
2005BS Baby
Toen ik 2 jaar was kreeg ik de mazelen. Heel erg!
Dat weet ik nog, het is mijn eerste herinnering. En ik had een kruik. Ik lag op de bank omdat ik zo ziek was en ik herinner me dat dat bijzonder was. Het was heel licht. Ik denk me te herinneren dat over de bank een grijze of beige deken lag. Het was niet mijn eigen deken.

Ik weet ook nog wel andere dingen rond het mazelenmoment maar niet ‘echt’ als herinneringen. Er was veel meer dan alleen de mazelen. Dat zit in een soort onherinnerbare mist, het is er maar ik kan het niet pakken. Hoe de kamer om me heen eruit zag, hoe ik me eigenlijk voelde. In de mist is ook het duidelijke gevoel van constante aanwezigheid van mijn moeder die zachtjes met me praat en lekkere dingetjes geeft, dat is heel veilig.

Ik moet trouwens behoorlijk ziek zijn geweest want de dokter doemt op uit de mist (huisartsen kwamen nog op ‘visite’ in 1967). Geen idee hoe hij eruit zag en wat hij precies deed, maar hij zette wel zijn tas op tafel en haalde er dingen uit en deed ze terug. Zo'n zwarte echte dokterstas die naar twee kanten opengaat. Dat het een echte dokterstas was zal ik later wel geleerd hebben want ik was maar 2 en kon dat vast nog niet weten. Maar ik kon wel zien dat het een gekke tas was en tot op de dag van vandaag (55 jaar later!) kan ik niet zo'n tas zien zonder aan mijn mazelen te denken.

Ik ben nu wat ouder, niet ouder2005BS Reigerstraat dan 4 denk ik.
Ik zit, met laarzen met een rits aan, bovenop het bureau van mijn vader naast het raam en de muur. Dat is een leuke muur, hij heeft een soort mooi gat en daar kun je doorheen kijken. Door het raam ook.
Ik zit daar vaker. Ik weet niet meer of ik daar iets doe maar mijn vader wel: hij typt op de typemachine. Hij studeert. Ik moet niet de héle tijd kletsen… dan mag ik daar zitten en dat wil ik graag.
Ineens begint er van alles te kriebelen in mijn laars en ik zeg tegen pappa: er zitten beestjes in mijn laars! Pappa zegt: zullen we eens kijken wat dat is? Ja! Rits open, laars uit, laars omkeren en schudden en erin kijken.
Niks. Ook niet in mijn sok. Hoe kan dat nou?
Dat is raar. Pappa zegt dat mijn been sliep! Dat kan toch niet… mijn been heeft geen ogen om dicht te doen!

----------

De foto is uit het leven gegrepen en ooit eens gemaakt door de toen studerende Pappa.

De tekening is van Alex Verduijn den Boer.



© 2022 Elène Klaren
powered by CJ2