archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Route 36 Claude Aendenboom

2002BS Route 36Gisteravond lag ik in mijn zetel aan Katty te denken, mijn diëtiste voor wie mijn buikje nog steeds gaat vlinderen. Ja, een jaar geleden had Katty besloten om een punt achter onze vriendschap te zetten. Ze post nu op haar Facebook vele foto's van een knappe klassevolle man met wie zij regelmatig gaat joggen maar ook in de zomerzon staat te golfen. De breuk kwam er nadat ik haar mijn laatste verhalenbundel schonk. Ze las enthousiast al mijn levensperikelen en gaf via mail haar feedback! Tot zij bij de voorlaatste bladzijde een verhaal geserveerd kreeg dat meteen zwaar op haar maag lag en die ze moeilijk heeft verteerd ! Ik had het moeten weten, ik heb immers lang getwijfeld om dat overdreven gefantaseerde liefdesverhaal in mijn bundel te publiceren.

Ach ja,voor haar twee mooie verstandige zoons is het beter dat hun ambitieuze moeder nooit met een sjofele poète maudit begonnen is. Onze platonische relatie heeft exact zesendertig jaar geduurd. In het Atheneum waar ik in 1986 tekenkunst studeerde, stond Katty op de speelplaats als klein verlegen puber naar mij te lonken. Mijn vriendin Evelyn was jaloers en spotte met haar: 'Kijk eens Claude naar dat raar ding daar'. Ik reageerde echter met een troostende reflex en stapte op het beduusde blonde meisje af. Ik fluisterde in haar oor: ‘Met jou Katty zal ik ooit nog trouwen’! Haar mooie bleke gezichtje klaarde op. De volgende dag maakte ik in de les een vlugge ietwat slordige schets: ik die met Kate op een gloednieuwe felglimmende motorfiets de schoolpoort binnenrijd.
Vorig weekend hield moeder grote schoonmaak in haar kelder en slaakte een kreet van verrassing toen ze de betreffende tekening in een grote ijzeren kaki-groene kist vond. Vlak voor zonsondergang mailde ze mij: 'Cloclo, kijk eens naar deze bijlage.'
Bij kaarslicht dacht ik gisteravond dus aan mijn vlam terwijl ik naar mijn favoriete tv-quiz-programma keek. Ik wilde intussen op mijn iPhone de song 'Old Town' horen in de versie van Phil Lynott die meesterlijk jankt over een gebroken hart. Kort daarna luidde 'toevallig' de volgende quizvraag: 'Wanneer overleed de Ierse zanger Phil Lynott?' Dat antwoord kende ik: 4 januari 1986, de dag waarop Katty vijftien werd!'
Ach nee, ik geloof niet in toeval! Want gisteren dacht ik bij diezelfde quiz aan mijn idool Mick Jagger! Zo vuurde de quizmaster zijn allerlaatste vraag af op de twee vrouwelijke kandidaten: 'Welke Britse band schreef dit nummer in 1968? Een geluidsfragment galmde gedurende vijf seconden door mijn woonkamer! Ik liep opgewonden naar de tv, zeg het, kom zeg het: 'Jumping Jack Flash is toch van The Stones?' Maar de piepjonge deelnemers gaven beiden een foutief antwoord! En ik dacht: 'Tja, zo snel wordt roem vergeten.'
Deze kille regenachtige herfstochtend dumpte ik op mijn beurt een oude liefde die ook nooit zou roesten! Ik merkte dat sir Michael Jagger voor de tweede keer al mijn poems en odes op zijn Facebook verwijderd had. Ik had de grillige zanger al eerder met een nogal gewaagde poem geïrriteerd. Het wordt dus hoog tijd dat ik een punt zet achter zesendertig lange jaren van aanbidding. Terwijl ik nu onder de wol kruip, zing ik voor de allerlaatste keer met mijn halfgod mee:

Well if you ever plan to motor west
Just take my way that's the highway that's the best
Get your kicks on Route 36!

------------

Claude Aendenboom tekende het motorkoppel zelf.



© 2022 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Route 36 Claude Aendenboom
2002BS Route 36Gisteravond lag ik in mijn zetel aan Katty te denken, mijn diëtiste voor wie mijn buikje nog steeds gaat vlinderen. Ja, een jaar geleden had Katty besloten om een punt achter onze vriendschap te zetten. Ze post nu op haar Facebook vele foto's van een knappe klassevolle man met wie zij regelmatig gaat joggen maar ook in de zomerzon staat te golfen. De breuk kwam er nadat ik haar mijn laatste verhalenbundel schonk. Ze las enthousiast al mijn levensperikelen en gaf via mail haar feedback! Tot zij bij de voorlaatste bladzijde een verhaal geserveerd kreeg dat meteen zwaar op haar maag lag en die ze moeilijk heeft verteerd ! Ik had het moeten weten, ik heb immers lang getwijfeld om dat overdreven gefantaseerde liefdesverhaal in mijn bundel te publiceren.

Ach ja,voor haar twee mooie verstandige zoons is het beter dat hun ambitieuze moeder nooit met een sjofele poète maudit begonnen is. Onze platonische relatie heeft exact zesendertig jaar geduurd. In het Atheneum waar ik in 1986 tekenkunst studeerde, stond Katty op de speelplaats als klein verlegen puber naar mij te lonken. Mijn vriendin Evelyn was jaloers en spotte met haar: 'Kijk eens Claude naar dat raar ding daar'. Ik reageerde echter met een troostende reflex en stapte op het beduusde blonde meisje af. Ik fluisterde in haar oor: ‘Met jou Katty zal ik ooit nog trouwen’! Haar mooie bleke gezichtje klaarde op. De volgende dag maakte ik in de les een vlugge ietwat slordige schets: ik die met Kate op een gloednieuwe felglimmende motorfiets de schoolpoort binnenrijd.
Vorig weekend hield moeder grote schoonmaak in haar kelder en slaakte een kreet van verrassing toen ze de betreffende tekening in een grote ijzeren kaki-groene kist vond. Vlak voor zonsondergang mailde ze mij: 'Cloclo, kijk eens naar deze bijlage.'
Bij kaarslicht dacht ik gisteravond dus aan mijn vlam terwijl ik naar mijn favoriete tv-quiz-programma keek. Ik wilde intussen op mijn iPhone de song 'Old Town' horen in de versie van Phil Lynott die meesterlijk jankt over een gebroken hart. Kort daarna luidde 'toevallig' de volgende quizvraag: 'Wanneer overleed de Ierse zanger Phil Lynott?' Dat antwoord kende ik: 4 januari 1986, de dag waarop Katty vijftien werd!'
Ach nee, ik geloof niet in toeval! Want gisteren dacht ik bij diezelfde quiz aan mijn idool Mick Jagger! Zo vuurde de quizmaster zijn allerlaatste vraag af op de twee vrouwelijke kandidaten: 'Welke Britse band schreef dit nummer in 1968? Een geluidsfragment galmde gedurende vijf seconden door mijn woonkamer! Ik liep opgewonden naar de tv, zeg het, kom zeg het: 'Jumping Jack Flash is toch van The Stones?' Maar de piepjonge deelnemers gaven beiden een foutief antwoord! En ik dacht: 'Tja, zo snel wordt roem vergeten.'
Deze kille regenachtige herfstochtend dumpte ik op mijn beurt een oude liefde die ook nooit zou roesten! Ik merkte dat sir Michael Jagger voor de tweede keer al mijn poems en odes op zijn Facebook verwijderd had. Ik had de grillige zanger al eerder met een nogal gewaagde poem geïrriteerd. Het wordt dus hoog tijd dat ik een punt zet achter zesendertig lange jaren van aanbidding. Terwijl ik nu onder de wol kruip, zing ik voor de allerlaatste keer met mijn halfgod mee:

Well if you ever plan to motor west
Just take my way that's the highway that's the best
Get your kicks on Route 36!

------------

Claude Aendenboom tekende het motorkoppel zelf.

© 2022 Claude Aendenboom
powered by CJ2