archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Nachtmerrie Bram Schilperoord

1911BS Nachtmerrie
Ik lig in bed, ben een nachtje uit logeren bij mijn ouders. De slaapkamer is op de 3e verdieping, het raam staat wijd open, de gordijnen zijn dicht. 
Midden in de nacht, na al een paar uur geslapen te hebben, het is ongeveer drie uur, gaat de deurbel, aan de straatkant. Ik hoor dat mijn vader beneden in de deuropening gevraagd wordt een verbandje te leggen of een pleistertje te plakken op iemands hoofd. Mijn vader heeft een EHBO bordje op de deur. Hij weigert dat, zegt dat het al laat is en vertelt dat daar een medische hulppost voor is, een eindje verder in de straat. Er ontstaat een langdurige conversatie. Men wil persé geholpen worden, mijn vader weigert nu met het argument dat de zaak niet ernstig genoeg is. Uiteindelijk druipt het gezelschap af. 

Nu hoor ik stemmen van minstens drie mensen die buiten op straat luidruchtig en ruzieachtig met elkaar in gesprek zijn. Even later begeeft dit gezelschap zich in ons huis naar boven, passeert mijn logeerkamer en belandt een verdieping hoger, waar de gesprekken op luide toon worden voortgezet. Ze spreken een andere taal dan Nederlands, zo te horen Arabisch. Ik word wakker en realiseer me dat ik lig te dromen, drink een glas water en probeer weer te slapen maar word dan opnieuw wakker door de komst van mijn broer, die nog thuis woont en in wiens kamer ik logeer. Zijn gezelschap stelt me gerust. Over het lawaai boven ons, op de 4e verdieping, een zolder, zegt ie dat het waarschijnlijk snorders zijn, illegale taxichauffeurs die daar ondergedoken zijn. 

Slaap je ook in deze kamer vraag ik hem. Jij kan ook wel in dit bed slapen. Om en om, jij met je hoofd aan het voeteneinde, het bed is groot genoeg. Dat hoeft niet zegt-ie, hier staat nog een bed. Nu pas zie ik dat er nog een tweede bed in de kamer staat. Hoewel ik het heel warm heb besluit ik het raam dat wijd open staat een beetje dicht te doen. De haken waarmee je het raam kunt vastzetten zitten vast aan een lang touw dat om een schoorsteen is gewikkeld van een tegenoverliggend huis. Ik trek aan dat touw en de schoorsteen van dat huis valt bijna om. Dat deert me niet, ik wil het raam dicht hebben. Ook het rechter raam is met een touw verbonden aan dezelfde schoorsteen. Ik trek ook hier aan en het raam sluit maar gedeeltelijk. 

Hoogtevrees

Ik kijk naar beneden en word beslopen door een gevoel van hoogtevrees. Naar buiten kijkend herken ik enkele huizen van vroeger, maar de straat is nu veel breder. Hoe kom ik die nacht door, is mijn grootste zorg en tegelijk heb ik intens medelijden met mijn lieve ouders die dit lawaai in het midden van de nacht in huis en op straat moeten ondergaan, terwijl ik lekker buiten de stad in een rustige omgeving, in mijn eigen woning daar helemaal geen weet van heb. 

Dan word ik echt wakker maar het duurt een tijdje voordat ik besef dat ik het allemaal maar gedroomd heb. Mijn ouders zijn al veertig jaar dood en ook mijn broer leeft niet meer. Een tamelijk angstige droom waarin mijn leven weliswaar niet in gevaar is geweest maar waarin ik wel een paar keer bang ben geweest. Eerst door de ruzie beneden door die mensen van buitenlandse afkomst, die ver na middernacht mijn vader bedreigden als-ie niet snel medische hulp verleende, vervolgens door het gezelschap dat een uur later luidpratend ons huis binnenkwam om zich naar de verdieping boven mij te begeven om daar hun conversatie te vervolgen in dezelfde vreemde, waarschijnlijk Arabische taal.

En voor de derde keer, toen ik tevergeefs de wijd openstaande ramen probeerde te sluiten, ik ver naar buiten moest leunen, waardoor mijn hoogtevrees ging opspelen. 
Een nightmare zoals ik wel vaker heb. Meestal laat ik 't er bij zitten, neem een slaappil en hoop dat ik het snel vergeet, maar dit keer ben ik uit bed gestapt, heb een kopje thee gezet, en heb 't maar eens opgeschreven.
Misschien moet ik toch maar eens naar een psychiater, of beter google ik de oorzaak, plus eventuele remedie bijeen.

----------

De illustratie is van Linda Hulshof.
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com



© 2022 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Nachtmerrie Bram Schilperoord
1911BS Nachtmerrie
Ik lig in bed, ben een nachtje uit logeren bij mijn ouders. De slaapkamer is op de 3e verdieping, het raam staat wijd open, de gordijnen zijn dicht. 
Midden in de nacht, na al een paar uur geslapen te hebben, het is ongeveer drie uur, gaat de deurbel, aan de straatkant. Ik hoor dat mijn vader beneden in de deuropening gevraagd wordt een verbandje te leggen of een pleistertje te plakken op iemands hoofd. Mijn vader heeft een EHBO bordje op de deur. Hij weigert dat, zegt dat het al laat is en vertelt dat daar een medische hulppost voor is, een eindje verder in de straat. Er ontstaat een langdurige conversatie. Men wil persé geholpen worden, mijn vader weigert nu met het argument dat de zaak niet ernstig genoeg is. Uiteindelijk druipt het gezelschap af. 

Nu hoor ik stemmen van minstens drie mensen die buiten op straat luidruchtig en ruzieachtig met elkaar in gesprek zijn. Even later begeeft dit gezelschap zich in ons huis naar boven, passeert mijn logeerkamer en belandt een verdieping hoger, waar de gesprekken op luide toon worden voortgezet. Ze spreken een andere taal dan Nederlands, zo te horen Arabisch. Ik word wakker en realiseer me dat ik lig te dromen, drink een glas water en probeer weer te slapen maar word dan opnieuw wakker door de komst van mijn broer, die nog thuis woont en in wiens kamer ik logeer. Zijn gezelschap stelt me gerust. Over het lawaai boven ons, op de 4e verdieping, een zolder, zegt ie dat het waarschijnlijk snorders zijn, illegale taxichauffeurs die daar ondergedoken zijn. 

Slaap je ook in deze kamer vraag ik hem. Jij kan ook wel in dit bed slapen. Om en om, jij met je hoofd aan het voeteneinde, het bed is groot genoeg. Dat hoeft niet zegt-ie, hier staat nog een bed. Nu pas zie ik dat er nog een tweede bed in de kamer staat. Hoewel ik het heel warm heb besluit ik het raam dat wijd open staat een beetje dicht te doen. De haken waarmee je het raam kunt vastzetten zitten vast aan een lang touw dat om een schoorsteen is gewikkeld van een tegenoverliggend huis. Ik trek aan dat touw en de schoorsteen van dat huis valt bijna om. Dat deert me niet, ik wil het raam dicht hebben. Ook het rechter raam is met een touw verbonden aan dezelfde schoorsteen. Ik trek ook hier aan en het raam sluit maar gedeeltelijk. 

Hoogtevrees

Ik kijk naar beneden en word beslopen door een gevoel van hoogtevrees. Naar buiten kijkend herken ik enkele huizen van vroeger, maar de straat is nu veel breder. Hoe kom ik die nacht door, is mijn grootste zorg en tegelijk heb ik intens medelijden met mijn lieve ouders die dit lawaai in het midden van de nacht in huis en op straat moeten ondergaan, terwijl ik lekker buiten de stad in een rustige omgeving, in mijn eigen woning daar helemaal geen weet van heb. 

Dan word ik echt wakker maar het duurt een tijdje voordat ik besef dat ik het allemaal maar gedroomd heb. Mijn ouders zijn al veertig jaar dood en ook mijn broer leeft niet meer. Een tamelijk angstige droom waarin mijn leven weliswaar niet in gevaar is geweest maar waarin ik wel een paar keer bang ben geweest. Eerst door de ruzie beneden door die mensen van buitenlandse afkomst, die ver na middernacht mijn vader bedreigden als-ie niet snel medische hulp verleende, vervolgens door het gezelschap dat een uur later luidpratend ons huis binnenkwam om zich naar de verdieping boven mij te begeven om daar hun conversatie te vervolgen in dezelfde vreemde, waarschijnlijk Arabische taal.

En voor de derde keer, toen ik tevergeefs de wijd openstaande ramen probeerde te sluiten, ik ver naar buiten moest leunen, waardoor mijn hoogtevrees ging opspelen. 
Een nightmare zoals ik wel vaker heb. Meestal laat ik 't er bij zitten, neem een slaappil en hoop dat ik het snel vergeet, maar dit keer ben ik uit bed gestapt, heb een kopje thee gezet, en heb 't maar eens opgeschreven.
Misschien moet ik toch maar eens naar een psychiater, of beter google ik de oorzaak, plus eventuele remedie bijeen.

----------

De illustratie is van Linda Hulshof.
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com

© 2022 Bram Schilperoord
powered by CJ2