Het was een hete zomerdag en ik was een man van zeven jaar. Samen met mijn ouders keek ik naar een onbekende Franse film. Het ging over homoseksuelen. Ik weet niet veel meer over de inhoud maar plots viel het woord 'pédé' in een spannende scène waar een jonge homo bedreigd werd met een pistool.

Meteen vroeg ik aan mijn ouders wat het woord 'pédé’ betekende. 'Ach Cloclo' glimlachten ze verveeld: 'Dat woord is een afkorting van 'pedicure'! En dat is iemand die de voeten en tenen van mensen verzorgt.' Daar moest ik het maar mee doen. Later toen ik zestien was, nam ik na een memorabele dag de trein van Gent terug naar huis! Ja, ik had net een massabijeenkomst voor Paus Johannes-Paulus bijgewoond! Ik was zoals altijd opvallend gekleed: witte broek en azuurblauw hemd.

Op de terugweg kwam een bizarre bruingebrande veertigjarige man met geblondeerd haar rechtover me zitten. Na een kwartier stilzwijgen begon hij te praten! Hij was ook naar de Paus gaan kijken! Hij vroeg of ik een vriendin had! Ik beaamde dat ik zes maand verkering had! Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel bij deze zonderling! Hij bekende immers dat hij mij al de hele dag had gevolgd!

Hij haalde geheimzinnig een visitekaartje uit zijn jas! Zijn naam klonk nogal Latino en hij was manicure! De duistere man legde uit dat hij vijf jaar eerder van Columbia naar België gevlucht was omwille van politieke redenen! Na een half uurtje stapten we samen uit de overvolle trein en de griezel stelde me voor om een taxi te nemen tot aan zijn villa! 

Maar op de achterbank van de zwarte taxi deed de man wel erg vreemd, hij nam mijn hand vast en gaf me te kennen dat ik dringend 'een manicurebeurt' nodig had! Hij fluisterde: 'Cloclo, je duim moet nog wat worden bijgeknipt en hier en daar moet worden gevijld.' Hij streelde hevig mijn hand...

En plots besefte ik dat deze persoon eentje was met mannenkuren, een pédé! Snel deed ik teken aan de chauffeur dat hij moest stoppen bij de Onze-Lieve-Vrouw Kerk aan de Grote Markt. Ik sloeg bruusk het autoportier open en rende de straat over maar de nare Colombiaan achtervolgde mij! Overal klonk getoeter van boze automobilisten.

In de kathedraal verstopte ik mij snel. Ik hoorde de zware cowboylaarzen van de man voorbij stappen! Ik voelde dat hij bijna naast mij stond? Ik hield mijn adem in! Hij lachte bijna satanisch en riep luid: 'Cloclo,waar ben je verdomme?' Zijn stem galmde door de kerk maar gelukkig begon de koster op het orgel te spelen. De duivelse man liep tot bij het tabernakel en zo maakte ik mij uit de voeten. Buiten stapte ik opgelucht op de eerstvolgende autobus naar mijn woonwijk en dacht: 'Oef, de Kerk en de paus hebben mij geluk gebracht!'

Maar sindsdien ben ik nooit meer bij een pedicure of manicure langs geweest!

----------

Petra Busstra heeft het verhaal voorzien van een illustratie.

Meer informatie: www.petrabusstra.com