archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Mea Culpa Claude Aendenboom

1907BS Mea culpa
Toen ik dertig jaar geleden de wanhoop nabij was vanwege een ernstige ziekte stelde vader mij voor om naar Lourdes te reizen! Ik was niet erg gelovig maar vader kon me na lang aandringen overhalen. Ik wilde graag genezen van mijn diepe wonden en dus zag ik het als mijn laatste strohalm.

Vader had ook iets goed te maken met de Kerk, hij beleefde op dat moment de hel vanwege ruzie met een kardinaal. En zo zaten we die zomerochtend door het vliegtuigraampje te kijken naar het tranendal, reeds in hogere sferen, er was geen vuiltje aan de blauwe lucht. We speelden een potje schaak, vader liet mij drie keer verliezen en één keer winnen. Hij glimlachte: Cloclo, het Leven is als een schaakspel, een strijd tussen zwart en wit...

Vanuit de Franse vlieghaven ergens in de Pyreneeën reed een overvol busje ons tegen 11u naar het beloofde land.De meeste passagiers waren gehandicapt en prevelden een gebedje met de paternoster in de hand. Bezorgde moeders, vurig hopend op een wonder, duwden hun kinderen met de rolstoel naar dé stad waar hun hele universum om draaide: het wereldberoemde Lourdes. De bushalte bevond zich naast een prachtig zonneglitterende rivier, gemakkelijk dus om te onthouden, de chauffeur sprak in alle talen van Babel: 'Dames en heren, gelieve hier terug te keren tegen 17u! Maak er een zalige dag van! En ga in vrede.'

En dus stapten vader en ik naar het stadscentrum! Geleid door onze engelbewaarder arriveerden wij vrij snel aan de plaats waar Bernadette, in 1858 de 'Heilige maagd' had zien verschijnen. Het was moeilijk om een foto te nemen van het Mariabeeld dat daar in een grot maar stond te staan, de pelgrims wilden immers allemaal vereeuwigd worden met haar, niet goed beseffend dat deze stad in handen was van enkele gelddemonen die munt wilden slaan uit heel die vertoning. Dag in dag uit verkoopt men vele gadgets rond dit thema. 

Maar goed, vader en ik deden waanzinnig ons best om mee te zingen met de priesters, witblauw geklede nonnetjes, bruine paters en andere vertegenwoordigers van goedbedoelde maar scheefgegroeide instituties. 

Tot ik plots vaders mooie groene ogen zag huilen, als een koorknaapje destijds klonk zijn stem weer hemels: Avé Maria, Avé Maria! Hij leek door de duivel bezeten en wrong zich een weg door de meute zo dichtbij mogelijk bij het beeld en ik volgde hem, braaf als een lammetje. Sommigen wilden er bijna een exorcist bij halen. 

Onweerswolken verschenen echter onheilspellend en het begon hevig te donderen en te bliksemen, er regende een zondvloed aan wijwater, de goedgelovigen zochten snel een schuilplaats. Vader stond als enige druipnat met een verbolgen blik te staren naar het stille Mariabeeld en riep:'God, waarom heb je ons verlaten?' Een seconde later viel er een stevige tak met twee vijgenbladeren naar beneden, vlak voor zijn bruine sandalen. Een Stem fluisterde: waarom hebben Adam en Eva mij destijds verlaten?' De stormwind ging weer liggen en er kwam weer licht in de duisternis! 

Thuisgekomen hebben we deze apocalyps voor onszelf gehouden. En geloof het of niet: een maand later werd ik genezen verklaard, vader kreeg genade van de kardinaal en bouwde een vruchtbare immobiliënzaak op. Op een feestje grinnikte hij: Mijn zoon, schrijf dit allemaal op maar wacht tot ik in het paradijs ben! En als ik ooit aan jou verschijn, staat het Licht op groen!

----------

De illustratie is van Linda Hulshof.
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com


© 2022 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Mea Culpa Claude Aendenboom
1907BS Mea culpa
Toen ik dertig jaar geleden de wanhoop nabij was vanwege een ernstige ziekte stelde vader mij voor om naar Lourdes te reizen! Ik was niet erg gelovig maar vader kon me na lang aandringen overhalen. Ik wilde graag genezen van mijn diepe wonden en dus zag ik het als mijn laatste strohalm.

Vader had ook iets goed te maken met de Kerk, hij beleefde op dat moment de hel vanwege ruzie met een kardinaal. En zo zaten we die zomerochtend door het vliegtuigraampje te kijken naar het tranendal, reeds in hogere sferen, er was geen vuiltje aan de blauwe lucht. We speelden een potje schaak, vader liet mij drie keer verliezen en één keer winnen. Hij glimlachte: Cloclo, het Leven is als een schaakspel, een strijd tussen zwart en wit...

Vanuit de Franse vlieghaven ergens in de Pyreneeën reed een overvol busje ons tegen 11u naar het beloofde land.De meeste passagiers waren gehandicapt en prevelden een gebedje met de paternoster in de hand. Bezorgde moeders, vurig hopend op een wonder, duwden hun kinderen met de rolstoel naar dé stad waar hun hele universum om draaide: het wereldberoemde Lourdes. De bushalte bevond zich naast een prachtig zonneglitterende rivier, gemakkelijk dus om te onthouden, de chauffeur sprak in alle talen van Babel: 'Dames en heren, gelieve hier terug te keren tegen 17u! Maak er een zalige dag van! En ga in vrede.'

En dus stapten vader en ik naar het stadscentrum! Geleid door onze engelbewaarder arriveerden wij vrij snel aan de plaats waar Bernadette, in 1858 de 'Heilige maagd' had zien verschijnen. Het was moeilijk om een foto te nemen van het Mariabeeld dat daar in een grot maar stond te staan, de pelgrims wilden immers allemaal vereeuwigd worden met haar, niet goed beseffend dat deze stad in handen was van enkele gelddemonen die munt wilden slaan uit heel die vertoning. Dag in dag uit verkoopt men vele gadgets rond dit thema. 

Maar goed, vader en ik deden waanzinnig ons best om mee te zingen met de priesters, witblauw geklede nonnetjes, bruine paters en andere vertegenwoordigers van goedbedoelde maar scheefgegroeide instituties. 

Tot ik plots vaders mooie groene ogen zag huilen, als een koorknaapje destijds klonk zijn stem weer hemels: Avé Maria, Avé Maria! Hij leek door de duivel bezeten en wrong zich een weg door de meute zo dichtbij mogelijk bij het beeld en ik volgde hem, braaf als een lammetje. Sommigen wilden er bijna een exorcist bij halen. 

Onweerswolken verschenen echter onheilspellend en het begon hevig te donderen en te bliksemen, er regende een zondvloed aan wijwater, de goedgelovigen zochten snel een schuilplaats. Vader stond als enige druipnat met een verbolgen blik te staren naar het stille Mariabeeld en riep:'God, waarom heb je ons verlaten?' Een seconde later viel er een stevige tak met twee vijgenbladeren naar beneden, vlak voor zijn bruine sandalen. Een Stem fluisterde: waarom hebben Adam en Eva mij destijds verlaten?' De stormwind ging weer liggen en er kwam weer licht in de duisternis! 

Thuisgekomen hebben we deze apocalyps voor onszelf gehouden. En geloof het of niet: een maand later werd ik genezen verklaard, vader kreeg genade van de kardinaal en bouwde een vruchtbare immobiliënzaak op. Op een feestje grinnikte hij: Mijn zoon, schrijf dit allemaal op maar wacht tot ik in het paradijs ben! En als ik ooit aan jou verschijn, staat het Licht op groen!

----------

De illustratie is van Linda Hulshof.
Meer informatie: lindahulshof71@gmail.com
© 2022 Claude Aendenboom
powered by CJ2